«Εγκλημα είναι η πράξη που τιμωρεί ο Ποινικός Νόμος» ήταν ο πρώτος νομικός ορισμός, που όμως δεν ικανοποίησε τη νεοσύστατη στα τέλη του 19ου αιώνα επιστήμη της Εγκληματολογίας. Κρίθηκε δογματικός και νομικίστικος. Του έλειπε η ανθρωπολογική και κοινωνική διάσταση.
«Δεν υπάρχει έγκλημα παρά μόνον εγκληματίες» θα υποστηρίξει ο Λομπρόζο μαζί με τον Φέρι και τον Γκαρόφαλο, ιδρυτές της πρώτης ιταλικής Εγκληματολογικής σχολής. Ο ορισμός διανθίζεται.
«"Εγκλημα" είναι η παραβίαση στοιχειωδών αισθημάτων φιλαλληλίας, μιας συγκεκριμένης κοινωνίας, μιας συγκεκριμένης εποχής, απαραίτητων για την κοινωνική συμβίωση.» (Γκαρόφαλο)
Την ιδιοτυπία της φύσης του εγκληματία θα αμφισβητήσει στη συνέχεια η Εγκληματολογία της κοινωνικής αντίδρασης. «Εγκλημα είναι ένα προϊόν κοινωνικής αντίδρασης» θα υποστηρίξει, στρέφοντας το ενδιαφέρον της όχι στις αιτίες αλλά στις κοινωνικές αντιδράσεις στο έγκλημα.
Ο ορισμός του εγκλήματος αλλάζει καθοριστικά μέσα από μιαν άλλη οπτική. Εκείνη της κριτικής εγκληματολογίας που υποστηρίζει ότι ο ποινικός νόμος δεν προασπίζει μια υπερβατή τάξη πραγμάτων, αλλά τις αξίες των διαφόρων κοινωνικών ομάδων ανάλογα με τον συσχετισμό των πολιτικο-οικονομικών τους δυνάμεων. «Εγκλημα είναι ένα προϊόν κοινωνικής σύγκρουσης» υποστηρίζεται εδώ.
Τελικά πού βρίσκεται η αλήθεια του εγκλήματος; Και εν τέλει η αλήθεια αυτή είναι νομικής, πολιτικής, υπαρξιακής ή κοινωνιολογικής φύσεως; Ή μήπως κάτι που εμπεριέχει ολίγον από αυτά; Ενα εκρηκτικό μείγμα, δηλαδή, που θα προκύψει ως τελικό προϊόν και κατά πόσον αυτό θα αντανακλά το αρχικό του αίτιο; Αν ορίσεις κάτι σαν πραγματικό γίνεται πραγματικό στις συνέπειές του.

* Η κοινωνία του θεάματος
Η κοινωνία του θεάματος μας καλεί να λησμονήσουμε τους παραπάνω ορισμούς. Να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν. Κυρίως μας προσκαλεί να αγνοήσουμε το ίδιο το ερώτημα: «Τι είναι έγκλημα;».
«Εγκλημα είναι το σόου του εγκλήματος» μας λέει. Και παράδοξα το έγκλημα είναι σαν να εξαφανίζεται. Ως μάγος ταχυδακτυλουργός η μικρή οθόνη παίρνει στα χέρια της το έγκλημα, το προβάλλει, το φωτίζει, το τιμωρεί και... και στη συνέχεια το εξαφανίζει.
«Εγκλημα είναι το θέαμα του εγκλήματος». Εγκλημα είναι όχι αυτό που συμβαίνει αλλά αυτό που εγώ διαλέγω να προβληθεί σαν να συμβαίνει». Και τι είναι αυτό που εγώ διαλέγω να προβληθεί σαν να συμβαίνει; Μεμονωμένες δραματοποιημένες και συγκινησιακά φορτισμένες ατομικές πράξεις βίας.
Βιαστές, παιδόφιλοι, παράφρονες εγκληματίες, ληστές, απαγωγείς συγκροτούν το ελκυστικό μωσαϊκό του τηλε-εγκλήματος και μιας συνεχώς αυξανόμενης ανησυχίας για το έγκλημα.Το σόου του εγκλήματος δεν προβάλλει απλώς το έγκλημα αλλά ΚΑΙ δημιουργεί το πρόβλημα του εγκλήματος. Η αίσθηση μιας γενικευμένης απειλής σαν σκιά απλώνεται.Η Σκιά είναι υπερμεγέθης. Η απειλή υπερβαίνει την πραγματικότητα. Και τούτο γιατί, όπως και να το κάνουμε, γνωρίζουμε καλά πως δεν παραμονεύουν σε κάθε βήμα σεξουαλικά διεστραμμένοι βιαστές, δεν είναι ανώμαλοι σαδιστές και δολοφόνοι οι έφηβοι, δεν περιστοιχιζόμαστε από επίδοξους ληστές που καραδοκούν είτε να μας βιάσουν είτε να μας ληστέψουν είτε να μας κάνουν και τα δύο, τα παιδιά μας και οι νέοι γύρω μας δεν είναι είτε άβουλα θύματα αδίστακτων εγκληματιών είτε δυνάμει βίαια και ανεξέλεγκτα πλάσματα. Κουκουλοφόροι τρομοκράτες δεν απειλούν να διαταράξουν την ήδη διαταραγμένη ησυχία μας. Δεν είμαστε στο έλεος μιας καταστροφολογικής δίνης.Και όμως αυτό το «σύνδρομο ενός κακού κόσμου» που τόσο έντεχνα προάγει η τηλεόραση μοιάζει να είναι ο μόνος δυνατός κόσμος που μας περιβάλλει.Το έγκλημα μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο μοιάζει να είναι σχεδόν φυσική και αναπότρεπτη συνέπεια της ίδιας μας της ύπαρξης. Από το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουμε το έγκλημα μοιάζει να αντλεί τη νομιμοποίησή του. Δημιουργείται μια παράδοξη κατάσταση όπου ο μύθος γίνεται πιο πραγματικός από την ίδια την πραγματικότητα.

