Στις μέρες μας όλο και πιο συχνά βλέπουμε ζευγάρια να χωρίζουν και να οδηγούνται στο διαζύγιο. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο βγαίνουν τουλάχιστον οχτώ χιλιάδες διαζύγια. Τέτοιες καταστάσεις είναι δύσκολες, επώδυνες και συνήθως κανένας από τους διαζευγμένους δεν μένει ικανοποιημένος. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο εκατοντάδες παιδιά βιώνουν την διάλυση της οικογένειας τους με όλες τις συνέπειες αυτής. Ποιες είναι όμως οι συνέπειες ενός διαζυγίου στο παιδί;

Το πόσο θα επηρεαστεί ένα παιδί και τι αντίκτυπο θα έχει το διαζύγιο στην μετέπειτα ζωή του έχει να κάνει τόσο με το ίδιο το παιδί και το χαρακτήρα του, όσο και με την μεταχείριση που θα δεχτεί από τους γονείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι γονείς είναι αυτοί που οφείλουν να προστατέψουν το παιδί από τις συγκρούσεις και τις βίαιες καταστάσεις που πιθανώς θα δημιουργηθούν στο σπίτι. Σε περίπτωση διαζυγίου η οικογένεια βρίσκεται σε κατάσταση έντασης και πίεσης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πιθανότατα η λέξει διαζύγιο ακούγεται στο σπίτι μήνες νωρίτερα σε καταστάσεις θυμού και καυγάδων. Έτσι το παιδί έχει συνδέσει την έννοια διαζύγιο με κάτι αρνητικό, με συναισθήματα ανασφάλειας και φόβου. Όσο περισσότερη εχθρότητα και πικρία υπάρχει, τόσο πιο δύσκολο είναι για το παιδί να προσαρμοστεί.

Ένα διαζύγιο σημαίνει πως δεν θα είναι εξίσου διαθέσιμοι και οι δυο γονείς στο παιδί. Όταν τελικά ο ένας γονέας φύγει από το σπίτι, το παιδί φοβάται ότι θα το εγκαταλείψει και ο άλλος. Αυτό δημιουργεί συναισθήματα λύπης, θυμού και σύγχυσης. Επιπλέον, αισθάνεται ενοχές πιστεύοντας πως αυτό είναι η αιτία που χώρισαν οι γονείς του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα υπάκουο και ¨καλό παιδί¨ ώστε να μην το εγκαταλείψει ο άλλος γονέας. Το παιδί μέσα στη δίνη των συναισθημάτων του κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να αποκαταστήσει τη σχέση των γονέων του και να τους ξαναφέρει κοντά. Πολλές φορές μάλιστα το παιδί φαντασιώνεται τη συμφιλίωση ή άλλες καταστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη συμφιλίωση. Στην δυσκολία του να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει περίεργες συμπεριφορές όπως να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με τη φωτογραφία ή κάποιο προσωπικό αντικείμενο του γονέα που έφυγε από το σπίτι, να κρατάει στο δωμάτιο του φωτογραφίες και αντικείμενα από το γάμο των γονιών του ή να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών από τη μεριά του γονέα που έφυγε. Επιπλέον, παρουσιάζει δύσκολη συμπεριφορά, διάσπαση προσοχής, μειωμένη σχολική απόδοση, συμπτώματα κατάθλιψης, διαταραχές στον ύπνο και την όρεξη, ενούρηση, απομόνωση, συναισθηματική αποστασιοποίηση, επιθετική συμπεριφορά, διαταραχή αυτοπεποίθησης κ.α.

Ποιος όμως είναι ο καλύτερος τρόπος να χειριστούν οι γονείς αυτή τη μετάβαση;

Κατ’αρχήν οι γονείς θα πρέπει να είναι σίγουροι για την απόφαση τους ώστε να μην δημιουργούν στο παιδί ψεύτικες ελπίδες και λανθασμένες εντυπώσεις...

