Η διαταραχή διαγωγής αφορά σε συμπεριφορές όπως είναι η έλλειψη σεβασμού, η επιθετικότητα και η αντικοινωνική συμπεριφορά, και η έναρξη της διαταραχής παρατηρείται στην ηλικία 5-6 ετών . Σύμφωνα με τα διαγνωστικά κριτήρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας τα βασικά χαρακτηριστικά των διαταραχών διαγωγής είναι η επαναλαμβανόμενη και επίμονη δυσκοινωνική, επιθετική ή προκλητική διαγωγή.

Σύμφωνα με το DSM-IV τα διαγνωστικά κριτήρια είναι τα εξής:

-Η επαναλαμβανόμενη και επίμονη συμπεριφορά κατά την οποία παραβιάζονται τα βασικά δικαιώματα των άλλων και οι βασικοί κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού ή εφήβου.

Για την διάγνωση απαιτείται η παρουσία 3 ή περισσοτέρων από τα παρακάτω κριτήρια για διάστημα 12 μηνών και τουλάχιστον ενός κριτηρίου τους τελευταίους 6 μήνες.

1.Επιθετικότητα σε ανθρώπους και ζώα

Το παιδί ή έφηβος εκφοβίζει, απειλεί ή τρομοκρατεί άλλα άτομα ή ζώα, πολλές φορές υπάρχει σωματική εμπλοκή (καβγάδες, ξυλοδαρμός) ή χρήση αντικείμενου π.χ. ρόπαλο, επιδεικνύει σωματική σκληρότητα και δύναμη σε άλλα άτομα η ζώα, έχει προσπαθήσει να ληστέψει άτομο ή έχει εξαναγκάσει άτομο σε σεξουαλική δραστηριότητα μαζί του...

Τώρα που ο καιρός ανοίγει πολλά είναι τα άτομα που υποφέρουν από αλλεργίες με πρώτες σε συχνότητα αυτή της αλλεργικής ρινίτιδας και του αλλεργικού άσθματος. Πολλές φορές οι αλλεργίες μας επιβαρύνουν την ψυχολογία μας και «χαλάνε» τη διάθεση μας. Συχνά συνδέονται και με το άγχος υγείας ενός ατόμου, πυροδοτώντας επιπλέον δυσφορία και ανησυχία στο άτομο.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατευτούμε από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες; Παρακάτω ακολουθούν κάποιες βασικές συμβουλές:...

Η αποφυγή είναι μια πολύ συνήθης , σχεδόν αυτοματοποιημένη, κι αρκετά ελκυστική στρατηγική αντιμετώπισης των δυσάρεστων συναισθημάτων. Κι ενώ βραχυπρόθεσμα προσφέρει άμεση ανακούφιση , έχει αρνητικές και δυσάρεστες συνέπειες μακροπρόθεσμα. Η εύρεση της σωστής ισορροπίας μεταξύ του τι να κρατάμε και ένα επεξεργαζόμαστε και τι να απομακρύνουμε από δυσάρεστα συναισθήματα αλλά και σκέψεις, είναι το κλειδί για μια ζωή πιο ουσιαστική,

Η ανάπτυξη του αυθεντικού εαυτού μας και η αναγνώριση των αξιών που μας εμπνέουν, μπορεί να χρησιμεύσει ως το αντίδοτο στην αποφυγή και τελικά την επίτευξη της επιθυμητής αυτής ισορροπίας.

Είναι φυσικό (αλλά όχι πάντα λειτουργικό) να αποφεύγουμε πράγματα που μας δυσκολεύουν, μας ζορίζουν και που απαιτούν προσπάθεια από εμάς. Κατά βάση την αποφυγή μας την λειτουργούμε καθημερινά, από πχ απλές υποχρεώσεις όπως το συμμάζεμα του σπιτιού, μέχρι τα πιο πολύπλοκα όπως την διαχείριση μιας διαφωνίας στην σχέση μας ή την διεκδίκηση μιας μεταχείρισης στα επαγγελματικά μας. Αφήνω τα πράγματα να λειτουργήσουν λίγο από μόνα τους, με την ελπίδα να διορθωθούν χωρίς την επέμβασή μου, ή δικαιολογώ μια αναβολή στον εαυτό μου με την αιτιολόγηση ότι ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Κι αυτό ακριβώς είναι η αποφυγή...

