Η Ερωτομανία είναι μια κλινικά αναγνωρισμένη διαταραχή της ψυχικής υγείας, η οποία έχει παραληρητικές διαστάσεις. Η διαταραχή προσκόλλησης και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι οι κεντρικοί της άξονες. Ταξινομείται στο Διαγνωστικό Εγχειρίδιο DSM V ως υποτύπος παραληρηματικής διαταραχής, (ερωτομανία ή σύνδρομο de Clérambault), κι αναφέρεται στην ισχυρή πεποίθηση ότι κάποιος είναι ερωτευμένος με ένα άτομο, ενώ δεν είναι, και ενισχύει συμπεριφορικά αυτήν την αυταπάτη, συχνά μέσω της λήψης αποφάσεων επαναλαμβανόμενων ενεργειών για διαρκή επαφή με το συγκεκριμένο άτομο το οποίο αποτελεί το αντικείμενο του «έρωτα», το οποίο έχει συνήθως δηλώσει ξεκάθαρα όμως ότι τα συναισθήματά του είναι τελείως διαφορετικά από έντονα ερωτικά ή αγνοεί την οποιαδήποτε εκδήλωση αυτού του έρωτα...

Ως situationship, ορίζεται μια κατάσταση σχέσης, ρομαντικής ή σεξουαλικής, που δεν περιλαμβάνει κανένα είδος δέσμευσης. Τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας κατάστασης περιλαμβάνουν την ελευθερία, την ευελιξία και την έλλειψη ευθύνης και πίεσης. Τα μειονεκτήματα περιλαμβάνουν την αβεβαιότητα, τον πιθανόν χαμένο χρόνο και την έλλειψη συνέπειας, πίστης και βαθύτερης σύνδεσης.

Δεν ορίζεται με συγκεκριμένο τρόπο, δεν περιλαμβάνει σαφείς υποχρεώσεις, αλλά και δεν αναφέρεται σε περιστασιακό παροδικό σεξ μιας βραδιάς. Επίσης δεν ορίζεται ως σχέση φίλων με οφέλη (friends with benefits), καθώς σε εκείνη την περίπτωση τα οφέλη είναι συγκεκριμένα και συμφωνημένα και για τις δυο πλευρές

Ποιος ο λόγος που σήμερα πολλοί άνθρωποι την επιλέγουν σαν μορφή σχέσης; Καταρχάς οι απαιτήσεις και οι χρόνοι της σημερινής καθημερινότητας δείχνουν αυτή την μορφή σχέσης σαν την πιθανά μακροβιότερη, καθώς ο χρόνος, η προσπάθεια και η ενέργεια που απαιτείται για το χτίσιμο μιας «παραδοσιακής» σχέσης δεν είναι διαθέσιμα από πολλούς. Βέβαια ατομικά χαρακτηριστικά , όπως ο φόβος δέσμευσης, η άρνηση ευθυνών, η πίστη στον σκοπό καθώς και η αδυναμία συγκεκριμενοποίησης των προσωπικών θέλω, είναι στοιχεία που ενθαρρύνουν την δημιουργία τέτοιας μορφής σχέσης...

Ως ανεπιθύμητα ορίζουμε όλα τα συναισθήματα, τα αρνητικά φυσικά, τα οποία δεν προκαλέσαμε και δεν επιθυμήσαμε. Είναι τα συναισθήματα αυτά τα οποία δημιουργούν επιπροσθέτως μια βαθιά ντροπή γιατί σχετίζονται άμεσα με την κοινωνική μας εικόνα. Προσπαθούμε διακαώς να τα αποφεύγουμε αλλά είναι και στερεοτυπικά ριζωμένα, κάτι που καθιστά την αποδοχή και διαχείρισή τους πάρα πολύ δύσκολη. Από πολύ μικρή ηλικία δεχόμαστε τους κοινωνικούς εκείνους κανόνες που καθορίζουν ποια συναισθήματα είναι αποδεκτά από την κοινωνία μας και ποια όχι. Πχ « Αν σε δούνε αδύναμο όλοι θα σε εκμεταλλευτούν , πρέπει να δείχνεις πάντα δυνατός». Κάτι που ανά φύλο και ανά καιρούς ερμηνεύτηκε και διαφορετικά, και συνέδεσε για τα αγόρια ως θετικό την έλλειψη ευαισθησίας, και στα κορίτσια την συναισθηματική αποστασιοποίηση ως επίσης θετικό τρόπο κοινωνικής «προστασίας»...

