*το παρόν αποτελεί απόσπασμα απο το βιβλίο "the Like Life" του κ.Μερσινιά Θωμά που θα κυκλοφορήσει τέλη 2013 -copyright 2011

Οι Έλληνες υπήρξαμε πάντα λαός σκέψης και πολιτισμού.Τα τελευταία χρόνια ,30 τουλάχιστον, εισάγαμε τον εαυτό μας
στο Δυτικό πρότυπο ευημερίας μέσω του καταναλωτισμού, πιθανόν σε υπερβολικό βαθμό λόγω και της ιδιοσυγκρασίας μας.Είναι το
"μεσογειακό μας ταπεραμέντο" άλλωστε που μας παθιάζει σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε ,ακόμα κι αρνητικό, κι έτσι φτάσαμε να είμαστε
πιο δυτικοί απο τους Δυτικούς σε πολλά και κυρίως στην υπερκατανάλωση.
Η κατανάλωση βασίζεται στην διαφήμιση , και η διαφήμιση στην εικόνα.Πρότυπα εικόνας, μας έπεισαν ότι αρκεί αυτό που δείχνουμε
περισσότερο απο αυτό που είμαστε και επιδοθήκαμε σε έναν αγώνα ωραιοποίησης του εαυτού μας και των γύρω μας.΄Ξαφνικά όλα "έπρεπε"
να είναι ωραία γύρω μας κι αν δεν ήταν , τα ...

Αν ορίσεις κάτι σαν πραγματικό, γίνεται πραγματικό στις συνέπειές του. Αν ορίσεις ως πράξη βίας και κίνδυνο για τη δημοκρατία «το γιαούρτι» σημαίνει ότι έχεις αποδεχθεί πως αυτή η δημοκρατία είναι διάτρητη και ήδη πολλαπλά τραυματισμένη.Η εκρηκτική απονομιμοποίηση και αναξιοπιστία των θεσμών έχει διαμορφώσει τη συλλογική, κυριαρχική αναπαράσταση μιας εύθραυστης δημοκρατίας. Αν είναι έτσι, κι όλα δείχνουν ότι είναι έτσι, τότε η εμμονή στο γιαούρτι, είτε για να το εκτοξεύσεις είτε για να το δαιμονοποιήσεις, θυμίζει τον παλαβό, τον αλλοπαρμένο ή απλώς και μόνο τον κομπογιαννίτη γιατρό που πάει να σταματήσει μια ακατάσχετη αιμορραγία με επιθέματα αραχνοΰφαντης γάζας.Δεν προέχει όμως να συλλογιστούμε το αίμα και το πώς θα θεραπευτεί; ......

Η ψυχική δύναμη και αυτοπεποίθηση των αθλητών θεωρούνται απαραίτητα στοιχεία, ιδιαίτερα όταν οι αγωνιστικές καταστάσεις γίνονται δύσκολες. ‘When things get tough, tough gets going’, όπως αναφέρεται, δηλώνοντας σε ελεύθερη μετάφραση πως «όταν οι καταστάσεις δυσκολεύουν, συνεχίζουν οι πιο δυνατοί». Από πού αντλούν αυτή τη δύναμη οι «δυνατοί», όπως χαρακτηρίζονται;
Η αυτοπεποίθηση, η πίστη που έχει ο αθλητής για τον εαυτό του και η εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να πετύχει το στόχο του, έχει συγκεκριμένες «πηγές» από τις οποίες  αντλείται. Η ικανότητα, η επίτευξη, οι «σημαντικοί άλλοι», η επιβράβευση, η στήριξη, η δουλειά και η βελτίωση είναι οι κυριότερες πηγές τροφοδοσίας της εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται προς τον εαυτό μας με την πάροδο των χρόνων. Φαντάζει δεδομένο το ότι έχοντας εξασφαλίσει ο αθλητής την τροφοδοσία από τις πηγές που αναφέρθηκαν, θα έχει επιτύχει και την καλλιέργεια της «δύναμης» που απαιτείται σε ιδιαίτερες συνθήκες. Υπάρχει ωστόσο, ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δείχνει να διαδραματίζει μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του αθλητή, η συνειδητοποίηση των όσων έχει επιτύχει, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται τις επιτυχίες του. 
Η αυτοπεποίθηση στον άνθρωπο παρομοιάζεται με ένα σάκο, μέσα στον οποίο τοποθετεί ...