* Ποιος ωφελείται από την τηλε-βία;
Προς τι όλα αυτά; Οπως στα αστυνομικά έργα «ποιος ωφελείται»; Μα η τηλεθέαση θα μου πείτε. Ναι είναι μια εύκολη απάντηση. Η τηλεθέαση, η διαφήμιση, το χρήμα «business as usual» δηλαδή. Επιπλέον το έγκλημα σαγηνεύει.Χαρακτηριστική είναι η αμερικανική διαπανεπιστημιακή έρευνα του Ντάνιελ Λιντς. Οι κακοί ήρωες στο 40% των παιδικών τηλεοπτικών προγραμμάτων, κυρίως σε σίριαλ και ταινίες, όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά παρουσιάζονται σαν ήρωες, έτσι ώστε τα παιδιά να ταυτίζονται πιο εύκολα μαζί τους. Στα τρία από τα τέσσερα προγράμματα που αναλύθηκαν, ο κακός κάνει ό,τι κάνει χωρίς το ελάχιστο ίχνος τύψης ή μεταμέλειας. Τα παιδάκια χαίρονται και λατρεύουν αυτούς τους κακούς ήρωες.Το έγκλημα δεν πουλάει μόνο, αλλά σαγηνεύει. Μάλλον πουλάει επειδή ΚΑΙ σαγηνεύει. Προσφέρει μια ανέξοδη και εκ του ασφαλούς ενασχόληση με καταχωνιασμένες μέσα μας καταστροφικές ενορμήσεις. Σαγηνεύει καθώς ενεργοποιεί μέσα μας μυστικές απαγορευμένες ταυτίσεις.

Και τελειώσαμε. Αρκεί; Δεν θα το έλεγα. Ισως μόλις τώρα αρχίζουμε.
Ο φόβος μιας φανταστικά διογκωμένης απειλής επιτρέπει τη νομιμοποίηση στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και την αλόγιστη ποινικοποίηση καθημερινών εκφάνσεων της ζωής μας.Οσο πιο πολύ βλέπουμε τηλεόραση, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε. Με σαφήνεια το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τα δεδομένα των ερευνητικών προγραμμάτων. Οσοι με τις ώρες στέκονται μπροστά στη μικρή οθόνη, δηλαδή οι συστηματικοί χρήστες, ανησυχούν πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους για την αύξηση της εγκληματικότητας, ανησυχούν για το μέλλον, για τα παιδιά τους, για την υγεία τους, ανησυχούν και διάγουν την ανήσυχη ζωή του ανησυχούντος τηλεθεατή.