Ο όρος «βομβαρδισμός αγάπης» αναφέρεται σε ένα μοτίβο συμπεριφοράς, υπερβολικά στενής για την χρονική διάρκεια που υφίσταται η σχέση, συνήθως ρομαντική, και εντελώς ασυμβίβαστη με την ανταπόκριση του δέκτη σε αυτήν. Εμφανίζεται ως συμπεριφορά ήδη από την πολύ αρχή της, κατά την οποία το ένα μέρος εκφράζεται απέναντι στο άλλο με υπερβολικές εκδηλώσεις λατρείας, αφοσίωσης και προσοχής. Περιλαμβάνει συνήθως ένα συνεχές βομβαρδισμό του άλλου ατόμου με μηνύματα αγάπης, δώρα , συνεχείς φιλοφρονήσεις, μιας διαρκής εκδήλωση αγάπης η οποία δεν έχει δημιουργηθεί από κανένα κοινό βίωμα, με στόχο και σκοπό να γίνονται συνεχή βήματα για διαρκή επαφή και αύξηση κοινού χρόνου με έμμεσο τρόπο.

Κάθε σχέση χρειάζεται φροντίδα για να υπάρξει, να εξελιχθεί και τελικά να επιβιώσει στον χρόνο. Ως φροντίδα , εννοούμε όλα εκείνα τα βασικά στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα για να κρατούν την σύνδεση ανάμεσα στα άτομα ισχυρή και σταθερή. Τέτοια στοιχεία είναι η επικοινωνία, η εμπιστοσύνη, η ερωτική εγγύτητα και η διάθεση για προσδιορισμό κοινών μελλοντικών στόχων. Τα στοιχεία αυτά είναι απαραίτητο να συνυπάρχουν τουλάχιστον σε ένα μίνιμουμ επιθυμητό επίπεδο, η απουσία έστω κι ενός δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα που τελικά μπορούν να αποτελέσουν και την αρχή τους τέλους για κάθε σχέση.

Συχνότερη ερμηνεία της τελειομανίας από έναν τελειομανή είναι η αγάπη για τον εαυτό και η προσπάθεια βελτίωσης του. Στην πραγματικότητα όμως η τελειομανία δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαρκή εξουθενωτική ανάγκη για έλεγχο. Έλεγχο των εξωτερικών αλλά και εσωτερικών επικριτών , που πηγάζει από βαθιές στρεβλές πεποιθήσεις για τον εαυτό όπως ότι το άτομο δεν μπορεί να αγαπηθεί εάν δεν είναι τέλειο ή υπερβολικά ικανό, ότι η οποιαδήποτε έκθεση σε λάθος σημαίνει και απόρριψη, ότι αν δεν τα κάνεις όλα τέλεια τότε ανήκεις στους αποτυχημένους κ.α

Μπορεί ένας ναρκισσιστής θεραπευόμενος να προσπαθήσει να χειραγωγήσει την πορεία της θεραπείας; Είναι κάτι που συναντάμε συχνά κυρίως στη θεραπεία ζεύγους αλλά όχι μόνο σε αυτήν, συχνά το συναντάμε και στην ατομική θεραπεία.

