Οι αθλητές είναι οι «επιστήμονες», οι οποίοι προσπαθούν να ελέγξουν τις υποθέσεις. Για το σκοπό αυτό δοκιμάζουν νέες μεθόδους προπόνησης, προ-αγωνιστικές ρουτίνες, προγράμματα διατροφής και διαφόρων ειδών γούρια. Αναπροσαρμόζουν τις υποθέσεις τους και τις ελέγχουν ξανά και ξανά, προσπαθώντας για το καλύτερο. Δυστυχώς, πολλά από τα «πειράματα» που οι αθλητές διενεργούν στον εαυτό τους έχουν συνοδευτεί από επαναλαμβανόμενες αποτυχίες και απογοητεύσεις. Και αυτό συμβαίνει εξαιτίας των μακροχρόνιων προτύπων δυσπροσαρμοστικής συμπεριφοράς και των άκαμπτων τρόπων σκέψης, τα οποία μπλοκάρουν την προσπάθεια αλλαγής’. (Andersen, 2005). Αυτός είναι και ο ρόλος του Αθλητικού Ψυχολόγου, να βοηθήσει τους αθλητές να πραγματοποιήσουν τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους, με σκοπό να επιτύχουν την καλύτερη δυνατή προσαρμογή τους στο αγωνιστικό περιβάλλον. Αποτέλεσμα της καλύτερης προσαρμογής αποτελεί η βελτίωση της αγωνιστικής απόδοσης και η κατ΄ επέκταση βίωση της ευχάριστης εμπειρίας του αθλητισμού.

Ζαρώτης Ιωάννης-Ψυχολόγος-Αθλητικός Ψυχολόγος

Πολλές φορές ακούμε ανθρώπους να λένε ¨αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε¨ αλλά και ¨τα ετερώνυμα έλκονται¨. Ποιο από τα δύο δεδομένα ισχύει όμως; Σύμφωνα με μελέτες και πειράματα αυτό που φαίνεται να υπερτερεί είναι η άποψη ότι η ομοιότητα είναι παράγοντας υψίστης σημασίας όταν μιλάμε για διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για τις γυναίκες οι οποίες φαίνεται πως έλκονται και ερωτικά από άνδρες με τους οποίους έχουν πολλά κοινά.

Σύμφωνα με την αρχή της αμοιβαιότητας συμπαθούμε άτομα που μας συμπαθούν και αντίστοιχα αντιπαθούμε αυτούς που μας αντιπαθούν. Έτσι, όταν συναντάμε άτομα με τα οποία μοιραζόμαστε κοινές απόψεις, πεποιθήσεις ή ακόμα και εμπειρίες, προσδοκούμε κατά κάποιο τρόπο ότι θα μας συμπαθήσουν και κατ’ επέκταση τους συμπαθούμε κι εμείς. Αντίθετα, για τα άτομα που είναι τελείως διαφορετικά από εμάς και έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις κρατάμε μια πιο απόμακρη στάση, θεωρούμε πως δεν μας συμπαθούν ιδιαίτερα και εκδηλώνουμε κι εμείς μια αντιπάθεια από μέρους μας...

Ο καθένας μας αισθάνεται ανήσυχος από καιρό σε καιρό, σε στρεσογόνες καταστάσεις, όπως η απαίτηση της δουλειάς σε πιεστικές προθεσμίες ή σημαντικές κοινωνικές υποχρεώσεις που συχνά μας κάνουν να αισθανόμαστε νευρικοί ή φοβισμένοι. Βιώνοντας ήπιο άγχος μπορούμε  να βοηθήθούμε να επικεντρωθούμε στην πρόκληση και να έχουμε ένα επιτυχές αποτέλεσμα.
Αλλά τα άτομα που βιώνουν ακραίες στιγμές φόβου και μια ανησυχία που δεν υποχωρεί μπορεί να πάσχουν από κάποια αγχώδη διαταραχή. Η συχνότητα και η ένταση του άγχους μπορεί να είναι συντριπτική και να επηρεάσουν την καθημερινή μας λειτουργικότητα. Ευτυχώς, στη πλειοψηφία των ανθρώπων με διαταραχή άγχους, αυτή  μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά όταν ακολουθηθεί αποτελεσματική ψυχολογική θεραπεία.
ΠΟΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ "ΕΙΔΗ" ΑΓΧΟΥΣ;
Υπάρχουν διάφοροι κύριοι τύποι των αγχωδών διαταραχών, η καθεμία με τα δικά της χαρακτηριστικά.