Πώς είναι όμως μια τέτοια ζωή;
Ο έμφοβος άνθρωπος είναι ένας ανελεύθερος άνθρωπος. Ενδίδει στη λογική της καταστολής, στη μισαλλοδοξία, στην κατάτμηση του κόσμου σε «καλούς» και «κακούς». Ο έμφοβος άνθρωπος ζει αγκαλιασμένος με το ανορθολογικό. Ο δούλος έχει αφέντη τον φόβο. Στο όνομα του φόβου υψώνονται τείχη ψευδο-προστασίας, το «εμείς» αναγορεύεται σε υπέρτατη αξία και το «οι άλλοι» σε θανάσιμη απειλή.Από το σόου του εγκλήματος ωφελείται ο φόβος. Και φυσικά η κάθε εξουσία που ονειρεύεται ευπειθείς και πειθαρχημένους διά του φόβου τηλε-πολίτες.Μια «μικρή» υπενθύμιση εδώ: Για ποιο έγκλημα μιλάμε; Ο πανικός και ο φόβος εστιάζονται ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ στον κίνδυνο που θέτουν ορισμένα άτομα και όχι ορισμένες κοινωνικές συνθήκες ή πρακτικές άμεσα συνυφασμένες π.χ. με το φαινόμενο μιας συλλογικής δομικής βίας.Στο σόου του εγκλήματος θέση έχουν τα επικίνδυνα άτομα και όχι οι επικίνδυνες συνθήκες ζωής που μπορεί να απειλούν πολύ περισσότερο την υγεία, την ασφάλεια και τη ζωή μας. Η βιομηχανική μόλυνση για παράδειγμα, ή τα καθημερινά ατυχήματα στους χώρους εργασίας εξαιτίας πλημμελών συνθηκών εργασίας μένουν εκτός. Εκτός σόου. Αόρατα. Και ο αόρατος κίνδυνος είναι μη κίνδυνος. Και έτσι η προσοχή απομακρύνεται από εδώ. Το κέντρο βάρους εστιάζεται στο ατομικό και μεμονωμένο. Η δομική βία υφίσταται τηλεοπτική ασυλία.

* Τι γίνεται με το δράμα;
Τι γίνεται όμως με το δράμα; Πώς αντέχει να ζει κανείς καθημερινά μέσα σε τόση ένταση και δράμα;Ενα δελτίο ειδήσεων να δεις αρκεί για να εκτεθείς στο απόλυτο δράμα. Στις χαροκαμένες π.χ. μάνες που οn camera κλαίνε και οδύρονται για τα αδικοχαμένα παιδιά τους, στις σκηνοθετημένες αναπαραστάσεις στυγερών βιασμών, σε εκσκαφείς που μέρες - μήνες ψάχνουν «ζωντανά» με αδημονία να ανασύρουν από τα σκοτεινά έγκατα της γης το νεκρό σώμα ενός εξαφανισμένου μικρού αγοριού. Τι αλήθεια γίνεται το τόσο δράμα;Εκεί που εκτυλίσσεται ο φόνος, εκεί που με κομμένη την ανάσα «ζωντανά» παρακολουθώ τη ληστεία, εκεί που πάει «ζωντανά» να ανασυρθεί ο νεκρός, ιδού η καθησυχαστική φωνή του δημοσιογράφου «για λίγο διαφημίσεις και επανερχόμαστε» και να! οι μουσικούλες, να! τα απορρυπαντικά! να! τα βιντεοκλίπ, ο φόβος αιφνιδίως διακόπτεται. Η βολή του καναπέ ενισχύεται. Το δράμα δραπετεύει. Ολα φυσικοποιούνται και επανέρχονται εκεί που ήσαν πριν.
Το δράμα εκεί που πάει να κορυφωθεί έχει ήδη αρχίσει να εκπνέει. Ως διά μαγείας η ένταση εξατμίζεται.Ο φόβος γίνεται και ξε-γίνεται. Μια παιδική τραμπάλα. «Τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι». Στα ψέματα κάνουμε ότι παίζουμε. Η τηλεόραση φροντίζει να λειάνει τον φόβο του εγκλήματος κάνοντάς τον θέαμα.Οσο για την απορία του εγκλήματος, αυτή και αν είναι εκτός των τηλεοπτικών προδιαγραφών. Ολα είναι γνωστά, αναλύσιμα, εντοπίσιμα. Ακόμη και αυτός ο επιστημονικός λόγος έτσι όπως εκφέρεται από τους συνήθεις ύποπτους ερμηνευτές, στρόγγυλος και αυτάρκης καθησυχάζει και αυτός! «Μη σας μέλει, ό,τι συμβαίνει είναι υπό την εποπτεία της γνώσης μας» λένε και ως συνταγολόγοι του ΙΚΑ βγάζουν από το τσεπάκι τους τη συνταγή.Αρα για ένα κρυφτούλι με τον φόβο πρόκειται και όχι για μια αντιπαράθεση μαζί του. Μια αντιπαράθεση που θα μπορούσε να λειτουργήσει και αφυπνιστικά. Αφυπνιστικά ώστε να φοβάσαι αυτούς που σου καλλιεργούν τον φόβο. Να φοβάσαι τους έμπορους της δικής σου ζωής. Για ένα κρυφτούλι όμως πρόκειται που θα εδραιώσει και θα αφήσει ανέγγιχτη την πολύτιμη υπηρεσία της ανησυχίας και της ανασφάλειας για το έγκλημα.
Τόσο κακιά λοιπόν η τηλεόραση;....

