Συχνά ακούω απο γονείς ότι τα παιδιά τους έχουν προβλήματα διαγωγής και δεν μπορούν να τα ελέγξουν, εννοώντας συχνά ως «προβλήματα διαγωγής» ότι δεν τρώνε κάποια φαγητά που οι ίδιοι θα θέλανε, ή ότι δεν πηγαίνουν τα παιδιά ακριβώς στην ώρα τους για ύπνο κλπ. Τα προβλήματα αυτά, είναι συνήθως προβλήματα προερχόμενα από την ελλειμματική ή την λανθασμένη επικοινωνία που ανέπτυξαν οι γονείς με το παιδί, δημιουργώντας του έτσι την νοοτροπία ότι ένα πράγμα μπορεί να γίνει με τρόπο Α ή περίπου με αυτόν και είναι το ίδιο. Ως προβλήματα διαγωγής ορίζουμε: εκείνες τις επαναλαμβανόμενες και επίμονες συμπεριφορές, με τις οποίες το παιδί ή ο έφηβος παραβιάζει τα βασικά δικαιώματα των άλλων πχ έχει φερθεί σκληρά σωματικά σε ανθρώπους ή ζώα, έχει φοβερίσει ή απειλήσει ή τρομοκρατήσει ή έχει χρησιμοποιήσει κάποιο αντικείμενο για το σκοπό αυτό, έχει εσκεμμένα βάλει φωτιά, με σκοπό να προξενήσει ζημιά, έχει κάνει κλοπές ή μικροκλοπές, λέει συχνά κι εύκολα ψέματα για να αποκτήσει πράγματα ή να πετύχει χάρες κλπ. Ή συχνά παραβιάζει σοβαρούς κανόνες που ισχύουν για το ηλικιακό του επίπεδο πχ το παιδί μένει έξω τη νύχτα παρά τις γονικές απαγορεύσεις με έναρξη πριν την ηλικία των 13 χρόνων, κάνει συχνά σκασιαρχείο από το σχολείο ή έχει φύγει τουλάχιστον μια φορά από το πατρικό σπίτι και διανυκτέρευσε εκτός σπιτιού ή έχει παράλογα αναπτυγμένο σεξουαλικό ενδιαφέρον για την ηλικία του. Συμπεριφορές όπως αυτές αναφέρονται επίσης με το όνομα «αντικοινωνικές συμπεριφορές» και συχνά θεωρείται ότι αποτελούν τον πρόδρομο της αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας....
Ως Αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας ορίζουμε την συμπεριφορά κατά την οποία το άτομο εκδηλώνει μόνιμη και σταθερή αδιαφορία και παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων. Η διαταραχή εκδηλώνεται συνήθως από την ηλικία των 15 ετών και χαρακτηρίζεται από περιορισμένη αίσθηση ηθικής και συνείδησης (ψέματα, απάτες, συμπεριφορές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σύλληψη, εξαπάτηση των άλλων για προσωπικό κέρδος ή ευχαρίστηση, αδιαφορία για τα συναισθήματα των άλλων, έλλειψη τύψεων, ανευθυνότητα ως στην τήρηση εργασιακών ή οικονομικών υποχρεώσεων, αδυναμία να διατηρήσει μακροχρόνιες σχέσεις, τάση να κατηγορεί εύκολα τους άλλους και να δικαιολογεί τη συμπεριφορά του), ιστορικό εγκληματικότητας ή προβλημάτων με το νόμο και παρορμητική-επιθετική συμπεριφορά (αδιαφορία για την ασφάλεια του εαυτού ή των άλλων, βία, εμπλοκή σε επιθέσεις ή καυγάδες).
Σε κάθε περίπτωση όταν αντιλαμβανόμαστε ότι το παιδί μας παρουσιάζει κάποια προβλήματα στην συμπεριφορά του, ακόμα κι αν δεν ανήκουν στα παραπάνω, πρέπει να επισκεπτόμαστε ψυχολόγο της επιλογής μας, το συντομότερο δυνατόν, ώστε να βοηθηθεί και το παιδί και εμείς ως γονείς.
Mersinias Thomas, TEDx speaker,
Clinical Psychologist, Mental Health Counselor
©www.mersinias.gr