Στα παιδιά με κινητικά προβλήματα κάθε μέρα αρχίζει και τελειώνει με θεραπεία, η οποία ενσωματώνεται τόσο στη ζωή του παιδιού όσο και στη ζωή των γονέων και ολόκληρης της οικογένειας με αποτέλεσμα η ζωή του παιδιού γίνεται θεραποκεντρική. Στόχος είναι η βελτίωση της κατάστασης του παιδιού. Σε πολλές περιπτώσεις όμως ξεπερνιέται το μέτρο. Η θεραπεία του παιδιού μετατρέπεται σε θεραπευτική εμμονή και οι στόχοι πολλές φορές δεν είναι πραγματοποιήσιμοι και μακροπρόθεσμοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη στέρηση της οικογενειακής ζωής, τόσο από τους γονείς όσο και από τα παιδιά, και το μόνιμο άγχος της πραγμάτωσης των θεραπευτικών στόχων.

Η πιο συνηθισμένη αιτία της υπερβολής των γονέων είναι η πεποίθηση πως αν βιαστούν θα προφτάσουν την κανονική ανάπτυξη και το παιδί τους θα συμβαδίσει με τα άλλα παιδιά. Δυστυχώς, όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Το κάθε παιδί έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και συγκεκριμένες ικανότητες. Ταυτόχρονα υπάρχουν κάποιες δυσκολίες τις οποίες δεν μπορεί να ξεπεράσει το παιδί όσο πολύ κι αν προσπαθήσει το ίδιο. Η ελπίδα των γονέων πως μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση γεμίζει τη ζωή του παιδιού με αμέτρητα «πρέπει» και πιέσεις και μοιάζει όλη η οικογένεια να έχει σταματήσει να ζει μεταθέτοντας τις καθημερινές χαρές της ζωής στο μέλλον, πιστεύοντας πως έτσι θα υπάρχουν καλύτερα αποτελέσματα σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Μερίδιο ευθύνης σε αυτή τη κατάσταση έχουν και οι ειδικοί οι οποίοι ασκούν πίεση τόσο στους γονείς όσο και στο παιδί.

Προκειμένου η οικογένεια να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού για θεραπεία, συχνά οργανώνεται άκαμπτα, με πολύ φορτισμένο πρόγραμμα τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς, με αποτέλεσμα το οικογενειακό περιβάλλον να είναι δυσλειτουργικό και συχνά αβάσταχτο ακόμα και για τα άλλα παιδιά της οικογενείας τα οποία νιώθουν παραμελημένα και πως οι δικές τους ανάγκες και τα δικαιώματα τους παραβλέπονται ή θυσιάζονται στο πρόβλημα του άλλου παιδιού. Η θεραπευτική υπερβολή απομονώνει τα παιδιά από φίλους, επισκέπτες και κοινωνικές σχέσεις.

Όσον αφορά το ίδιο το παιδί με την αναπηρία, οι γονείς πολλές φορές ξεχνάνε πως για να αναπτυχθεί ένα παιδί σωστά και αρμονικά χρειάζεται στοργή, κατανόηση, ψυχική ηρεμία και παιχνίδι. Για τους γονείς το βασικότερο πρόβλημα του παιδιού είναι η κινητική δραστηριότητα, η δυσκολία να φάει, να ντυθεί, να περπατήσει ή να πάει στην τουαλέτα. Έτσι λοιπόν ρίχνουν όλη τη βαρύτητα εκεί και πιέζουν το παιδί να εξασκηθεί σε αυτού του είδους τις δραστηριότητες. Η υπερβολική πίεση των γονέων για τη σωστή στάση του σώματος και κινήσεις μπορεί να μετατρέψει την θεραπευτική αγωγή σε καταναγκασμό και υπερβολικές αξιώσεις, να επηρεάσει αρνητικά την ψυχική υγεία του παιδιού και να δημιουργήσει επιπρόσθετα προβλήματα. Για παράδειγμα, ένα παιδί με ημιπληγία το οποίο πιέζεται να βελτιώσει τις κινήσεις του, όχι μόνο δεν θα ξεπεράσει τη σωματική του δυσκολία αλλά θα αποκτήσει επιπλέον δυσκολίες σε άλλους τομείς όπως συμπεριφορά ή ομιλία...