Η Σχιζοσυναισθηματική Διαταραχή ανήκει στις ψυχώσεις και παρά την εμφανώς εντυπωσιακή κλινική εικόνα της, παραμένει για πολλά χρόνια ένα αίνιγμα στην ψυχολογία ως προς την σαφή οριοθέτηση της πρόγνωσης και διάγνωσής της.Εμφανίζεται με πολλές ονομασίες όπως: μικτή , άτυπη, περιοδική σχιζοφρένεια,συναισθηματική ψύχωση κ.α Κλινικά τεκμηριώνεται ότι διαφέρει απο τις υπόλοιπες ψυχώσεις σε πολλά στοιχεία διάγνωσης, με κύριο χαρακτηριστικό της όχι το φαντασιακό - παραληρηματικό βίωμα που συναντάμε στις υπόλοιπες, αλλά ένα φαντασιακό-ονειρόμορφο κατά βάση βιωματικό γίγνεσθαι του ασθενή , με έντονα τα στοιχεία συναισθηματικής φόρτισης.
Τα Κύρια Στάδια της είναι:
Στάδιο συναισθηματικών Διαταραχών συνοδευόμενες απο σωματικά Συμπτώματα. Ουσιαστικά αποτελεί το αρχικό στάδιο κατα το οποίο παρουσιάζεται έντονη κυκλική αλλοίωση της διάθεσης με έμφαση στην καταθλιπτική δυσθυμία. Οι εκδηλώσεις είναι αρκετά έκδηλες και σταθερές και συνοδεύονται σωματικά απο αίσθημα γενικής αδυναμίας και τεμπελιάς , αφηρημάδα και μείωση μνήμης, σοβαρή απροθυμία ομιλίας και συχνή ευθιξία στα όρια παραληρηματικών ιδεών συσχετίσεως γεγονότων. Ο ίδιος ο ασθενής εμφανίζει μια παράδοξη ψυχική ηρεμία και γαλήνη στο πρόσωπο , ενώ συχνά αναφέρεται σε "ικανότητες" που ανακαλύπτει ξαφνικά στον εαυτό του που συνήθως συγκλίνουν στο ότι έγινε πιο τολμηρός και πιο εύστροφος.
Στάδιο Ψυχωτικών Συναισθημάτων. Είναι το δεύτερο στάδιο, το οποίο κατα κανόνα εμφανίζεται μετά απο αυπνία λίγων ημερών. Βασικά χαρακτηριστικά του σταδίου αυτού είναι ο έντονος φόβος και ένα μόνιμο ή διαρκές αίσθημα απειλής. Η κλινική εικόνα του ασθενή σε αυτό το στάδιο μοιάζει κατα διαστήματα με οξεία παρανοειδή κατάσταση, αφού συχνά αναφέρεται σε οργανωμένα σχέδια εξόντωσής τους, συνωμοσιολογικές καταδιώξεις κλπ. Σημαντικό είναι ότι κατα διαστήματα παρουσιάζουν μείωση των συμπτωμάτων αυτών (πράγμα που δεν συμβαίνει στις κυρίως ψυχώσεις όπως η σχιζοφρένεια) , και πλήρη αντίληψη των πράξεών τους αφού δείχνουν να καταλαβαίνουν την πριν συμπεριφορά τους σε τέτοιο σημείο ώστε να ζητούν και συγνώμη πολλές φορές.
Στάδιο συναισθηματο-παραληρηματικής αποπραγματοποίησης. Στο στάδιο αυτό παρατηρείται έντονη αλλοίωση του αντικειμενικού νοήματος για το περιβάλλον αλλά και το ίδιο το άτομό του , απο τον ασθενή. Χαρακτηρίζεται απο παραγνωρίσεις προσώπων, συναισθηματικές παραισθήσεις και έντονη διαταραχή της αυτοσυναίσθησης. Σημαντικό επίσης είναι ότι σε αυτό το στάδιο ο ασθενής συνεχίζει να διατηρεί την ικανότητά του προσανατολισμού στον χρόνο και τόπο. Πρέπει να σημειώσω επίσης ότι ο ασθενής , συνεχίζει να διατηρεί πολύ καλή την ικανότητα άμεσης αντίληψης των εννοιών που βιώνει, οπότε η κλινική του εικόνα παραπέμπει περισσότερο όχι στην ορθή αναγνώριση των βιωμάτων του αλλά στην ορθή παραδοχή τους.
Στάδιο Φαντασιακής συναισθηματο-παραληρηματικής αποπραγματοποίησης. Η μετάβαση σε αυτό το στάδιο χαρακτηρίζεται απο την έντονη δραστηριότητα της φαντασιακής σκέψης του ασθενή στην αποπραγματοποίηση. Η δραστηριότητα αυτή δεν επικεντρώνεται μόνο στην αυτοεικόνα ή στην περιβαλλοντική αντίληψη αλλά επεκτείνεται και στις αποκτημένες γνώσεις και εμπειρίες. Η άμεση αντίληψη παρουσιάζεται παραληρηματογόνα , και σύνηθες σύμπτωμα είναι η τάυτιση προσώπων του άμεσου περιβάλλοντος με διασημότητες όπως καλλιτέχνες,επιστήμονες , αρχηγούς κρατών κλπ.  Επίσης χαρακτηριστικό γνώρισμα του σταδίου είναι ο διαχωρισμός όλων των γνωστών του ασθενή σε δύο στρατόπεδα, τους φίλους και τους "εχθρούς". Σωματικά παρουσιάζει κινητική αναστολή ή βραδυκινησία, περιττές χειρονομίες άνευ αντικειμένου, νευρικές αντιδράσεις. Να σημειώσουμε ότι και σε αυτό το στάδιο ο προσανατολισμός σε χώρο και χρόνο παραμένει ικανός.
Στάδιο Παραισθησιακής συναισθηματο-παραληρηματικής αποπραγματοποίησης. Εδώ τα φαντασιακά βιώματα απο την σκέψη του ασθενή (εσωτερικά και υποκειμενικά), μεταβάλλονται σε αισθητηριακά γεγονότα με αποτέλεσμα ο ίδιος να βιώνει κάθε γεγονός σεναριακά, δηλαδή σαν σκηνή απο παραμύθι, έργο, ιστορικό γεγονός του παρελθόντος κλπ.  Η ένταση των παραληρημάτων προσβάλλουν έντονα και την αυτοεικόνα αφού συχνά ο ασθενής είναι πεπεισμένος για αλλαγή της ηλικίας του (μεταβολή του σε νήπιο ή ηλικιωμένο) , ή κάλυψη του σώματός του με χαρακτηριστικά ζώων (λέπια ή τρίχωμα). Υπάρχει εντονότατη διάσπαση του Εγώ του ασθενή , αφού συχνά βιώνει την μεταμόρφωσή του σε κάτι άλλο ή την ύπαρξη σωσία του...