-Οι άνθρωποι με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή έχουν επαναλαμβανόμενα φόβους ή ανησυχίες, όπως για την υγεία ή οικονομικά, και συχνά έχουν μια επίμονη αίσθηση ότι κάτι κακό είναι ακριβώς πρόκειται να συμβεί. Ο λόγος για τα έντονα συναισθήματα του άγχους μπορεί να είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Όμως, τους φόβους και τις ανησυχίες είναι πολύ πραγματικές και συχνά διατηρούν τα άτομα από τη συγκέντρωση για καθημερινές εργασίες.
-Η Διαταραχή πανικού περιλαμβάνει ξαφνικά, έντονα και απρόκλητα συναισθήματα τρόμου και φόβου. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή αναπτύσσουν γενικά ισχυρούς φόβους σχετικά με το πότε και πού επόμενη κρίση πανικού τους θα συμβεί, και συχνά περιορίζουν τις δραστηριότητές τους, ως αποτέλεσμα αυτού του φόβου τους.
-Μία  σχετική διαταραχή περιλαμβάνει φοβίες, ή έντονους φόβους, για ορισμένα αντικείμενα ή καταστάσεις. Οι ειδικές φοβίες μπορεί να περιλαμβάνουν  πράγματα όπως το να αντιμετωπίσουμε (ή και να έρθουμε σε απλή επαφή) με ορισμένα ζώα ή να βρεθούμε σε αεροπλάνο, ενώ οι κοινωνικές φοβίες περιλαμβάνουν το φόβο της κοινωνικής ρυθμίσης ή την παραμονή μας σε δημόσιους χώρους.
-Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή χαρακτηρίζεται από επίμονα, ανεξέλεγκτα και ανεπιθύμητα συναισθήματα ή σκέψεις (ιδεοληψίες) και ρουτίνες ή τελετουργίες (ψυχαναγκασμοί), στα οποία τα άτομα συμμετέχουν σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν ή να απαλλαγούν από αυτές τις σκέψεις. Παραδείγματα κοινών καταναγκασμών περιλαμβάνουν το επαναλαμβανόμενο πλύσιμο των χεριών ή την υπερβολική καθαριότητα χώρων μας όπως το σπίτι για το φόβο των μικροβίων, ή τον έλεγχο των εργασιών κατ 'επανάληψη για τα πιθανά λάθη (πχ έλεγχος επαναλαμβανόμενος αν έχουμε κλειδώσει το αυτοκίνητό μας). Κάποιος που υποφέρει απο σοβαρό σωματικό ή συναισθηματικό τραύμα, όπως από μια φυσική καταστροφή ή σοβαρό ατύχημα ή έγκλημα μπορεί να εμφανίσει διαταραχή μετα-τραυματικού στρες. Σε αυτήν την διαταραχή γίνονται σκέψεις, παράγονται συναισθήματα και τα πρότυπα συμπεριφοράς  πλήττονται σοβαρά από τις υπενθυμίσεις της εκδήλωσης, μερικές φορές μήνες ή και χρόνια μετά την τραυματική εμπειρία.
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Συμπτώματα όπως υπερβολικός φόβος, εφίδρωση αναίτια, δυσκολία στην αναπνοή, αγωνιώδης κτύπος της καρδιάς, αϋπνία, ναυτία, τρέμουλο και ζάλη είναι συχνές στις αγχώδεις διαταραχές. Αν και μια αγχώδη διαταραχή μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή,  συχνά η έναρξη εντοπίζεται στην εφηβεία ή την πρώιμη ενήλικη ζωή.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΩ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Εάν αφεθεί το άτομο χωρίς θεραπεία, οι αγχώδεις διαταραχές μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες. Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι που υποφέρουν από επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού αποφεύγουν κάθε κατάσταση που φοβούνται ότι μπορεί να προκαλέσει μια επίθεση. Μια τέτοια συμπεριφορά αποφυγής μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα πολλαπλά,  από απλή σύγκρουση με τις απαιτήσεις στην δουλειά, τις οικογενειακές υποχρεώσεις ή και την πλήρη αποφυγή στις βασικές δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, με τελικό αποτέλεσμα το άτομο να γίνεται όλο και πιο δυσλειτουργικό στις απλές καθημερινές του υποχρεώσεις , μέχρι και να φθάσει πολλές φορές στην πλήρη απομόνωση του.
ΘΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ; ΚΑΙ ΠΟΣΟ;
Απολύτως. Οι περισσότερες περιπτώσεις αγχώδων  διαταραχών μπορούν να αντιμετωπιστούν με μεγάλη επιτυχία . Η έρευνα έχει δείξει ότι η μορφή ψυχοθεραπείας γνωστή ως "γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία» (CBT) μπορεί να είναι άκρως αποτελεσματική στη θεραπεία των διαταραχών άγχους. Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούμε CBT (εφόσον είμαστε εκπαιδευμένοι σε αυτήν και πιστοποιημένοι Γνωσιακοί Ψυχοθεραπευτές) για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να εντοπίζουν και στην συνέχεια να διαχειρίζονται τους πραγματικούς παράγοντες που συμβάλλουν στο άγχος τους.Η Συμπεριφορική θεραπεία περιλαμβάνει την χρήση τεχνικών για να μειώσουμε ή να σταματήσουμε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά που συνδέεται με αυτές τις διαταραχές. Για παράδειγμα, μια προσέγγιση περιλαμβάνει την εκπαίδευση ασθενών σε βαθιά χαλάρωση και τεχνικές αναπνοής για την εξουδετέρωση των υπο διέγερση οργανικών λειτουργιών (πχ ταχεία, ρηχή αναπνοή) που συνοδεύουν ορισμένες αγχώδεις διαταραχές.
Μέσω της γνωσιακής ψυχοθεραπείας, οι ασθενείς μαθαίνουν να κατανοούν πώς οι σκέψεις τους συμβάλουν με τα συμπτώματα των αγχωδών διαταραχών, και πώς μπορούνε να αλλάξουν αυτά τα μοτίβα σκέψης για να μειώσουν την εμφάνιση και την ένταση της αντίδρασης.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ
Η  Αυξημένη γνωσιακή ευαισθητοποίηση του ασθενούς σε συνδυασμό με συμπεριφορικές τεχνικές ουσιαστικά εκπαιδεύει το άτομο σταδιακά στην διαδικασία που του συμβαίνει και γεννά το αυξημένο άγχος, με τελικό αποτέλεσμα μέσα απο  το ελεγχόμενο και ασφαλές περιβάλλον των Συνεδριών με τον ψυχολόγο, το άτομο-ασθενής να γίνεται "ψυχολόγος" του εαυτού του και να είναι ικανότατο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία του μελλοντικά!




Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Συνήθως με τον ερχομό μιας Νέας Χρονιάς, αποκτάμε οι περισσότεροι την αίσθηση  μιας Νέας Αρχής. Θέλουμε να τρώμε καλύτερα, να γυμναζόμαστε περισσότερο, να πίνουμε λιγότερο αλκοόλ ή να κάνουμε οποιαδήποτε  από τις θετικές αλλαγές στον τρόπο ζωής που έχουμε πει κατα καιρούς στον εαυτό μας . Το να  κάνουμε μια αλλαγή στον τρόπο ζωής μας συνολικά είναι δύσκολο, ειδικά όταν θέλουμε να μετατρέψουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Οι Αλλαγές στον τρόπο ζωής είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και χρειάζεται υποστήριξη. Μόλις είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μια αλλαγή, το δύσκολο μέρος, είναι η δέσμευση στην απόφαση που πήραμε. Έτσι,καλό είναι να  κάνουμε την έρευνά μας και να κάνουμε ένα σχέδιο που θα μας προετοιμάσει για την επιτυχία. Ο προσεκτικός σχεδιασμός σημαίνει θέσπιση μικρών στόχων και λαμβάνοντας τα πράγματα με ένα βήμα κάθε φορά.
Κάνουμε ένα σχέδιο.Το σχέδιό μας είναι ένας χάρτης που θα μας καθοδηγήσει σε αυτό το ταξίδι της αλλαγής. Μπορούμε  ακόμη και να το σκεφτούμε ως μια περιπέτεια.
- Όταν κάνουμε το σχέδιό μας, να είναι συγκεκριμένες οι κατευθύνσεις του και λεπτομερής η διαδικασία του.πχ εαν αποφασίσουμε να περπατάμε μία ώρα κάθε μέρα απο αύριο δεν φτάνει μόνο να το πούμε. Θα ήταν καλό να το γράψουμε, βάζοντας μάλιστα πρόγραμμα που θα περπατάμε για την επόμενη εβδομάδα (ώστε να μην βαρεθούμε κιόλας), κι επιπλέον να το κολλήσουμε αυτό το χαρτί σαν μια υπενθύμιση είτε στο γραφείο μας είτε σε κάποιο χώρο του σπιτιού που θα το βλέπουμε συχνά.
-Ξεκινάμε με το μικρό στόχο πάντα. Αφού εντοπίσουμε και ορίσουμε ρεαλιστικούς,βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, ξεκινάμε με τον μικρότερο στόχο μας ή τον θεωρητικά πιο εύκολο.
