Ο Μιμητισμός ως ανθρώπινη λειτουργία είναι απαραίτητο στάδιο ανάπτυξής μας απο την βρεφική μας ακόμα ηλικία. Μέσω αυτού μαθαίνουμε κάθε λειτουργία δικιά μας και του περιβάλλοντός μας και αναπτύσσουμε τον χαρακτήρα μας. Σε κάποιο στάδιο κοντά στην εφηβεία όμως υπάρχει η έντονη ανάγκη μας για αυτονομία και απεξάρτηση με κύριο στόχο κι ανάγκη να δώσουμε το καθαρά προσωπικό μας στίγμα σε κάθε μας ενέργεια που θα μας ξεχωρίσει απο τους υπόλοιπους. Πολλές φορές όμως ειδικά ανάμεσα σε αδέρφια (ή και σε περιπτώσεις πολύ στενής παρέας με "κολλητό" ή "κολλητή"), οι έφηβοι παρουσιάζουν έντονο μιμητισμό καθόλη την διάρκεια της εφηβείας χωρίς καμία διάθεση "προσωπικού τους" στίγματος στις ενέργειές τους.Αυτό γίνεται παθολογικό όταν σχεδόν κάθε ενέργειά του πλέον είναι προιόν αυτού του μιμητισμού. Οι λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτήν την συμπεριφορά....

Στις «Aόρατες πόλεις» του Ιταλού Καλβίνο,  η  χώρα μας θα μπορούσε να είναι μια πόλη φάντασμα. Θα την ονομάσω Οβιδία. Οι κάτοικοί της,  πρώην αιμοδότες, πρώην  ζωντανοί, έχουν μεταμορφωθεί σε φαντάσματα και πουλάνε τον αέρα που αναπνέουν, το νερό που πίνουν, την παιδεία τους,   για να  ξεπληρώσουν τους επιτήδειους  δανειστές τους που εδώ και καιρό  τους υφάρπαζαν  το αίμα τους.  Το ζήτημα είναι αν θα τα καταφέρουν. Η μόνη περίπτωση να τα καταφέρουν είναι να πιστέψουν ότι είναι ακόμα ζωντανοί. Η μόνη περίπτωση να τα καταφέρουν είναι  να μην ταυτιστούν με την απαξιωτική εικόνα των ξένων δανειστών τους και όσων από τα μέσα έχουν συμπράξει μαζί τους...

Όπως ο μέσος όρος δεν υπάρχει κατά την πιο εύστοχη διαφημιστική καμπάνια των τελευταίων καιρών, έτσι και ο μέσος διαδηλωτής δεν υπάρχει.Μπορεί ένα μωσαϊκό ετερόκλιτων στοιχείων να συνωστίζεται στους δρόμους. Ένα πολύχρωμο πολύβουο μωσαϊκό, που απαρτίζεται από απελπισμένους πεινασμένους μετανάστες, μέχρι οργισμένους έφηβους που γενικώς ήσαν και είναι εναντίον των πάντων. Μπορεί ανάμεσά τους να συνωθούνται ένα σωρό περιθωριοποιημένοι νέοι που μια αφιλόξενη μοχθηρή πόλη και μια επίσης αφιλόξενη, μοχθηρή εποχή τούς ξέβρασε σε ένα εφιαλτικό περιθώριο κι εκείνοι με τη σειρά τους (και πώς αλλιώς;) απορρίπτουν αυτούς που τους απορρίπτουν. Μπορεί κάπου εκεί να περιδιαβαίνουν και παιδιά πλούσιων οικογενειών που έχουν τα πάντα αλλά και που ταυτόχρονα αυτό το πάντα συνορεύει με το τίποτα και δεν είναι ικανό να γεμίσει το αδηφάγο μέσα τους κενό. Μου έλεγε κάποιο από αυτά τα προνομιούχα παιδιά:«Μα μπορεί να τα έχω όλα, όμως τι να τα κάνω, πώς να χαρώ, δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, γύρω μου είναι όλα μέσα σε μια φτώχεια, φτώχεια ονείρων, οραμάτων, μπορεί να μην είμαι αλλά νιώθω πάμπτωχος».
Μπορεί σκοτεινής προέλευσης κουκουλοφόροι να σπάνε αναχαιτίζοντας τον ρομαντισμό ειρηνικών διαδηλωτών,...

Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να είναι από το να ξεκινήσει ή να διατηρήσει μια συζήτηση, να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες, να έρθει σε επαφή με άλλα άτομα, να κοινωνικοποιείται, να φάει μπροστά σε άλλα άτομα κ.α. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο που πάσχει από κοινωνική αγχώδη διαταραχή δυσκολεύεται να κάνει βασικά καθημερινά πράγματα όπως να πάει super market, να πάρει ή να απαντήσει στο τηλέφωνο, να βγει ραντεβού, να πάει σε πάρτυ ακόμα και να εργαστεί.