Τα τελευταία χρόνια αποτελεί πρόκληση για τους επιστήμονες το να κατανοήσουν τι διεγείρει σεξουαλικά τις γυναίκες, διότι η γυναικεία σεξουαλικότητα φαίνεται να είναι πιο σύνθετη από την ανδρική.

Ένα πείραμα που διεξήχθη στον Καναδά και δημοσιεύτηκε στο J. Pers. Soc. Psychology κατέγραψε χωριστά για ετεροφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες τα οπτικά σεξουαλικά ερεθίσματα που τους διεγείρουν. Οι συμμετέχοντες στο πείραμα παρακολούθησαν βίντεο με άνδρες και γυναίκες να επιδίδονται σε ετερόφυλο σεξ, σε ομόφυλο σεξ, σε αυτοϊκανοποίηση, καθώς και άσκηση (χωρίς σεξ) με γυμνά κορμιά.

Η διέγερση των συμμετεχόντων καταγραφόταν οργανικά -με ειδικό εξοπλισμό που μετρούσε τη διέγερση των ανδρών και των γυναικών τη στιγμή που έβλεπαν τα βίντεο -αλλά και υποκειμενικά, αφού αξιολογούσαν οι ίδιοι την ένταση της διέγερσης που ένιωθαν.

Οι οργανικές μετρήσεις της διέγερσης των ανδρών έδειξαν πως αυτή εξαρτιόταν κυρίως από το φύλο των εμπλεκομένων στη σεξουαλική δραστηριότητα και λιγότερο από το είδος της δραστηριότητας. Οι άνδρες που συμμετείχαν στη μελέτη εμφάνισαν σημαντική διέγερση από όλες τις δραστηριότητες που περιλάμβαναν γυναίκες. Δηλαδή ομόφυλο σεξ μεταξύ γυναικών, ετερόφυλο σεξ, καθώς και γυναικεία αυτοϊκανοποίηση. Ήπια διέγερση καταγράφηκε και με την εικόνα της γυμνής γυναίκας που γυμναζόταν. Δεν καταγράφηκε διέγερση από ομόφυλο σεξ ανδρών, αυτοϊκανοποίηση ανδρών ή άσκησή τους.

Η διέγερση των γυναικών εξαρτιόταν κυρίως από το είδος της σεξουαλικής δραστηριότητας και όχι από το φύλο των εμπλεκομένων. Η υψηλότερη διέγερση καταγράφηκε στις εικόνες που περιλάμβαναν σεξουαλική επαφή, ηπιότερη διέγερση καταγράφηκε στις εικόνες αυτοϊκανοποίησης και ακόμα πιο ήπια διέγερση στις εικόνες γυμνών γυναικών και ανδρών να γυμνάζονται.

Η διέγερση των γυναικών δεν εξαρτιόνταν από......

Στοιχεία ότι το Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας έχει γενετική αιτία, προέκυψαν από νέα βρετανική έρευνα, που υποστηρίζει για πρώτη φορά ότι η πάθηση αποτελεί εγκεφαλικό πρόβλημα με γενετική αιτιολογία, όπως συμβαίνει με τον αυτισμό.

Η μελέτη της Δρ Ανίτα Θάπαρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κάρντιφ της Ουαλίας, συμπέρανε ότι όσα παιδιά παρουσιάζουν τη συγκεκριμένη διαταραχή, έχουν περισσότερες πιθανότητες, σε σχέση με τα άλλα παιδιά, να εμφανίζουν στο DNA τους συγκεκριμένα τμήματα του γενετικού κώδικα που λείπουν ή που υπάρχουν δύο φορές.

Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η μελέτη τους έρχεται να διαλύσει τον μύθο ότι το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας προκαλείται από κακή ανατροφή ή από κακή διατροφή.

Όπως δήλωσε η Δρ Θάπαρ.....