• Τα άτομα με διατροφικές διαταραχές έχουν υγιή εξωτερική εμφάνιση αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να είναι άρρωστα. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να αντιληφθούμε πραγματικά την κατάσταση της υγείας , ακόμη και οργανικής, απλά και μόνο από την εμφάνιση του ατόμου κι από το σωματικό του βάρος ή τον βαθμό που το σώμα του φαίνεται όμορφο ή όχι
• Οι οικογένειες έχουν μερίδιο ευθύνης για τα άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές. Αν και η αναζήτηση ευθυνών σίγουρα δεν βοηθάει, αντιθέτως πολλές φορές μπορεί να ενεργοποιήσει και ενοχές που να δυσκολέψουν την προσπάθεια, εντούτοις είναι σίγουρο ότι οι διατροφικές συνήθειες είναι προιόν «εκπαίδευσης» μέσα στην πρωταρχική οικογένεια κάθε ατόμου στο κομμάτι της πρόληψης, αλλά και στο κομμάτι της θεραπείας το περιβάλλον πρέπει κι αυτό να συμπαρασταθεί έμπρακτα στην προσπάθεια αλλαγών του ατόμου καθώς η οποιαδήποτε αλλαγή σε ένα πλαίσιο ατόμων που κινείται στην αντίθετη πλευρά, θα ανακόψει κάθε επιτυχημένη προσπάθεια...

Σίγουρα έχετε ακούσει πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, κι ειδικά με τον ερχομό της πανδημίας , την έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας. Της ικανότητας δηλαδή ενός ατόμου να ανταπεξέρχεται σε ένα τραυματικό γεγονός που βιώνει και να ανακάμπτει από αυτό.

Η Ψυχολογική ευελιξία είναι μια εξίσου, αν όχι σημαντικότερη, δεξιότητα την οποία οφείλουμε να «μάθουμε» στον εαυτό μας καθώς δεν γεννιόμαστε με αυτήν ως ικανότητα, τουλάχιστον στον βαθμό που θα θέλαμε. Ως Ψυχολογική ευελιξία λοιπόν θα ορίζαμε την ικανότητα ενός ατόμου να αποδέχεται, να αντιμετωπίζει και να προσαρμόζεται σε δύσκολες καταστάσεις και πραγματικότητες αλλά και να συνεχίζει να το κάνει εν μέσω συνεχών αλλαγών με σχετική ευκολία.

Σε μια μελέτη των Masuda & Tully διαπιστώθηκε ότι τα άτομα που ανέφεραν χαμηλά επίπεδα ψυχολογικής ευελιξίας ήταν περισσότερο πιθανό να εμφανίσουν σωματοποίηση των αρνητικών συμπτωμάτων τους (την εμπειρία οργανικών προβλημάτων χωρίς ευδιάκριτη οργανική αιτία), κατάθλιψη, άγχος και γενικά μια μεγαλύτερη κι εντονότερη ψυχολογική δυσφορία ,από εκείνα τα άτομα που ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα ψυχολογικής ευελιξίας...

Η μοναξιά δεν είναι απλά το συναίσθημα. Είναι κατάσταση. Κι είναι μια πολύ-επίπεδη κατάσταση. Μπορεί να έχεις σχέση αλλά να βιώνεις μοναξιά στην εργασία σου. Η στον κοινωνικό σου κύκλο. Ή να ζεις την μοναξιά παντού , εκτός ίσως από έναν τομέα από αυτούς. Κι αυτό σαν κατάσταση νομίζω το βιώνει όλο και περισσότερος κόσμος. Είναι μια ιδιότυπη αποξένωση.

Το άγχος, καλό ή κακό, πυροδοτεί μια ψυχοβιολογική αντίδραση στον ανθρώπινο οργανισμό. Ως καλό άγχος εννοούμε αυτό που μπορεί να αποτελέσει κίνητρο, και τελικώς να ενισχύσει την απόδοση μας σε συγκεκριμένη κατάσταση ή περιβάλλον. Το «κακό» άγχος μπορεί να είναι χρόνιας φύσης ή οξύ και έντονο. Ενώ ο υγιής εγκέφαλος επεξεργάζεται το καλό άγχος προσαρμοστικά, το κακό άγχος μπορεί να οδηγήσει σε δυσπροσαρμοστική επεξεργασία με μόνιμες επιπτώσεις στη δομή, τη λειτουργία και την πλαστικότητα του εγκεφάλου μας, με αλλαγές να παρατηρούνται επίσης στο σχήμα των νευρώνων, τη συνδεσιμότητα και τον αριθμό των κυττάρων.

