Ο όρος «βομβαρδισμός αγάπης» αναφέρεται σε ένα μοτίβο συμπεριφοράς, υπερβολικά στενής για την χρονική διάρκεια που υφίσταται η σχέση, συνήθως ρομαντική, και εντελώς ασυμβίβαστη με την ανταπόκριση του δέκτη σε αυτήν. Εμφανίζεται ως συμπεριφορά ήδη από την πολύ αρχή της, κατά την οποία το ένα μέρος εκφράζεται απέναντι στο άλλο με υπερβολικές εκδηλώσεις λατρείας, αφοσίωσης και προσοχής. Περιλαμβάνει συνήθως ένα συνεχές βομβαρδισμό του άλλου ατόμου με μηνύματα αγάπης, δώρα , συνεχείς φιλοφρονήσεις, μιας διαρκής εκδήλωση αγάπης η οποία δεν έχει δημιουργηθεί από κανένα κοινό βίωμα, με στόχο και σκοπό να γίνονται συνεχή βήματα για διαρκή επαφή και αύξηση κοινού χρόνου με έμμεσο τρόπο.

Κάθε σχέση χρειάζεται φροντίδα για να υπάρξει, να εξελιχθεί και τελικά να επιβιώσει στον χρόνο. Ως φροντίδα , εννοούμε όλα εκείνα τα βασικά στοιχεία τα οποία είναι απαραίτητα για να κρατούν την σύνδεση ανάμεσα στα άτομα ισχυρή και σταθερή. Τέτοια στοιχεία είναι η επικοινωνία, η εμπιστοσύνη, η ερωτική εγγύτητα και η διάθεση για προσδιορισμό κοινών μελλοντικών στόχων. Τα στοιχεία αυτά είναι απαραίτητο να συνυπάρχουν τουλάχιστον σε ένα μίνιμουμ επιθυμητό επίπεδο, η απουσία έστω κι ενός δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα που τελικά μπορούν να αποτελέσουν και την αρχή τους τέλους για κάθε σχέση.

Συχνότερη ερμηνεία της τελειομανίας από έναν τελειομανή είναι η αγάπη για τον εαυτό και η προσπάθεια βελτίωσης του. Στην πραγματικότητα όμως η τελειομανία δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαρκή εξουθενωτική ανάγκη για έλεγχο. Έλεγχο των εξωτερικών αλλά και εσωτερικών επικριτών , που πηγάζει από βαθιές στρεβλές πεποιθήσεις για τον εαυτό όπως ότι το άτομο δεν μπορεί να αγαπηθεί εάν δεν είναι τέλειο ή υπερβολικά ικανό, ότι η οποιαδήποτε έκθεση σε λάθος σημαίνει και απόρριψη, ότι αν δεν τα κάνεις όλα τέλεια τότε ανήκεις στους αποτυχημένους κ.α

Μπορεί ένας ναρκισσιστής θεραπευόμενος να προσπαθήσει να χειραγωγήσει την πορεία της θεραπείας; Είναι κάτι που συναντάμε συχνά κυρίως στη θεραπεία ζεύγους αλλά όχι μόνο σε αυτήν, συχνά το συναντάμε και στην ατομική θεραπεία.

Ο ναρκισσιστής ως εξαιρετικά διπλωματικός άνθρωπος, παίζει πάντοτε μια παράσταση είτε βρίσκεται σε ιδιωτικό περιβάλλον η σε δημόσιο. Υπηρετεί έναν ρόλο από τον όποιο ρόλο επιθυμεί να βγαίνει πάντα κερδισμένο το εγώ του. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός σκοπός κάθε πράξης του. Δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, ουσιαστικά θα αποφύγει να μιλήσει για αυτά, θα προσπαθήσει με τα λόγια του να πείσει ότι ο ίδιος είναι συναισθηματικά σταθερός και ρυθμισμένος, με λίγα λόγια η προσπάθειά του θα επικεντρωθεί στο να παρουσιαστεί ως ο θετικός καταλύτης κάθε σχέσης.