-Ακόμα και μεγάλο στόχο να επιλέξουμε ορίζουμε σε αυτόν "σκαλοπάτια"- στάδια μέχρι την τελική του επιτυχία.Έτσι στο τέλος κάθε σταδίου, θα αισθανθούμε επιτυχία και αναγνώριση στον εαυτό μας που θα μας δώσει την δύναμη για την συνέχεια. Αντίθετα ένα μεγάλο βήμα που θέσαμε λάθος θα μας οδηγήσει σε απογοήτευση και τελικά παραίτηση.
-Επίσης χωρίζουμε τους στόχους μας σε χρονικες περιόδους. Πολλά πράγματα ταυτόχρονα είναι αδύνατον να τα επιτύχουμε , κι αν τα επιτύχουμε είναι δύσκολο να έχουμε τις δυνάμεις για να τα διατηρήσουμε.
-Δεν φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια. Είτε απο ειδικό είτε απο άτομο του περιβάλλοντός μας, η σωστή βοήθεια θα μας αυξήσει την ανθεκτικότητα στην προσπάθειά μας και θα μας γεμίσει με νέα ενέργεια.
-Κάνοντας τις αλλαγές που θέλουμε απαιτείται χρόνος,προσπάθεια  κι αφοσίωση. Οι μικρές "αστοχίες" στην διάρκεια κάθε προσπάθειας είναι απολύτως φυσιολογικές και επιθυμητές ως ενα βαθμό γιατί θα καλυτερεύσουν τον τρόπο αντίδρασής μας μελλοντικά.



Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Για 16 ολόκληρα χρόνια,ο "τρελός βομβιστής»  G.Metesky ξεφεύγει από την αστυνομία της Νέας Υόρκης.Ο Metesky έβαλε περισσότερες από 30 μικρές βόμβες σε όλη την πόλη μεταξύ 1940 και 1956, με "χτυπήματα" σε κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεφωνικούς θαλάμους και άλλους κοινόχρηστους χώρους.Το 1956, οι απογοητευμένοι ερευνητές ζήτησαν απο τον ψυχίατρο J.Brussel, του Βοηθού Επιτρόπου της Νέας Υόρκης της ψυχικής υγιεινής, να μελετήσει φωτογραφίες απο την σκηνή του κάθε χτυπήματος. Ο Brussel αφου τις μελέτησε, τους πήγε μια λεπτομερή περιγραφή του υπόπτου: Θα ήταν άγαμος, ξένος, αυτοδίδακτος, στα 50 του, ζώντας πιθανόν στο Κονέκτικατ, παρανοϊκός.
Ενώ μερικές από τις προβλέψεις του ήταν απλά κοινή λογική, άλλες βασίζονταν σε ψυχολογικές ιδέες. Για παράδειγμα, είπε ότι επειδή η παράνοια τείνει να κορυφωθεί γύρω από την ηλικία των 35, ο ύποπτος, 16 χρόνια μετά την πρώτη βόμβα του, τώρα πιθανόν θα ήταν στα 50 του. Το προφίλ αποδείχθηκε "σωτήριο" για την Αστυνομία.: Οδήγησε να θεωρηθεί ύποπτος ο  Metesky, ο οποίος συνελήφθη τον Ιανουάριο του 1957 και ομολόγησε αμέσως.
Στις επόμενες δεκαετίες, η αστυνομίες στη Νέα Υόρκη και αλλού στην Αμερική συνέχισαν να συμβουλεύονται ψυχολόγους για την ανάπτυξη προφίλ των ιδιαίτερα δύσκολων στην σύλληψη δραστών. Την ίδια στιγμή, ένα μεγάλο τμήμα ως αυτόνομος τομέας του FBI άρχισε να δημιουργείται. Ήταν το τμήμα Ανάλυσης Συμεπριφοράς και δημιουργίας Εγκληματικού προφίλ.
Ως επιστήμη, εξακολουθεί να είναι ένα σχετικά νέο πεδίο με ασαφή ακόμα όρια και ορισμούς.Οι Επαγγελματίες του τομέα  δεν συμφωνούν πάντοτε όσον αφορά τη μεθοδολογία ή ακόμη και της ορολογίας που χρησιμοποιείται.

Συνήθως η μαρτυρία ενός ατόμου κατα την στιγμή που λαμβάνει χώρα ένα συμβάν, διαφέρει απο την μαρτυρία του ίδιου ατόμου κατα την διάρκεια της δίκης για το συμβάν.
Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους, κυριότερος των οποίων είναι ο "ενθουσιώδης" χαρακτήρας της αρχικής μαρτυρίας που πραγματοποιείται χωρίς δευτερεύουσα σκέψη και υπο το καθεστώς του στρες που γεννά το γεγονός.  Ένας δεύτερος λόγος είναι οτι η αρχική μαρτυρία στον τόπο του γεγονότος δεν είναι αυτούσια και αποκλειστική καθώς μπορεί να υπάρχουν παράλληλα μαρτυρίες πολλών ατόμων, πράγμα που δίνει σε κάθε μαρτυρία έναν ιδιότυπο χαρακτήρα που εμπεριέχει φημολογίες. Οι φημολογίες δεν μπορουν να αποτελέσουν μαρτυρία αξιόπιστη , αλλά μπορούν να δώσουν στοιχεία διαμόρφωσης γενικής εικόνας για τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, στις Αστυνομικές Αρχές. Παραμένουν όμως κυρίως διαδόσεις.
Ψυχολογικά ζητήματα που εγείρονται
Πρέπει καταρχήν να εξεταστεί

Δυστυχώς τελευταία όλοι ακούμε όλο και περισσότερες περιπτώσεις αυτοκτονιών , ακόμα και νέων ανθρώπων , λόγω οικονομικής δυσβάσταχτης πλέον, κατάστασής τους. Τι συμβαίνει τελικά; Είναι τόσο πιο μεγάλα τα προβλήματά μας σήμερα απο ότι παλιότερα; Γίναμε πιο αδύναμοι; Υπολογίζουμε λιγότερο την ίδια μας την ζωή;
Ουσιαστικά τίποτα απο τα παραπάνω δεν συμβαίνει και δεν αποτελεί την αιτία, τουλάχιστον απο μόνο του. Σίγουρα η ζωή μας έχει γίνει πολυπλοκότερη και συνεπώς και πιο δύσκολη σε κάθε τομέα της τόσο για εμάς όσο και για τις σχέσεις μας με τους άλλους. Κυριότερη αιτία όμως για να φθάσει ένα άτομο στην αυτοκτονία , δεν είναι η δύσκολη ή πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνει αλλά το γεγονός οτι δεν βλέπει διέξοδο στο πρόβλημά του. Και πότε κάποιος δεν βλέπει διέξοδο; Σε δύο κύριες περιπτώσεις: 1. όταν έχει θέσει το θέμα του προβλήματος , πρίν γίνει πρόβλημα, σε υψηλότερη αξιακή προτεραιότητα στην ζωή του. πχ για να είναι το χρηματικό το ύψιστο πρόβλημά μου πρέπει πριν να έχει αποτελέσει το χρήμα την ύψιστη αξία μου. 2. όταν έχει αποκόψει κοινωνικές σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που στο οποιοδήποτε πρόβλημα νοιώθει πλέον μόνος εντελώς, άρα απομονώνεται και συνεπώς η περίπτωση της εξωτερικής βοήθειας δεν υπάρχει.
Με απλά λόγια για να φθάσει ένα άτομο στην αυτοκτονία αιτία..

Κοινωνικά ή και σε προσωπικό επίπεδο, παρατηρούμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν γενικά ενώ αντίθετα κάποιοι άλλοι δείχνουν απο απρόθυμοι ως και αρνητικοί στο να βοηθήσουν. Αυτο συμβαίνει για πολλούς λόγους. Κύριος λόγος είναι η διασύνδεση που υπάρχει στις μεταβλητές της προσωπικότητας ενός ατόμου με την πρόθεση για βοήθεια. Αυτή η διασύνδεση δείχνει ότι όσο πιο ταπεινό χαρακτήρα παρουσιάζει ένα άτομο τόσο πιο αυξημένη είναι η τάση του για βοήθεια, κι αυτό το απέδειξε και πρόσφατη έρευνα στο Baylor University ανάμεσα σε στο σύνολο των φοιτητών του. Η συγκεκριμένη έρευνα αποτελούνταν απο 3 επι μέρους μελέτες. Στην πρώτη μελέτη-ερωτηματολόγιο οι φοιτητές κλήθηκαν ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις να αξιολογήσουν και πόσο ταπεινοί θεωρούν οι ίδιοι οτι είναι. Στην δεύτερη μελέτη αξιολογήθηκε μέσα απο μη "εμφανές" στους ίδιους σκοπό του ερωτηματολόγιου το πόσο πραγματικά ταπεινοί είναι ως χαρακτήρες , κι αυτό έγινε γιατί ο καθένας απο εμάς έχει την τάση να παρουσιάσει τον εαυτό του πιο ταπεινό απο ότι ίσως είναι , όταν ερωτάται ευθέως. Στην τρίτη μελέτη κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις που θα είχαν πρακτικό αντίτυπο στην ζωή τους , σχετικά με την διάθεσή τους να παρέχουν βοήθεια, ώστε να απαντήσουν ειλικρινά. πχ σε μια ερώτηση τους ζήτήθηκε να καταγράψουν πόσες ώρες θα μπορούσαν να διαθέσουν απο την εβδομάδα τους ο καθένας , για να βοηθάνε συμφοιτητή τους ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν θα μπορούσε να μετακινείτε στο πανεπιστήμιο για ένα μεγάλο διάστημα.