Η «κατάθλιψη», μια καθημερινή πλέον οικεία λέξη. Μιλάμε για αυτήν όπως λέμε «χαίρετε» και «καλημέρα σας».Δεν είναι να απορείς. Πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια ολόκληρη γενιά έχει χάσει την ελπίδα της, όχι μόνο για μια καλύτερη ζωή από εκείνη των γονιών της αλλά και για την ίδια τη χαρά της ζωής. Η απώλεια της ελπίδας είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ψυχική υγεία.
Στην Ευρώπη ο χάρτης της ψυχικής υγείας, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν αισιόδοξος. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ένα στα τέσσερα άτομα θα εκδηλώσει προβλήματα ψυχικής διαταραχής τουλάχιστον μια φορά στη διάρκεια της ζωής του, ενώ οι αυτοκτονίες παραμένουν σημαντική αιτία πρόωρου θανάτου με περισσότερους από 55.000 θανάτους τον χρόνο.Η κατάθλιψη, βασική αιτία αυτοκτονίας, υπολογίζεται να είναι την επόμενη δεκαετία η δεύτερη πιο σημαντική παγκοσμίως ασθένεια.
Σε αυτό το σκοτεινό τοπίο η χώρα μας είχε ορισμένα πολύτιμα προνόμια. Ως το 2008 ήταν μαζί με την Κύπρο από τις χώρες όπου σημειώνονταν τα λιγότερα ποσοστά αυτοκτονίας. Το σκηνικό αυτό αναμένεται να αλλάξει βίαια. Ηδη έχουν αρχίσει πλέον να σημειώνονται..

Η σωματική άσκηση αναφέρεται ως μορφή εκγύμνασης του σώματος και του πνεύματος, με την ύπαρξη παράλληλα και επίδρασης επί της ψυχολογικής κατάστασης του ασκούμενου. Τα οφέλη της άσκησης στην ψυχολογική κατάσταση του ατόμου αποτελούν αντικείμενο έρευνας τα τελευταία χρόνια και προσδίδουν στη φυσική δραστηριότητα ένα εύρος θετικών ψυχικών επιδράσεων προς τον ανθρώπινο οργανισμό. Τα οφέλη σχετίζονται με τη βελτίωση της ανθρώπινης διαβίωσης και την ποιότητα ζωής. Αναφέρονται πιο συγκεκριμένα στη(ν):
Βελτίωση της διάθεσης
Η βελτίωση της καρδιαγγειακής λειτουργίας και η έκκριση χημικών ουσιών στον οργανισμό, μέσω της άσκησης, έχει άμεση επίδραση στη διάθεση του ασκούμενου. Η ευχάριστη διάθεση συνδέεται με χημικές ουσίες που εκκρίνονται στον εγκέφαλο και επιδρούν στην ψυχολογική κατάσταση του ατόμου. Τέτοιου είδους χημικές ουσίες είναι...

Η μετάβαση του παιδιού από το ασφαλές και οικείο οικογενειακό πλαίσιο στο πλαίσιο του σχολείο είναι πολύ σημαντικό στάδιο για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο στάδιο προσαρμογής, τα περισσότερα παιδιά δεν παρουσιάζουν κανένα πρόβλημα στην διαδικασία ένταξη τους στο καινούριο περιβάλλον και την συναναστροφή τους με τα καινούρια άτομα. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί αρνείται να πάει στο σχολείο και πότε μπορούμε να μιλάμε για σχολική φοβία;

Ένα παιδί μπορεί να μην θέλει να πάει στο σχολείο για διάφορους λόγους. Τις περισσότερες φορές το πρόβλημα προέρχεται από το σχολικό περιβάλλον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνυπάρχουν και προσωπικοί παράγοντες. Ένας από τους κύριους λόγους που ένα παιδί αρνείται να πάει στο σχολείο είναι το γεγονός ότι δεν είναι καλό στα μαθήματα. Στις περισσότερες φορές, το παιδί αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες οι οποίες δεν έχουν γίνει αντιληπτές από τους γονείς και δεν έχουν διαγνωστεί από κάποιον ειδικό. Σαν αποτέλεσμα το παιδί αισθάνεται μια συνεχή αποτυχία και ματαίωση παρόλη την προσπάθεια που καταβάλλει. Ως συνέπεια νιώθει υποδεέστερο από τα άλλα παιδιά της τάξης του, ανίκανο να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό και αρνείται να πάει στο σχολείο. Σε αυτό πολλές φορές έρχεται να προστεθεί η απόρριψη που λαμβάνει από τους γονείς του προερχόμενη από την αντίδραση θυμού τους, όταν το παιδί τους δεν τα πάει καλά στα μαθήματα. Επιπλέον, αισθάνεται ότι τους απογοητεύει και ότι δεν αξίζει την αγάπη τους. Όσο πιο υψηλές είναι οι απαιτήσεις των γονέων τόσο μεγαλύτερο είναι και το άγχος που βιώνει ένα παιδί στην προσπάθεια του να ικανοποιήσει τα στάνταρτ των γονιών του.