Όλοι μας έχουμε συνδέσει το χαμόγελο με την ευτυχία, όμως η ευτυχία και η χαρά δεν είναι τα μόνα μηνύματα που μπορεί να μεταδώσουμε με το χαμόγελο. Οι έρευνες στη μη λεκτική επικοινωνία, τόσο στη δικαστική ψυχολογία όσο και έξω από αυτήν, έχουν αποκαλύψει μια σειρά από διαφορετικούς τύπους στο ανθρώπινο χαμόγελο και τα νοήματα που μπορούν αυτά να μεταδώσουν.

Το χαμόγελο της αληθινής ευτυχίας, το οποίο ψυχολόγος Paul Ekman ειδικός στη μη λεκτική επικοινωνία έχει αποκαλέσει χαμόγελό Duchenne (από διάσημο νευρολόγο του19ου αιώνα), είναι το πλέον αναγνωρίσιμο χαμόγελο με χαρακτηριστικό κλείσιμο των ματιών που προκαλούν τις ρυτίδες γνωστές ως πόδια της χήνας στις εξωτερικές γωνίες τους. Είναι το πηγαίο χαμόγελο, το αληθινό χαμόγελο, που εκφράζει πραγματική χαρά ή και ευτυχία.

Η αλεξιθυμία γνωστή και ως συναισθηματική τύφλωση είναι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σύμφωνα με το οποίο το άτομο δυσκολεύεται να βιώσει, να αναγνωρίσει, να κατανοήσει, αλλά και να εκφράσει τα συναισθήματά του. Επηρεάζεται από γενετικούς παράγοντες, κοινωνικούς παράγοντες, βιωματικές προηγούμενες εμπειρίες και κάποιες φορές από ιατρικές καταστάσεις, καταστάσεις υγείας. Περίπου 13% του γενικού πληθυσμού έχει αυτό το χαρακτηριστικό, με περισσότερους άνδρες από όσες γυναίκες να το βιώνουν.

Οι άνθρωποι αναζητούμε πρότυπα συσχέτισης εννοιών ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν , με σκοπό να αποδώσουμε νόημα σε κάθε τι. Θέλουμε να συνδέσουμε τις τελείες ακόμα και όταν οι πληροφορίες ή τα δεδομένα είναι εντελώς άσχετα ή τυχαία μεταξύ τους γιατί πολύ απλά όταν τα ανούσια πράγματα γίνονται σημαντικά, η ύπαρξη μας αισθάνεται ιδιαίτερη. Η Αποφένια είναι μια ευρεία έννοια που περιλαμβάνει την αντίληψη ύπαρξης κάποιου προτύπου σε οτιδήποτε, από την ακολουθία αριθμών στα κέρδη του λαχείου έως ένα μοτίβο σε στατιστικά δεδομένα ή σε επαναλήψεις τυχαίων γεγονότων.

Πρωτοεμφανίστηκε σαν έννοια βιβλιογραφικά, τη δεκαετία του 1950 από τον Γερμανό ψυχίατρο και νευρολόγο Klaus Conrad. Ο όρος είναι από την ελληνική λέξη «αποφαίνω» (αναδεικνύω, εμφανίζω). Ο Conrad περιέγραψε την Αποφένια σε ψυχωτικούς ασθενείς που είχαν διαστρεβλώσεις της αντίληψης. Η Αποφένια δεν είναι διαταραχή ή ψυχική ασθένεια, είναι μια φυσιολογική και κοινή ανθρώπινη εμπειρία.