Η μεγάλη διασύνδεση  της ταπεινότητας με την παροχή βοήθειας, είναι πολύ πιθανό να βασίζεται στην έλλειψη αλλαζονείας στα ταπεινά άτομα που τα οδηγεί στην ασυνείδητη πεποίθηση ότι ο καθένας μπορεί να βρεθεί στην αντίθετη πλευρά της αναζήτησης κι όχι της παροχής βοήθειας.
Πέρα απο τον βασικό αυτόν παράγοντα που οδηγεί τους ανθρώπους στο να βοηθάνε περισσότερο, άλλοι παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο είναι οι λεγόμενοι "προσωρινοί" παράγοντες , οι οποίοι όμως είναι και άμεσα μεταβαλλόμενοι και δύσκολα μπορούν να προσμετρηθούν ώς ατομικό γνώρισμα. Τέτοιο είναι: η χρονική πίεση που βιώνει το άτομο την ώρα που καλείται να βοηθήσει, η περιοδική ψυχική του κατάσταση που ενδυναμώνει ή αποδυναμώνει το αίσθημα της ενσυναίσθησής του απέναντι στην κατάσταση βοήθειας,ο αριθμός των παρευρισκομένων (μια έρευνα πάνω σε αυτό έχει δείξει ότι όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των ατόμων που παραβρίσκονται σε μια κατάσταση ανάγκης ,τόσο μικρότερη η ατομική προθυμία για παροχή βοήθειας).
Το σημαντικό στοιχείο είναι οτι η ταπεινότητα παρουσιάζεται και φαίνεται να είναι ένα σχετικά σταθερό γνώρισμα του χαρακτήρα του ατόμου , κι αυτό αποτελεί σημαντικό εύρημα όσων αφορά την σύσταση ομάδων εθελοντισμού, Α βοηθειών κλπ.


Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Αγάπη και αγκαλιές! Η πολλή αγάπη δεν έβλαψε ποτέ κανένα παιδί!
Βεβαιώστε το ότι θα το αγαπάτε πάντα και θα το στηρίζετε! Μπορεί σαν γονείς να θεωρούμε ότι το δείχνουμε καθημερινά αλλά τα παιδιά έχουν ανάγκη να το ακούνε κιόλας. Επιπλέον, είναι σημαντικό το παιδί να γνωρίζει ότι η αγάπη σας δεν καθορίζεται από τη συμπεριφορά του ή από τις πράξεις του, αλλά είναι αδιαπραγμάτευτη.
Γέλιο- κάντε το παιδί σας να γελάει! Έρευνες έδειξαν πως τα ευτυχισμένα παιδιά γελάνε τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα!!
Δραστηριοποιηθείτε! Εμπλακείτε σε ευχάριστες δραστηριότητες με το παιδί σας.
Επιβραβεύστε το παιδάκι σας  για τα θετικά του επιτεύγματα και τις συμπεριφορές! Με αυτό τον τρόπο θα δώσετε ώθηση και στην αυτοπεποίθηση του.
Ζωγραφίστε μαζί του! Η ζωγραφική αποτελεί μέσο έκφρασης και δημιουργικότητας για το παιδί. Μέσα από τις ζωγραφιές του θα σας δοθεί η ευκαιρία να δείτε πως αισθάνεται και να συζητήσετε τυχών ανησυχίες και προβληματισμούς του.
Ηθική Ικανοποίηση- Δώστε του την ηθική ικανοποίηση ότι είναι άξιο και ότι τα καταφέρνει καλά!
Θετική αποδοχή της διαφορετικότητας του κάθε παιδιού! Κυρίως όταν υπάρχουν αδερφάκια στην οικογένεια, δείξτε στο καθένα θετική αποδοχή της μοναδικότητας και της διαφορετικότητας του καθενός. 