Τον κίνδυνο εκδήλωσης ψυχολογικών προβλημάτων αντιμετωπίζουν, σύμφωνα με πρόσφατη σχετική έρευνα, όσα παιδιά παρακολουθούν για περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα τηλεόραση ή όταν παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ στη Βρετανία, περισσότερες από δύο ώρες τηλεόραση κάθε μέρα αυξάνουν κατά 60% τις πιθανότητες για εμφάνιση συναισθηματικών, κοινωνικών και νοητικών προβλημάτων στα παιδιά οδηγώντας τα σε «κοινωνική δυσλειτουργία».

Αντίστοιχα, η παραμονή άνω των δύο ωρών μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή για ηλεκτρονικά παιγνίδια αυξάνει περίπου κατά 59% τις πιθανότητες εμφάνισης τον ίδιων προβλημάτων στα παιδιά.

©www.mersinias.gr

Πολλές φορές νοιώθουμε να μην είμαστε καλά ενώ ξέρουμε ότι δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο. Λειτουργούμε κανονικά στην εργασία μας , με τους φίλους μας και τους δικούς μας ανθρώπους , κι όμως «κάτι» μας λείπει, κάτι μας ενοχλεί , κάτι απροσδιόριστο μας ενοχλεί.

Όλοι γνωρίζουμε λίγο ή πολύ την έννοια της κατάθλιψης. Και τα παραπάνω μας δείχνουν ότι δεν έχουμε κατάθλιψη. Ή μήπως έχουμε τελικά?

Αυτό που πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουμε είναι ότι η κατάθλιψη έχει πολλές μορφές, πολλές από τις οποίες δεν είναι άμεσα από εμάς τους ίδιους αναγνωρίσιμες , γιατί απλά δεν επηρεάζουν την καθημερινή δραστηριότητά μας. Επηρεάζουν όμως την ψυχολογία μας, κι αυτό είναι κάτι που το νοιώθουμε, και το νοιώθουμε έντονα. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι μορφές κατάθλιψης?

Μια τέτοια μορφή κατάθλιψης είναι η δυσθυμία. Ενώ δεν μας ενοχλεί κάτι συγκεκριμένο, εντούτοις νοιώθουμε .......

Πολλές φορές στην ζωή μας νοιώθουμε ότι μας συμβαίνουν πράγματα «από μόνα τους». Όταν αυτά είναι ευχάριστα χαιρετίζουμε τον εαυτό μας ως «καλότυχο». Όταν είναι δυσάρεστα αγανακτούμε με το επιχείρημα « μα γιατί σε εμένα?» Και στην μία και στην άλλη περίπτωση κρύβεται η παγίδα της συνήθειας. «Συνηθίζουμε» τον εαυτό μας με την συγκεκριμένη ταμπέλα και απλά δεν κάνουμε τίποτα είτε προς την μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Όταν είμαστε «καλότυχοι» νοιώθουμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε, απλά απολαμβάνουμε τις δάφνες της νίκης μας. Όταν είμαστε «κακότυχοι» πάλι δεν κάνουμε τίποτα, γιατί με το να λυπόμαστε τον εαυτό μας νοιώθουμε ότι τον αγαπάμε. Πολλές φορές δε, απαιτούμε .......

Άμβλωση θεωρείται «η διακοπή μιας αδιατάρακτης ενδομητρίου κυήσεως ενός ή περισσοτέρων εμβρύων, που διενεργείται σε πρώιμη ηλικία κυήσεως και οδηγεί σε αφαίρεση του εμβρύου από τη μήτρα, με συνέπεια τον θάνατο του κυήματος. Η άμβλωση προκαλείται τεχνητά με χημικές, χειρουργικές ή άλλες μεθόδους.»