Νιώθουμε θιγμένοι όταν δεν εισπράττουμε σεβασμό. Τον οποίον για να τον εισπράξουμε πρέπει καταρχάς να τον έχουμε , να σεβόμαστε τον εαυτό μας, και κατά δεύτερον να βάζουμε όρια ώστε να τον κερδίζουμε. Όταν έχουμε όρια, τότε έχουμε και έλεγχο σε ότι σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και ζούμε. Τα όρια ουσιαστικά αφορούν την αποδοχή της ευθύνης για τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Η καθιέρωση σαφών ορίων επιδεικνύουν αυτοσεβασμό και είναι βασικό συστατικό για να γίνουμε πνευματικά δυνατότεροι και ψυχικά υγιέστεροι.

Η κυριότερη έκφανση κάθε μορφής άγχους είναι ευερεθιστότητα του άτομου απέναντι σε κάθε κατάσταση. Ο θυμός, όπως και ο φόβος, είναι δυο συναισθήματα που βασίζονται στην αίσθηση απειλής, ακόμη κι αν αυτή είναι μόνο μια υποκειμενική αντίληψη. Και αν και συνήθως τα θεωρούμε δυο εντελώς διαφορετικά συναισθήματα , δεν είναι. Ο θυμός και ο φόβος μοιράζονται ως συναισθήματα ένα κοινό υπόβαθρο, αυτό της πυροδότησης ενέργειας αντίδρασης απέναντι σε κάτι απειλητικό, με σκοπό την προστασία. Έχουν κοινή νευροφυσιολογία, και στον θυμό και στον φόβο η αμυγδαλή του εγκεφάλου παρουσιάζει την ίδια αυξημένη δραστηριότητα. (Whalen et al., 2001). Αυτό που διαφέρει είναι η έκφρασή τους, ενώ ο φόβος υποδηλώνει μια συστολή , ο θυμός μια ασύμμετρη εκδήλωση επιθετικής εξωστρέφειας. Τα δύο αυτά συναισθήματα έχουν πολλές πιθανότητες να διασταυρωθούν, ιδιαίτερα σε περιόδους στρες. Μπορεί να αρχίσουμε να νιώθουμε θυμό και μετά να στραφούμε στον φόβο. Πιο συχνά, μεταβαίνουμε από τον φόβο στον θυμό. Η στέρηση ύπνου επίσης, που μπορεί να συνοδεύει καταστάσεις που προκαλούν άγχος μπορεί να το κάνει ακόμη πιο πιθανό, καθώς η στέρηση ύπνου σχετίζεται με υπερενεργοποίηση της αμυγδαλής (Yoo et al., 2007).

Κάθε μας ένστικτο, όσο επιφανειακά κι αν εκφράζεται, ουσιαστικά συνδέεται με τα δυο βασικά μας της επιβίωσης (ζωής), και του θανάτου.

Τι μας κάνει να εμπιστευόμαστε ακραία το ένστικτό μας; Γιατί δύσκολα το αμφισβητούμε; Κι είναι τελικά ένας ασφαλής οδηγός για τις επιλογές μας;

Σε όλους μας εκφράζεται κατά καιρούς το φαινόμενο της παράδοξης επιθυμίας. Ως τέτοια εννοούμε οποιαδήποτε κατάσταση την οποία η λογική λέει ότι πρέπει να αποφύγουμε, αλλά υπάρχει η έντονη επιθυμία μας να την ακολουθήσουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της παράδοξης επιθυμίας είναι το φαινόμενο «υψηλής θέσης» όπως ονομάζεται: εάν βρεθούμε στην άκρη της στέγης ενός πολύ ψηλού κτιρίου το να κοιτάξουμε κάτω είναι παραπάνω από τρομακτικό. Αυτό δεν οφείλεται μόνο λόγω του συνειδητού φόβου να πέσουμε, αλλά και της ασυνείδητης επιθυμίας και παρόρμησης να πηδήξουμε. Αυτό έχει ονομαστεί «φαινόμενο υψηλής θέσης» και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένδειξη αυτοκτονικού ιδεασμού. Συχνά εμφανίζεται σε άτομα που είναι ευαίσθητα στο άγχος και γενικά εμφανίζεται έως και στο 60% του γενικού πληθυσμού χωρίς καμία κλινική διάγνωση.