Ο όρος είναι αγγλόφωνος κι έχει επικρατήσει διεθνώς για να χαρακτηρίσει το γεγονός της παράνομης εκμετάλλευσης ανθρώπων μέσω της μεταφοράς τους σε άλλο, ξένο για τους ίδιους, κράτος. Ο επίσημος ορισμός της έννοιας απο τον Ο.Η.Ε είναι: Παράνομη διακίνηση Προσώπων με σκοπό τη Σεξουαλική και Οικονομική Εκμετάλλευση, ιδιαίτερα Γυναικών και Παιδιών και αφορά τη στρατολόγηση, μεταφορά, μετακίνηση, εγκατάσταση , ή παραλαβή προσώπων, μέσω απειλής, ή χρήσης βίας, ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, της απαγωγής, του δόλου, της εξαπάτησης, της κατάχρησης της δύναμης, της κατάχρησης μιας τρωτής ή ευάλωτης θέσης, της προσφοράς ή της αποδοχής οικονομικού ή άλλου οφέλους για την επίτευξη της σύμφωνης γνώμης ενός προσώπου το οποίο ασκεί έλεγχο ή εξουσία επί άλλου προσώπου για το σκοπό της εκμετάλλευσης. Η εκμετάλλευση περιλαμβάνει, την εκμετάλλευση της πορνείας ή άλλες μορφές σεξουαλικής εκμετάλλευσης, την εξαναγκαστική εργασία, ή παροχή υπηρεσιών, τη διαμόρφωση συνθηκών σκλαβιάς, ή τη λήψη σωματικών οργάνων (Πρωτόκολλο του Παλέρμο-2000).
Το κυρίαρχο σχήμα "λειτουργίας" του Trafficking είναι το εξής: χώρα προέλευσης, χώρα διαμετακόμισης και χώρα υποδοχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ για το trafficking,..