Ο φόβος αυτών των καταστάσεων οδηγεί το άτομο στην αποφυγή τους, με αποτέλεσμα την αποξένωση και απομόνωση του ατόμου. Η κοινωνική φοβία καθιστά το άτομο ανάπηρο καθώς δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτα χωρίς βοήθεια και προκαλεί μεγάλη έκπτωση της λειτουργικότητας του και της ποιότητας της ζωής του. Αυτό με την σειρά του μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα κατάθλιψης και λόγω της κοινωνικής φοβίας το άτομο δυσκολεύεται πολύ να ζητήσει βοήθεια...

Όλοι γνωρίζουμε για την σημαντικότητα του ρόλου της μητέρας στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Το γεγονός ότι ο ρόλος του πατέρα είναι λίγο παραγκωνισμένος, συγκριτικά με αυτόν της μητέρας, δεν σημαίνει ότι είναι μειωμένης σημαντικότητας! Το πατρικό πρότυπο είναι εξίσου σημαντικό τόσο για τα αγόρια όσο και για τα κορίτσια, και παίζει καθοριστικό ρόλο στις μελλοντικές σχέσεις και επαφές που θα δημιουργήσουν τα παιδιά σαν ενήλικες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα καλούνται να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερες δυσκολίες καθώς ψυχικές και συναισθηματικές τους ανάγκες μένουν να εκκρεμούν.

Δεν είναι τυχαίο πως έρευνες δείχνουν ότι πάνω από το 35% των παιδιών που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα ανέπτυξαν ψυχικές διαταραχές. Επιπλέον, πάνω από το 65% των φυλακισμένων ενηλίκων μεγάλωσαν χωρίς τον πατέρα τους. Αυτό σημαίνει ότι η έλλειψη πατρικού προτύπου οδηγεί στην εκδήλωση παραβατικών συμπεριφορών και εγκληματικών ενεργειών όπως κλοπές, βιασμοί κ.α. Σε γενικές γραμμές και όσο τα παιδιά είναι ακόμα μικρά, η έλλειψη του πατέρα συμβάλλει στην μειωμένη μαθητική τους απόδοση, στην αυξημένη επιθετικότητα και σε προβλήματα προσαρμογής τόσο στο σχολείο όσο και σε άλλα κοινωνικά πλαίσια. Πολύ οδυνηρό είναι επίσης το γεγονός (βασιζόμενο πάλι σε μελέτες) πως τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα τείνουν να οδηγούνται στα ναρκωτικά, ενώ τα κορίτσια πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και μένουν έγκυες σε πολύ μικρή ηλικία.

Τι εννοούμε όμως όταν λέμε ότι ένα παιδί δεν έχει πατέρα;;

Η απουσία του πατέρα έχει τρείς κυρίως μορφές: την έλλειψη, την απώλεια και την στέρηση του πατέρα...

Στις περισσότερες των Ψυχικών ασθενειών και στην πλειονότητα των ατόμων που υπόκεινται σε ψυχοθεραπεία, υπάρχει ο κυρίαρχος φόβος της μελλοντικής υποτροπής. Συνήθως εκδηλώνεται κατα την ίαση της ασθένειας και αυτό μας φανερώνει την θετική πορεία της ψυχοθεραπείας , καθώς κυρίαρχη γενεσιουργός αιτία είναι ότι το άτομο αισθάνεται πολύ καλύτερα και δεν θέλει να ξανααισθανθεί όπως πριν την έναρξη της.
Η υποτροπή σε μεμονωμένο μελλοντικό επεισόδιο δεν είναι..

Για τους περισσότερους από εμάς το θέμα της μεταγεννητικής κατάθλιψης  θεωρείται  ένα πρόβλημα που αφορά τις μητέρες…....τι  συμβαίνει όμως με τη μεταγεννητική κατάθλιψη στους μπαμπάδες;
Συμφώνα με τους ειδικούς ,μεταγεννητική κατάθλιψη συναντάται και στους πατεράδες με παρόμοια συμπτώματα με εκείνα των μαμάδων.
Για πολλά χρόνια η κοινωνία έβλεπε την κατάθλιψη ως ένα γυναίκειο πρόβλημα λόγο της εναλλαγής της ορμονικής κατάστασης των γυναικών σε διάφορες φάσεις της ζωής  τους όπως έμμηνο ρύση , εγκυμοσύνη ,λοχεία, εμμηνόπαυση.
Όμως η γέννηση ενός παιδιού αποτελεί μια σημαντική αλλαγή στην ζωή του ζευγαριού και αφορά και τα δυο φύλα.
Η κατάθλιψη στον πατέρα μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και κατά  την περίοδο ..