Ο ναρκισσιστής ως εξαιρετικά διπλωματικός άνθρωπος, παίζει πάντοτε μια παράσταση είτε βρίσκεται σε ιδιωτικό περιβάλλον η σε δημόσιο. Υπηρετεί έναν ρόλο από τον όποιο ρόλο επιθυμεί να βγαίνει πάντα κερδισμένο το εγώ του. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός σκοπός κάθε πράξης του. Δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, ουσιαστικά θα αποφύγει να μιλήσει για αυτά, θα προσπαθήσει με τα λόγια του να πείσει ότι ο ίδιος είναι συναισθηματικά σταθερός και ρυθμισμένος, με λίγα λόγια η προσπάθειά του θα επικεντρωθεί στο να παρουσιαστεί ως ο θετικός καταλύτης κάθε σχέσης.

Όλοι μας έχουμε συνδέσει το χαμόγελο με την ευτυχία, όμως η ευτυχία και η χαρά δεν είναι τα μόνα μηνύματα που μπορεί να μεταδώσουμε με το χαμόγελο. Οι έρευνες στη μη λεκτική επικοινωνία, τόσο στη δικαστική ψυχολογία όσο και έξω από αυτήν, έχουν αποκαλύψει μια σειρά από διαφορετικούς τύπους στο ανθρώπινο χαμόγελο και τα νοήματα που μπορούν αυτά να μεταδώσουν.

Το χαμόγελο της αληθινής ευτυχίας, το οποίο ψυχολόγος Paul Ekman ειδικός στη μη λεκτική επικοινωνία έχει αποκαλέσει χαμόγελό Duchenne (από διάσημο νευρολόγο του19ου αιώνα), είναι το πλέον αναγνωρίσιμο χαμόγελο με χαρακτηριστικό κλείσιμο των ματιών που προκαλούν τις ρυτίδες γνωστές ως πόδια της χήνας στις εξωτερικές γωνίες τους. Είναι το πηγαίο χαμόγελο, το αληθινό χαμόγελο, που εκφράζει πραγματική χαρά ή και ευτυχία.

Η αλεξιθυμία γνωστή και ως συναισθηματική τύφλωση είναι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σύμφωνα με το οποίο το άτομο δυσκολεύεται να βιώσει, να αναγνωρίσει, να κατανοήσει, αλλά και να εκφράσει τα συναισθήματά του. Επηρεάζεται από γενετικούς παράγοντες, κοινωνικούς παράγοντες, βιωματικές προηγούμενες εμπειρίες και κάποιες φορές από ιατρικές καταστάσεις, καταστάσεις υγείας. Περίπου 13% του γενικού πληθυσμού έχει αυτό το χαρακτηριστικό, με περισσότερους άνδρες από όσες γυναίκες να το βιώνουν.

Οι άνθρωποι αναζητούμε πρότυπα συσχέτισης εννοιών ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν , με σκοπό να αποδώσουμε νόημα σε κάθε τι. Θέλουμε να συνδέσουμε τις τελείες ακόμα και όταν οι πληροφορίες ή τα δεδομένα είναι εντελώς άσχετα ή τυχαία μεταξύ τους γιατί πολύ απλά όταν τα ανούσια πράγματα γίνονται σημαντικά, η ύπαρξη μας αισθάνεται ιδιαίτερη. Η Αποφένια είναι μια ευρεία έννοια που περιλαμβάνει την αντίληψη ύπαρξης κάποιου προτύπου σε οτιδήποτε, από την ακολουθία αριθμών στα κέρδη του λαχείου έως ένα μοτίβο σε στατιστικά δεδομένα ή σε επαναλήψεις τυχαίων γεγονότων.

Πρωτοεμφανίστηκε σαν έννοια βιβλιογραφικά, τη δεκαετία του 1950 από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευρολόγο Klaus Conrad. Ο όρος είναι από την ελληνική λέξη «αποφαίνω» (αναδεικνύω, εμφανίζω). Ο Conrad περιέγραψε την Αποφένια σε ψυχωτικούς ασθενείς που είχαν διαστρεβλώσεις της αντίληψης. Η Αποφένια δεν είναι διαταραχή ή ψυχική ασθένεια, είναι μια φυσιολογική και κοινή ανθρώπινη εμπειρία.