Η κινέζική παροιμία για την εξίσωση μιας εικόνας με χίλιες λέξεις, στην προσπάθειά μας να εκφράσουμε τη σκέψη μας, μπορεί να μεταφερθεί και να αποτυπωθεί ως εξής, όταν πρόκειται για ένα βιβλίο: «Ο τίτλος ενός βιβλίου ισούται με χίλιες λέξεις» και ίσως ακόμη περισσότερες σελίδες. Ειδικά όταν πρόκειται για βιβλία που αφορούν σε παιδιά-αθλητές και στη σχέση τους με τους γονείς τους. «Θα συνεχίσεις να με αγαπάς ακόμη και αν δεν κερδίσω;», τιτλοφορείται ένα ξενόγλωσσο βιβλίο, το οποίο αποτυπώνει την ανησυχία των μικρών (και όχι μόνο) σε ηλικία αθλητών για τη στάση των γονέων τους απέναντί τους.
Η στάση των γονέων στον αθλητισμό, αναφέρεται στον τρόπο που οι γονείς αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό και το ρόλο που οι ίδιοι έχουν στην ανάπτυξη του παιδιού-αθλητή.
Αναφορικά στη στάση των γονέων, αυτή εκφράζεται μέσα από τις πεποιθήσεις και απόψεις τους για την έννοια του αθλητισμού. Ποια είναι η τοποθέτησή τους για την ωφέλιμη ή μη επίδραση του αθλητισμού, ποια η σημασία της προσπάθειας και της δουλειάς, ποιο το αντίκτυπο της νίκης και της ήττας, ποιος είναι ο πρωταγωνιστής της «παράστασης» με τίτλο «αθλητισμός»;
Η στάση των γονέων και η λεκτική και μη λεκτική απόκρισή τους στα παραπάνω ερωτήματα και καταστάσεις, έχουν τη μεγαλύτερη, ίσως, επίδραση στην δραστηριοποίηση των παιδιών-αθλητών και τη συμπεριφορά/αντιμετώπιση των καταστάσεων του αθλητισμού από μέρους τους.

Αυτές τις μέρες που πλησιάζουν οι γιορτές και την πνευματικότητα την έχουμε όλοι ανάγκη σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, θα αναφερθώ στο περιστατικό μιας ασθενής μου.Ας την ονομάσουμε Ελένη. Η Ελένη είναι μια γυναίκα περίπου στα 30.Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Στερεάς Ελλάδας και στο σχολείο ήταν πάντα μια μέτρια μαθήτρια, χωρίς να ζητάει η ίδια το παραπάνω μάλλον, αφού πρόκειται και ένα έξυπνο και πολύ σκεπτόμενο άτομο. Είχε την ατυχία να ορφανέψει νωρίς απο γονείς, στην ηλικία των 15 κι ενώ είχε αρχίσει ήδη την χρήση ναρκωτικών. Απο τα 19 της και μετά αυτό συνδυάστηκε και με υπερβολική χρήση αλκοόλ ενώ πέρασε και στην πορνεία για περίπου 7 χρόνια.
Το σημαντικό είναι ότι εδώ και λίγα χρόνια η Ελένη έχει ξεφύγει απο όλα αυτά και έχει δημιουργήσει και μια σχέση με την οποία συζεί και είναι και πολύ καλά.Επιπλέον μαζί στην ψυχοθεραπεία , για το θέμα που με επισκέφθηκε, πετύχαμε πολύ καλά αποτελέσματα και ολοκληρώσαμε πριν μερικές μέρες.
Όταν η Ελένη ξέφυγε απο όλα αυτά και μόλις είχε ξεκινήσει την σχέση της , επισκέφθηκε έναν κληρικό αναζητώντας τον προσωπικό της εξομολόγο και πνευματικό ...

Η οστεοπόρωση είναι μια πάθηση για την οποία γίνεται όλο και περισσότερο λόγος τις τελευταίες δεκαετίες που σκοπό έχουν την ενημέρωση και πρόληψη. Η οστεοπόρωση είναι υπεύθυνη για την μείωση της οστικής μάζας με αποτέλεσμα τα οστά να γίνονται σταδιακά πιο εύθραυστα και να υπάρχει μεγάλος κίνδυνος κατάγματος. Τα πρώτα σημάδια της γίνονται εμφανή κυρίως κατά την προ-εμμηνοπαυσιακή και εμμηνοπαυσιακή ηλικία της γυναίκας, δηλαδή γύρω στα 50. Κατά κανόνα οι γυναίκες παρουσιάζουν συχνότερα οστεοπόρωση καθώς έχουν μικρότερη ποσότητα οστικής μάζας από τους άνδρες. Επιπλέον, λόγω της εμμηνόπαυσης και των ορμονικών αλλαγών που βιώνουν, η απώλεια της οστικής μάζας τους εκδηλώνεται ταχύτερα. Όσο πιο μικροκαμωμένη είναι η γυναίκα τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να παρουσιάσει οστεοπόρωση. Πιθανό κάταγμα κατά το παρελθόν δυσχεραίνει επιπλέον την κατάσταση, καθώς και ιστορικό στην οικογένεια. Η έλλειψη επαρκούς πρόσληψης ασβεστίου και βιταμινών καθιστά τον άτομο σε ακόμα πιο ευάλωτη θέση. Το κάπνισμα, το αλκοόλ και η απώλεια σωματικής δραστηριότητας και άσκησης είναι βασικοί παράγοντες επικινδυνότητας.