Οι κακές σχέσεις με τους δασκάλους και η έλλειψη επικοινωνίας είναι ένας ακόμα λόγος που μπορεί να οδηγήσει το παιδί στην άρνηση. Προβλήματα πειθαρχίας και περιστατικά αντικοινωνικής συμπεριφοράς δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τη σχέση εκπαιδευτικού- μαθητή. Σημαντικό ρόλο όμως παίζει και η σχέση του παιδιού με τους συμμαθητές του. Όταν το παιδί δυσκολεύεται να κάνει φίλους ή λαμβάνει την αποδοκιμασία και τον εκφοβισμό των συμμαθητών του, αντιμετωπίζει το σχολικό περιβάλλον ως εχθρικό. Στις περιπτώσεις δε που υπάρχει βία, είτε σωματική είτε λεκτική, δημιουργείται έντονο αίσθημα ανασφάλειας, φόβου και άγχους στο παιδί, το οποίο είναι δύσκολο να διαχειριστεί. Σαν αποτέλεσμα και προκειμένου το παιδί να αποφύγει να βιώσει αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, αποφεύγει και το ίδιο το σχολείο.

Όταν όμως μιλάμε για σχολική φοβία θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί καθώς μιλάμε για μια ιδιαίτερα σοβαρή κατάσταση, η οποία ορίζεται ως ψυχική διαταραχή...

• -Επαινείτε το παιδί για πράγματα που κάνει σωστά- φροντίστε να του λέτε περισσότερα μπράβο και να του κάνετε λιγότερες παρατηρήσεις/αρνητικές κριτικές μέσα στη μέρα. Συνήθως οι γονείς έχουν την τάση να διορθώνουν το παιδί για κάτι που έκανε λάθος και επισημαίνουν κυρίως τα αρνητικά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το παιδί να αισθάνεται πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά και αισθάνεται ανίκανο.

-Αναθέστε καινούριες ευθύνες στο παιδί που θα το κάνουν να αισθανθεί πιο σίγουρο για τον εαυτό του. Όταν δεν συμβαίνει αυτό το παιδί αισθάνεται πως δεν το εμπιστεύεστε ή πως δεν είναι ικανό να αναλάβει καινούριες ευθύνες.

-Αφήστε τον να πάρει πρωτοβουλίες και αποφάσεις, ώστε να αναπτύξει το αίσθημα εμπιστοσύνης στον εαυτό του για τις αποφάσεις του. Επαινέστε τον μετά για την σωστή του επιλογή. Εάν η επιλογή του είναι λανθασμένη αφήστε τον να μάθει από τα λάθη του και να βιώσει τις συνέπειες, ώστε να μπορεί αργότερα να διαχειριστεί παρόμοιες καταστάσεις και συναισθήματα.

-Παραχωρήστε του αρκετή αυτονομία και ανεξαρτησία. Εάν δεν αισθανθεί ανεξάρτητο θα του δημιουργηθούν συναισθήματα άγχους, φόβου και εξάρτησης από άλλους. Δώστε του ελευθερία ώστε να μάθει να έχει αυτοέλεγχο και να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν χρειαστεί.

-Προσπαθήστε να περνάτε καθημερινά ποιοτικό χρόνο με το παιδί σας. Αυτό σημαίνει να αφιερώνεται κάποιον από το προσωπικό σας χρόνο και να εμπλέκεστε σε δραστηριότητες εξολοκλήρου με το παιδί σας, κάνοντας κάτι που αρέσει σε αυτό. Το να ζωγραφίζει το παιδί στο τραπέζι της κουζίνας όσο εμείς κάνουμε δουλειές δεν θεωρείται ποιοτικός χρόνος! Πρέπει να επικεντρωθούμε στο παιδί και στην δραστηριότητα που αυτό έχει επιλέξει να κάνουμε μαζί.

Μαρία Κατσαούνη, Ψυχολόγος Υγείας, MSc

Η απώλεια της Δηλωτικής Μνήμης μπορεί να προκληθεί απο ισχυρό ψυχολογικό σοκ ή σοβαρό οργανικό τραυματισμό.Οι άνθρωποι με διαταραχή Δηλωτικής Μνήμης ενώ είναι αδύναμοι να ανακαλέσουν στην μνήμη τους πολύ πρόσφατα γεγονότα, εντούτοις θυμούνται γεγονότα και καταστάσεις που χρονικά έλαβαν χώρα προ της εκδήλωσης της αμνησίας τους. Επιπλέον είναι αδύνατον να δημιουργήσουν γεγονότα μέσω νέας δηλωτικής μνήμης όπως είναι αυτονόητο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν μόνο πρόβλημα μνήμης όπως πιστεύουμε.Η αδυναμία Δηλωτικής Μνήμης επιφέρει και μι άλλη σειρά δυσλειτουργιών ως αποτέλεσμά της, με κυριότερο την αδυναμία παροχής γόνιμου διαλόγου με υγιή συνομιλητή. Σε πρόσφατο πείραμα ελέγχθηκαν οι επιλογές ενός ατόμου με Διαταραχή Δηλωτικής Μνήμης και ενός υγιούς μέσω του εξής πειράματος: Τοποθετήθηκαν και οι δύο μπροστά σε οθόνες-πίνακες..