Στις μέρες μας πολλές γυναίκες οδηγούνται στην άμβλωση είτε κρίνοντας πώς αυτό είναι η καταλληλότερη λύση για αυτές, είτε λόγω εξωτερικών παραγόντων. Σύμφωνα με την Εταιρεία Οικογενειακού Προγραμματισμού κάθε χρόνο το ποσοστό αμβλώσεων στην χώρα μας ανέρχεται στις 100.000-120.000, γεγονός που μας δίνει την πρωτιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα συναισθήματα και οι ψυχολογικές επιπτώσεις μιας άμβλωσης είναι πολλές και ποικίλες ακόμα και αν αυτό είναι συνειδητή απόφαση της γυναίκας. Οι επιπτώσεις είναι ακόμα χειρότερες όταν η απόφαση δεν είναι εξολοκλήρου δική της αλλά του συντρόφου, του οικογενειακού περιβάλλοντος ή ακόμα και του κοινωνικού περίγυρου.

Μετά την άμβλωση πολλές γυναίκες αισθάνονται τον φόβο της απόρριψης από κοντινά τους άτομα και τον κοινωνικό τους περίγυρο επειδή οι ίδιες απέρριψαν το έμβρυο που μεγάλωνε μέσα τους και αποφάσισαν να οδηγηθούν στην άμβλωση. Είναι πολύ σημαντικό το πρώτο διάστημα η γυναίκα να περιβάλλεται από άτομα που νοιάζονται για εκείνη και να λαμβάνει την επιβεβαίωση της αποδοχής και της αγάπης τους. Ακόμα και αν η ίδια επιθυμεί να βρίσκεται κοντά στον άντρα που την κατέστησε έγκυο (σύζυγο, σύντροφο κτλ), εάν αυτός δείχνει να μην καταλαβαίνει πόσο δύσκολα  περνάει η σύντροφος του, μπορεί να είναι πολύ απογοητευτικό για εκείνη.

Η επιστροφή στο σπίτι μετά την άμβλωση μπορεί να ξυπνήσει ανάμεικτα συναισθήματα...

Συχνά τα άτομα της τρίτης ηλικίας με τα οποία δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε είναι του άμεσου περιβάλλοντός μας, δηλαδή είτε γονείς είτε παππούς και γιαγιά με τους οποίους υπάρχει συγκατοίκηση ή τουλάχιστον καθημερινή επαφή. Νοιώθουμε ότι δεν έχουν καμία απολύτως κατανόηση προς τις καταστάσεις που βιώνουμε, ότι είναι στενόμυαλοι κι εγωιστές , ότι «θέλουν πάντα να περνάει το δικό τους» κλπ.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει όμως είναι ότι εμείς οι ίδιοι δεν κατανοούμε ορισμένα πράγματα. Και ποιά είναι αυτά?

Καταρχήν η Τρίτη ηλικία εμπεριέχει μια μοναξιά που δεν γίνεται πάντα αντιληπτή και δικαιολογημένα συμβαίνει αυτό καθώς είμαστε απορροφημένοι από τις υποχρεώσεις μας και τους καθημερινούς μας στόχους. Είναι όμως τόσο έντονη η μοναξιά αυτή που οδηγεί αναπόφευκτα

Ένα πρωτοποριακό τεστ, που διαρκεί μόλις 5 λεπτά, και μετράει την εγκεφαλική και νοητική ανάπτυξη ενός παιδιού, «χαρτογραφώντας» τον εγκέφαλό του, ανακάλυψαν αμερικανοί επιστήμονες. Η νέα τεχνική χρησιμοποιεί έναν τομογράφο (MRI) και ένα πρόγραμμα υπολογιστή (μαθηματικό αλγόριθμο) για να συμπεράνει σε ποιο βαθμό έχει ωριμάσει ο εγκέφαλος του παιδιού. Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σεν Λιούις, υπό τον Dr. Nick Dosenbah και τον καθηγητή παιδιατρικής νευρολογίας Bradley Slagar, παρουσίασαν τη νέα διαγνωστική μέθοδο στο περιοδικό «Science».
Στην έρευνα συμμετείχαν 238 υγιή άτομα, ηλικίας από 7 έως 30 ετών. H εξέταση αποκάλυψε ...