Η πρόληψη μπορεί να ξεκινήσει από τη νεαρή ηλικία με τη σωστή διατροφή και άσκηση. Αυξημένη κατανάλωση γαλακτοκομικών, φυτικών ινών και λιπαρών ψαριών βοηθάει ιδιαιτέρως την πρόληψη, όπως και η αποχή από το κάπνισμα, η μέτρια κατανάλωση καφέ και η έκθεση στο ήλιο!

Δυστυχώς, δεν είναι όλες οι γυναίκες ενημερωμένες για την πάθηση....

Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος που όλοι μας, μικροί ή μεγάλοι την περιμένουμε με λαχτάρα και χαρά. Τα παιδιά βεβαίως ακόμα περισσότερο καθώς την έχουν συνδυάσει με δώρα, γιορτές, Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, φωτάκια και ευχάριστα συναισθήματα. Κάπως έτσι λειτουργεί και για τους μεγάλους καθώς η ανάμνηση των παιδικών μας βιωμάτων μας προδιαθέτει, συνήθως θετικά, για αυτές τις γιορτινές μέρες. Τα Χριστούγεννα είναι μέρες χαράς και μαγείας! Θα στολίσουμε τα σπίτια μας, θα ετοιμάσουμε τα γλυκά μας, θα έρθουμε σε επαφή με οικογένεια και φίλους...και όλα αυτά θα δώσουν μια θετική γεύση σε αυτές τις μέρες και θα μας κάνουν πιο αισιόδοξους.

Τι γίνεται όμως όταν περάσουν οι γιορτινές μέρες; Πολλές φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να μελαγχολεί μόλις περάσουν οι γιορτές. Άλλοι πάλι μελαγχολούν και κατά την διάρκεια των εορτών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως περιμένουμε πάρα πολλά από τα Χριστούγεννα; Μήπως οι προσδοκίες μας είναι υπερβολικές και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Είναι αλήθεια πως πολλοί από εμάς ωραιοποιούμε και εξιδανικεύουμε τα Χριστούγεννα σε τέτοιο βαθμό που μας είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε κάτι λιγότερο από αυτό που έχουμε φανταστεί ή σχεδιάσει. Σαν αποτέλεσμα οδηγούμαστε στη ματαίωση η οποία δίνει τη θέση της στη μελαγχολία. Για να περάσουμε ευχάριστα τις γιορτές δεν χρειαζόμαστε πολλά. Η ευτυχία των ημερών βρίσκεται σε απλά και επιτεύξιμα πράγματα για όλους μας όπως τα παρακάτω:

· Περάστε χρόνο με τα παιδιά σας και γίνεται κι εσείς παιδιά μαζί τους! Τραγουδήστε, ετοιμάστε χριστουγεννιάτικα μπισκότα, γράψτε γράμμα στον Αϊ-Βασίλη!

· Κάντε μια βόλτα στα στολισμένα μαγαζιά και εμπορικά καταστήματα, και μπείτε στο κλίμα των Χριστουγέννων

· Κάντε μικρά και συμβολικά δωράκια σε αυτούς που αγαπάτε. Δεν χρειάζεται να είναι πολυέξοδα. Αυτό που μετράει είναι η χειρονομία!

· Στείλετε χριστουγεννιάτικες κάρτες σε μακρινούς συγγενείς και φίλους.

· Περάστε χρόνο με αγαπημένα πρόσωπα και βρείτε χρόνο για συναντήσεις που αμελείτε εδώ και καιρό λόγω καθημερινών υποχρεώσεων.

· Κάντε ξεχωριστές δραστηριότητες π.χ. πάτε για πατινάζ στον πάγο ή επισκεφτείτε το χωριό του Αϊ Βασίλη και Χριστουγεννιάτικα bazaar που διοργανώνει ο Δήμος.

· Εάν η οικονομική σας κατάσταση το επιτρέπει, δραπετεύστε για κάποιες μέρες σε κάποιο χριστουγεννιάτικο προορισμό.

Μαρία Κατσαούνη, Ψυχολόγος Υγείας (MSc)

Μια ρήση λέει ¨είμαστε ότι τρώμε¨, μήπως όμως τρώμε ότι είναι μόδα και ότι ταιριάζει με την εικόνα που θα θέλαμε να προβάλουμε για τον εαυτό μας; Μήπως τρώμε αυτό που θέλουμε να είμαστε; Η αυτοεικόνα μας και το πώς θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι έχει φτάσει να επηρεάζει τα ρούχα που φοράμε, το αυτοκίνητο που οδηγάμε, τα μέρη που συχνάζουμε, μέχρι και το φαγητό που τρώμε. Στις μέρες μας η τροφές που επιλέγουμε να τρώμε έχουν γίνει αντιπροσωπευτικό κομμάτι της εικόνα μας, του τρόπου ζωής μας, της παιδείας μας, ακόμα και της οικονομικής μας ευημερίας.