Άν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο διαγνωστεί με καρκίνο ή άλλη χρόνια ασθένεια το πρώτο που βιώνουμε είναι μια βαθιά απελπισία. Παράλληλα νοιώθουμε εντελώς αδύναμοι να χειριστούμε τόσο την κατάσταση όσο και τα συναισθηματά μας, κι αυτό είναι λογικό.Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την συμπεριφορά τόσο την δική μας όσο και ολόκληρης της οικογένειας και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να κάνουμε κάποια πράγματα όπως:
Βάζουμε τέλος στα οικογενειακά "μυστικά". Η ειλικρίνεια είναι η καλύτερη μέθοδος και σε αυτήν την περίπτωση. Συχνά η προσπάθεια "προστασίας" του άρρωστου ατόμου απο ..

Στις μέρες μας ένας στου δυο γάμους οδηγείται σε διαζύγιο. Όταν το ζευγάρι έχει αποκτήσει παιδί ο χωρισμός γίνεται πιο δύσκολος, καθώς οι επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης δεν έχει αντίκτυπο μόνο στο ζευγάρι, αλλά κυρίως στο παιδί το οποίο δεν έχει επιλέξει αυτή την κατάσταση. Σαφώς, το ουσιαστικό είναι το παιδί να μεγαλώνει με αγάπη σε ένα ήρεμο περιβάλλον και όχι σε ένα περιβάλλον με καυγάδες και φωνές. Τι γίνεται όμως όταν μετά από ένα διαζύγιο, ένας από τους δυο γονείς αποφασίσει να ξαναφτιάξει την ζωή του με έναν καινούριο άνθρωπο; Πόσο εύκολο είναι να δεχθεί το παιδί το νέο σύντροφο και να προσαρμοστεί στο νέο οικογενειακό πλαίσιο;

Για να μπορέσει ένα παιδί να διαχειριστεί το καινούριο ξεκίνημα του γονέα θα πρέπει να έχει δουλέψει μέσα του και να έχει αποδεχθεί (στο βαθμό που του επιτρέπεται ηλικιακά) το χωρισμό και διαζύγιο των γονιών του. Ένα παιδί που δεν έχει αποδεχτεί τον χωρισμό παρουσιάζει έντονα συναισθήματα θυμού, απώλειας, φόβου εγκατάλειψης ακόμα και ενοχών. Ως εκ τούτου, η εισβολή ενός νέου ατόμου έρχεται να ενισχύσει τα παραπάνω συναισθήματα, με αποτέλεσμα το παιδί να αντιδράει αρνητικά και πολλές φορές επιθετικά τόσο προς το νέο σύντροφο όσο και προς τον γονέα του.

Στην περίπτωση που το παιδί ζει με την μητέρα του, η οποία έχει αποφασίσει να ξαναπαντρευτεί, δυο είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα. Πρώτον, είναι ο φόβος του παιδιού ότι θα χάσει την μητέρα του από τον ¨εισβολέα¨, δηλαδή τον καινούριο της σύντροφο. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την συναισθηματική κάλυψη που λαμβάνει το παιδί από την μητέρα του. Η ανησυχία αυτή έγκειται στον χρόνο, την προσοχή και την αγάπη που θα πρέπει να αφιερώσει η μητέρα στον νέο της σύζυγο. Με άλλα λόγια το παιδί φοβάται ότι θα χάσει μερίδιο αγάπης από την μητέρα του και αισθάνεται ότι απειλείται από το νέο σύντροφο. Δεύτερο αλλά εξίσου σημαντικό συναίσθημα είναι η αντικατάσταση του πατέρα του. Το παιδί νοιώθει ότι ο καινούριο σύζυγος έρχεται να αντικαταστήσει τον πατέρα του κάτι που βεβαίως είναι φύσην αδύνατο. Το παιδί αισθάνεται πως αποδέχοντας τον καινούριο σύντροφο είναι σαν να αντικαθιστά συναισθηματικά και να ακυρώνει τον πατέρα του. Αισθάνεται ότι τον προδίδει. Σε αυτά τα δύο θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη βάση οι γονείς πρωταρχικά, ώστε το παιδί να μην νοιώσει ότι απειλείται.

Βέβαια, ένας καινούριος σύζυγος, ένας πατριός δεν έρχεται μόνος του...