Ικανοποιείστε τις επιθυμίες του στο βαθμό που είναι εφικτό και φυσικά πάντα με μέτρο!
Κατανόηση- δείξτε στο παιδί κατανόηση ακόμα κι όταν δεν συμφωνείται μαζί του. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το παιδί να μην βρίσκει ¨τοίχο¨ στους γονείς! Καλό είναι να του πείτε «Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι αλλά δεν πιστεύω ότι είναι δίκαιο ή σωστό να…»
Λερωθείτε μαζί του!! Παίξτε με τα χώματα, φτιάξτε κεκάκια από λάσπη ή ζωγραφίστε με δαχτυλομπογιές. Η δραστηριότητα έξω από τα πρέπει είναι μέσο εκτόνωσης και εξωστρέφειας.
Μαγεία! Βάλτε λίγη μαγεία και νεραϊδόσκονη στον κόσμο του!! Στα παιδιά αρέσουν τα παραμύθια και η φαντασία.
Νοιαστείτε για τις συναισθηματικές και ψυχολογικές ανάγκες του παιδιού, καθώς και για τυχόν προβληματισμούς του στο σχολείο όσο ανόητοι και ανούσιοι κι αν σας φαίνονται. Για το μικρό σας είναι σημαντικά!
Ξεκούραση! Μην υπερφορτώνετε το πρόγραμμα του παιδιού σας με δραστηριότητες. Αντίθετα φροντίστε να του αφιερώσετε ώρες χαλάρωσης και ξεκούρασης.
Οριοθέτηση- βάλτε όρια στο παιδί σας. Είναι σημαντικό για την σωστή διαπαιδαγώγηση του. Μην ξεχνάτε ότι και τα ίδια τα παιδιά αναζητούν όρια.
Πάρτι! Οργανώστε πάρτι για το μικρό σας και τους φίλους του. Βοηθάει στην κοινωνικοποίηση του, την εκτόνωση του και φυσικά κάνει το παιδί σας χαρούμενο και περήφανο!
Ρωτήστε το παιδί σας τι σκέπτεται και τι αισθάνεται. Κάντε του ανοιχτές ερωτήσεις ώστε να μπορέσει να εκφραστεί και να ανοιχτεί περισσότερο. Έτσι το παιδί σας έρχεται σε επαφή με τα συναισθήματα του, μαθαίνει να τα αναγνωρίζει και να τα αξιολογεί. Επιπλέον, βελτιώνεται η επαφή με τον γονέα και χτίζονται γερές βάσεις επικοινωνίας.
Σεβαστείτε την ανάγκη του για προσωπικό χώρο και χρόνο.
Τιμωρία- η τιμωρία είναι μια παρεξηγημένη έννοια, της οποίας η εφαρμογή όμως είναι απαραίτητη για τη σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού αρκεί να γίνεται σωστά. Με το όρο τιμωρία φυσικά δεν αναφερόμαστε σε σωματική ή λεκτική βία, αλλά τη στέρηση κάποιας ευχάριστης δραστηριότητας ή αντικειμένου. Εάν π.χ. το παιδί σας βρίζει ή γίνεται επιθετικό, του στερείτε κάποιες ώρες παιχνιδιού, το αγαπημένο του ηλεκτρονικό παιχνίδι ή την προγραμματισμένη βόλτα του. Η σωστή εφαρμογή της τιμωρίας το βοηθάει να γίνει πειθαρχημένο και υπεύθυνο των πράξεων και των επιλογών του.
Ύπνος. Φροντίστε το παιδί σας να λαμβάνει αρκετές ώρες ύπνου ώστε ο οργανισμός του και το μυαλό του να μπορεί αν λειτουργεί σωστά. Πολλά παιδιά περιορίζουν τις ώρες ύπνου τους προκειμένου να παίξουν παραπάνω ώρες. Αυτό φυσικά έχει αντίκτυπο τόσο στην πνευματική και σωματική του υγεία, όσο και στην διάθεση του.
Φίλοι – φροντίστε το παιδί σας να βρίσκεται συχνά με τους φίλους του και να δραστηριοποιείται. Μην το περιορίζεται στο σπίτι ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει να αφιερώσετε και δικό σας προσωπικό χρόνο.
Χρόνο με το παιδί σας αποκλειστικά. Περάστε ποιοτικό χρόνο με το παιδί σας, κάνοντας δηλαδή πράγματα που επιθυμεί και επιλέγει το ίδιο. Δώστε του όλη σας την προσοχή σε αυτό το χρονικό διάστημα. Το να ζωγραφίζει το παιδί δίπλα σας ενώ εσείς μαγειρεύεται δεν είναι αποκλειστικός και ποιοτικός χρόνος, κάτι που το παιδί το αντιλαμβάνεται.