Τις τελευταίες δεκαετίες όλο και περισσότερη έμφαση δίνεται στην υγιεινή διατροφή και πιο συγκεκριμένα την μεσογειακή διατροφή. Όλοι ξέρουμε πως τα φρούτα και τα λαχανικά πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής μας, όπως και τα ψάρια. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να αφήνουμε στην άκρη το υποτιμημένο μπριάμ και να προτιμάμε την μελιτζάνα σε πιο γκουρμέ εκδοχές; Μήπως η χωριάτικη σαλάτα δεν είναι πλέον της μόδας και έχει αντικατασταθεί με άλλες σαλάτες, εξίσου υγιεινές και θρεπτικές αλλά πιο ¨στιλάτες¨ με ξηρούς καρπούς -πλούσια πάραυτα σε ω3- και εξωτικά φρούτα; Μήπως το λευκό καρπούζι που συναντάμε σε ακριβά εστιατόρια είναι πιο μοδάτο από το κλασσικό κόκκινο καρπούζι που τρώγαμε παιδιά παίζοντας στις γειτονιές; Είναι ο καταναλωτισμός και ο γευστικός πειραματισμός που μας οδηγεί σε αυτές μας τις επιλογές ή μήπως προσπαθούμε πάρα πολύ για την εικόνα που θα βγάλουμε προς τα έξω; Είμαστε όντως πιο πολιτισμένοι αν τρώμε σούσι και ακριβά γκουρμέ πιάτα από το να τρώμε παϊδάκια στην ταβέρνα ή απλά θύματα της μόδας και μιας καταναλωτικής κοινωνίας; Όποιοι κι αν είναι οι παράγοντες που μας οδηγούν και καθορίζουν αυτές μας τις επιλογές, το θετικό είναι ότι επιστρέφουμε όλο και πιο πολύ στην υγιεινή διατροφή, τρώμε περισσότερα όσπρια και λαχανικά και αφήνουμε πίσω μας όλα τα junk foods που έφεραν την χώρα μας πρώτη στην Ευρώπη στη κατάταξη των πιο παχύσαρκων λαών. Ίσως τελικά να χρειάζεται η υγεία να γίνει μόδα για να την ακολουθήσουμε…

Μαρία Κατσαούνη, Ψυχολόγος Υγείας, (MSc)

Η πρώτη φορά του παιδιού στο νηπιαγωγείο είναι και η πρώτη μεταβατική φάση από το οικογενειακό και ασφαλές πλαίσιο σε ένα καινούριο, στο πλαίσιο του σχολείου. Πηγαίνοντας στο σχολείο το παιδί έρχεται σε επαφή με καινούρια άτομα, καινούριες συνήθειες και πρόγραμμα. Μαθαίνει να κοινωνικοποιείται, να είναι δημιουργικό, να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες με συλλογικό πνεύμα, μαθαίνει να ξεχωρίζει ρόλους και να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια και όρια του καθενός. Αρχίζει να απογαλακτίζεται.

Τι γίνεται όμως με τα αρνητικά στοιχεία στα οποία το παιδί εκτίθεται; Πώς μπορούν οι γονείς να το βοηθήσουν να τα διαχειριστεί και να τα αντιμετωπίσει; Όταν το παιδί εκτίθεται για πρώτη φορά στο σχολείο καλείται να αντιμετωπίσει κάποιες αρνητικές συμπεριφορές με τις οποίες πιθανότατα δεν έχει έρθει σε επαφή ως τώρα, όντας προστατευμένο στο οικογενειακό περιβάλλον και υπό την φροντίδα και συνεχή παρακολούθηση των γονέων του. Τέτοιες συμπεριφορές είναι η κοροϊδία, η βία και η αποδοκιμασία που μπορεί να δεχτεί το παιδί από άλλα παιδάκια με τα οποία βρίσκεται μαζί στο νηπιαγωγείο και συναναστρέφεται πλέον καθημερινά.

Όταν το παιδί 2-3 ετών, βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια συμπεριφορά πολύ πιθανόν να μην ξέρει πώς να την διαχειριστεί, ούτε καν πώς να την εκλάβει. Δεν μπορεί να την εξηγήσει, ούτε ξέρει τι αισθήματα να νοιώσει. Πολλές φορές βλέπουμε παιδάκια νηπιακής ηλικίας να μην αντιδράνε στα χτυπήματα και τα πειράγματα που δέχονται από άλλα παιδιά...