Πολλές φορές η έννοια της αυτοεκτίμησης συνδέεται  με την έννοια της ψευδούς και συνεχόμενης επικρότησης των πράξεων των παιδιών,ακόμα και χωρίς λόγο ή υπερβάλλοντας, κάτι που είναι λάθος. Και είναι λάθος γιατί αν υπερτονίζουμε ως υπαρκτά , χαρακτηριστικά του παιδιού που στην πραγματικότητα δεν έχει, όταν φτάσει σε ηλικία να αντιλαμβάνεται την αλήθεια..

Οι σημερινοί έφηβοι δεν είναι παιδιά και μάλιστα ανώριμα όπως λανθασμένα πιστεύουμε. Είναι άτομα με άποψη,ιδέες και ωριμότητα που ίσως και να λείπει σε πολλούς απο εμάς τους "πραγματικά" ώριμους. Κλήθηκαν να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία που κινείται με απίστευτες ταχύτητες σε κάθε τομέα, και αναγκάστηκαν να ωριμάσουν το ίδιο γρήγορα.Και τα κατάφεραν. Σε πολλές περιπτώσεις όμως δεν βρίσκουν δημιουργικές διεξόδους για τις δυνατότητές τους ,γιατί η κοινωνία μας δεν τις προσφέρει. Τότε στρέφονται σε παθητικότητα, σε ακραίες σεξουαλικές συμπεριφορές και σε εθισμούς όπως το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά.
Κύριοι λόγοι, και πιστεύω οι σημαντικότεροι, που οδηγούν τους εφήβους στο αλκοόλ είναι οι κοινωνικοί που προανέφερα.Είναι ο εγκλωβισμός τους αυτός ακριβώς, σε μια κοινωνία που δεν βλέπουν να τους προσφέρει τίποτα, αλλά αντιθέτως τους απαιτεί πολλά. Αξίζει να τονίσουμε εδώ ότι πρόσφατη έρευνα στην Αμερική έδειξε ότι το αλκοόλ αντιμετωπίζεται διαφορετικά απο τα αγόρια απο ότι απο τα κορίτσια. Στα αγόρια είναι ένας τρόπος εκτόνωσης και ελευθερίας ενω στα κορίτσια ένα μέσο για την καλύτερη επίλυση προβλημάτων τους.
Σημαντικότατο ρόλο στο να οδηγηθεί ένας έφηβος στο αλκοόλ παίζει η επικοινωνία μέσα στην οικογένεια που συνεχώς φθίνει. Δεν αφιερώνουμε χρόνο στο να ακούσουμε τον έφηβο κι όταν το κάνουμε, παράλληλα ασχολούμαστε και με κάτι άλλο. Σίγουρα σημαντικό είναι και το ανάλογο ιστορικό.....

Της Κας Τσαλίκογλου Φωτεινής, Καθηγήτριας Ψυχολογίας στην Πάντειο και Συγγραφέως.

Πώς θα ξέρω ότι είμαι «ευτυχισμένος;». Η τυραννία της ευτυχίας συνάδει με την εποχή μας. Όσο η επιβίωση γίνεται ένα στοίχημα που δεν γνωρίζεις αν θα το κερδίσεις (ή και αν θα θελήσεις εντέλει να το κερδίσεις) τόσο και πιο επίμονα αναπτύσσονται οι περί ευτυχίας λόγοι.
Καθηγητές της ευτυχίας διδάσκουν σε φημισμένα πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ ή το Πρίνστον προωθώντας ως πεδίο έρευνας και εφαρμογής τα οικονομικά και την πολιτική της ευτυχίας.
Η «ευτυχία» ό,τι κι αν σημαίνει, οφείλει στην εποχή του ψυχαναγκασμού της μέτρησης να αποτιμηθεί.
Ζούμε σε μια εποχή όπου το κάθε τι για να υπάρξει δεν οφείλει μόνο να είναι ορατό «φαίνομαι άρα υπάρχω», αλλά και μετρήσιμο. «Μέτρησε ό,τι είναι μετρήσιμο και κάνε μετρήσιμο ό,τι δεν είναι».
Πριν από λίγες ημέρες στην Αμερική έκανε αίσθηση μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στους «Νew Υork Τimes», με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιs Ιt a Day to Βe Ηappy? Check the Ιndex». Ο ερευνητής Αdam Κramer έφτιαξε ένα Ιndex μέτρησης ευτυχίας που στηρίζεται στις λέξεις που χρησιμοποιούν οι χρήστες του facebook. Λέξεις όπως «τέλεια, μια χαρά, όλα καλά» είναι δείκτες μιας θετικής ψυχολογίας. Στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες το σκορ της ευτυχίας αυξάνεται!
Αληθινό, απλοϊκό, ή αφόρητα παιδαριώδες; Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός μας, παρ΄ ότι κάνει ό,τι μπορεί για να την προκαλέσει, αντιλαμβάνεται τη θλίψη σαν ένα έλλειμμα, ένα σφάλμα και ποτέ σαν μια αξία. Ποτέ σαν μια ψυχική κατάσταση ενάντια στις σκοτεινές επιταγές της ευτυχίας......