Γνωρίζουμε όλοι τι προκαλεί η έλλειψη μιας τουλάχιστον επαρκούς αυτοπεποίθησης: διαρκής αμφισβήτηση των ικανοτήτων μας, υπερβολική επιφυλακτικότητα, αναβλητικότητα, απουσία αναγκαίου ρίσκου και τελικά κατάργηση της όποιας δημιουργικότητάς μας. Το πλαίσιο δημιουργίας αυτής της έλλειψης, συνήθως βρίσκεται στο παρελθόν και πολλές φορές σε παιδικά βιώματα κατά τα οποία είτε δεχόμασταν άδικη κριτική , είτε επιβράβευση για λάθος λόγους, είτε και τα δυο, με αποτέλεσμα να εσωτερικεύσουμε ως πεποίθηση το εξωτερικό μήνυμα που λαμβάναμε: «δεν θα είσαι ποτέ αρκετά καλός/η για να καταφέρεις κάτι αξιόλογο». Αυτό οδηγεί σε μια αίσθηση διαρκούς ντροπής και μια εικόνα για τον εαυτό μας ανεπάρκειας, η οποία φυσικά έχει αντίκτυπο σε κάθε τομέα, προσωπικό-κοινωνικό-εργασιακό. Ο φόβος επίσης συνοδεύει κάθε προσπάθεια , αφού ακόμη και μια τυχαία ή συγκυριακή αποτυχία, θα επιβεβαιώσει όλο το συγκεκριμένο πλαίσιο.

Παιδικές χρόνιες παθήσεις όπως είναι ο διαβήτης, διάφορα σύνδρομα κτλ, είναι ένα δυσάρεστο κομμάτι καθώς έχουμε στο μυαλό μας πως η παιδική ηλικία είναι συνυφασμένη με την ανεμελιά, το γέλιο, τη χαρά και την απουσία προβλημάτων. Ένα παιδάκι θα έπρεπε να είναι σε θέση να ευχαριστιέται το παιχνίδι και όλες τις δραστηριότητες του, όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, χωρίς κάποια ασθένεια να στέκεται εμπόδιο σε αυτό.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιες παιδικές ασθένειες τις οποίες πολλά παιδάκια βιώνουν και πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτές. Τέτοιου τύπου ασθένειες αφορούν όλη την οικογένεια και όχι μόνο το παιδί, καθώς περιορίζουν και ορίζουν εκ νέου τις συνθήκες της καθημερινότητας όλων των μελών της οικογένειας.
Το πως θα αντιμετωπίσει η οικογένεια την ασθένεια αλλά και το ίδιο το παιδί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του, την μετέπειτα στάση ζωής του και στην αυτοεικόνα που θα αναπτύξει το παιδί.
Έτσι παραδείγματος χάρην, σε μία έρευνα σχετικά με τον παιδικό διαβήτη έχει καταγραφεί πως όταν η μητέρα αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη της διατροφής του παιδιού, τότε το παιδί έχει την τάση να νιώθει και να χαρακτηρίζεται ως αδύναμο και άρρωστο, κάτι το οποίο κατ’ επέκτασιν επηρεάζει το κατά πόσο αισθάνεται επαρκής ή όχι ως ενήλικας...

Η πίστη είναι επιλογή για αυτό και η η απιστία είτε σαν μεμονωμένη πράξη είτε σαν γενικότερη συμπεριφορά δεν είναι κάτι που εκπλήσσει , αλλά κάτι που πληγώνει. Φυσικά μπορεί να οδηγήσει σε χωρισμό, διαζύγιο ή προσωρινή απομάκρυνση από την σχέση, εντούτοις η απιστία είναι και πολύ συχνή σε σχέσεις που συνεχίζουν.

Υπάρχουν σημαντικές έρευνες που δείχνουν σημαντικά στοιχεία για την απιστία: πχ τους 10 βασικούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι βγαίνουν εκτός σχέσης και βιώνουν ερωτικές εμπειρίες έξω από αυτήν, το πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται τα άτομα την απιστία, καθώς και στρατηγικές τόσο απόκρυψης της, όταν την πράττουν, όσο και αντιμετώπισης της, όταν την δέχονται

Σε μια πρόσφατη ερευνητική εργασία του στο περιοδικό Personality and Individual Differences (2022), ο Έλληνας εξελικτικός ψυχολόγος Μενέλαος Αποστόλου σημειώνει ότι το μακροχρόνιο ζευγάρωμα έχει πολλά οφέλη όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών, την υγεία και την ευημερία και τη συγκέντρωση πόρων. Αλλά η απιστία επιτρέπει στους ανθρώπους να έχουν «εφεδρικούς» συντρόφους. παρέχει πρόσβαση σε πρόσθετους υλικούς πόρους· για τους άνδρες, αυξάνει τον αριθμό των πιθανών απογόνων. και για τις γυναίκες επιτρέπει την πρόσβαση σε πιο γενετικά επιθυμητούς αναπαραγωγικούς συντρόφους εκτός της κύριας σχέσης τους...