Ψυχαγωγία- βάλτε τουλάχιστον μια ευχάριστη δραστηριότητα στο καθημερινό του πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να είναι από το να κάνετε μια χειροτεχνία, να του διηγηθείτε το αγαπημένο του παραμύθι, να ακούσει το αγαπημένο του CD ή να παίξετε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.  
Ωραιοποίηση καταστάσεων. Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και δύσκολος εκεί έξω για τα μικρά παιδιά. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουν για δύσκολες καταστάσεις όπως π.χ. τυχόν οικονομικά προβλήματα, οι οποίες στο παιδικό μυαλουδάκι διογκώνονται. Προσπαθήστε να ωραιοποιήσετε τα πράγματα και να κάνετε το παιδί σας να βλέπει όσο περισσότερα θετικά μπορεί.


Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος Υγείας, MSc




Ο όρος του αυτόπτη μάρτυρα , δημιουργεί εκ προοιμίου μια ανευ όρων αποδοχή στην καθημερινότητα των όσων εξιστορεί, ως αληθινά γεγονότα. Στο Νομικό όμως και Ψυχολογικό πλαίσιο η αποδοχή της μαρτυρίας ενός αυτόπτη μάρτυρα έχει όρια που πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα.
Γενικά , η μαρτυρία ενός ατόμου που παραβρίσκεται σε μια σκηνή εγκλήματος, επηρρεάζεται απο τον χρόνο που συμβαίνει, την σημαντικότητα της εργασίας που εκτελούσε την ώρα της ενέργειας, την νοητική του συγκέντρωση στην "σκηνή".
Ψυχολογικά η πίεση που νοιώθει ένας μάρτυρας εγκληματικής πράξης είναι μεγάλη, αυξανόμενη στιγμιαία κι απότομα υπο μορφή σοκ και σχετίζεται άμεσα με: το πόσα άτομα εμπλέκονται στην ενέργεια (όσο περισσότερα τα άτομα τόσο πιο συγχεόμενη η μαρτυρία), απο το αν υπάρχει θανατηφόρος ενέργεια (το σοκ απο έναν άνθρωπο που πέφτει νεκρός είναι ισχυρότατο), απο το αν υπάρχει όπλο στη σκηνή (το όπλο είναι απειλητικό στην εμφάνισή του ακόμα και αν δεν αποτελεί ο μάρτυρας τον άμεσο στόχο), τον επαρκή ή ελλειπή φωτισμό της "σκηνής" ή το αν γίνεται μέρα ή νύχτα που επιδρά ψυχολογικά απειλητικά και για τον ίδιο τον μάρτυρα.Επίσης σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του μάρτυρα παίζει ο χρόνος που μπορεί να είδε καθαρά τον δράστη, κι αυτό γιατί ενώ ο περισσότερος χρόνος δηλώνει υποθετικά μεγαλύτερη ευκολία στην αναγνώριση, παράλληλα την ώρα που συμβαίνει δηλώνει κατακόρυφη αύξηση του άγχους εκ της απειλής που νοιώθει , που μετέπειτα είναι αρνητικό στοιχείο για την βραχεία μνήμη του.
Χαρακτηριστικό είναι ότι αυτόπτες μάρτυρες σε σκηνή φόνου μπορούν πολύ εύκολα να θυμηθούν παράπλευρα στοιχεία της σκηνής πχ αν υπήρχε παγκάκι σε ένα πάρκο ή οχι, αλλά δύσκολα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Δράστη. Επίσης χαρακτηριστικό είναι η δύναμη της υποβολής μέσω της εικόνας ή της παράλληλης μαρτυρίας έμμεσης ή άμεσης. πχ γυναίκα στο New Hampshire όταν είδε απο το παράθυρό της να συλλαμβάνεται άντρας και να του περνάνε χειροπέδες , δήλωσε μετα βεβαιότητας ότι αυτός ήταν ο δράστης. Αμέσως μετά όταν της ζητήθηκε απο τους ντετέκτιβ να περιγράψει τον δράστη , περιέγρραψε ένα πρόσωπο εντελώς διαφορετικό με τον άντρα που είχε συλληφθεί ως ύποπτος.
Συμπερασματικά ο ψυχολογικός παράγοντας και η εξέταση του, είναι απο τους πλέον σημαντικούς στην περίπτωση κάθε αυτόπτη μάρτυρα ώστε να καταστεί η μαρτυρία αξιόπιστη και μη κατευθυνόμενη.


Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr