όλο αυτό θα στραφεί "εναντίον" του. Η αυτοεκτίμηση βασίζεται στην επισήμανση των πραγματικών και υπαρκτών θετικών στοιχείων του χαρακτήρα του κάθε παιδιού, οδηγώντας το έτσι στην πραγματική ωρίμανση και αυτογνωσία του.
Η αυτοεκτίμηση ξεκινάει από την παιδική ηλικία και αναπτύσσεται συνέχεια βάσει των προσλαμβανόμενων εμπειριών και βιωμάτων αρχικά από το οικογενειακό περιβάλλον.
Οι γονείς, θα αναπτύξουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας ή θα την εμποδίσουμε αναλόγως της συμπεριφοράς μας. Εγείρουμε σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης του παιδιού μας όταν:
* Μεταδίδουμε την εντύπωση ότι αυτό είναι «ανάξιο»
* Το τιμωρούμε επειδή εκφράζει «άσχημα» συναισθήματα.
* Το γελοιοποιούμε  ή το ταπεινώνουμε με άσχημο χιούμορ για το ίδιο.
* Μεταδίδουμε το μήνυμα ότι οι σκέψεις ή τα συναισθήματα του παιδιού δεν έχουν αξία ή σημασία.
* Προσπαθούμε να ασκήσουμε έλεγχο προξενώντας στο παιδί ντροπή ή ενοχές.
* Το υπέρ-προστατεύουμε και εμποδίζοντας έτσι τη φυσιολογική του εκμάθηση και την αύξηση της κριτικής του ικανότητας.
* Το ανατρέφουμε χωρίς κανόνες ή με κανόνες που είναι αντιφατικοί, καταπιεστικοί και οι οποίοι προξενούν σύγχυση και δε συζητούνται.
* Αρνούμαστε την αντίληψη που έχει αυτό για την πραγματικότητα και κατά συνέπεια το ενθαρρύνουμε να αμφιβάλλει για τη νοημοσύνη του.
* Μεταχειριζόμαστε προφανή γεγονότα και καταστάσεις ως μη πραγματικά, συγχέοντας έτσι την αίσθηση που έχει το παιδί για το «πραγματικό». Για παράδειγμα, ένας καβγάς που γίνεται αντιληπτός από το παιδί , παρουσιάζεται ως μη γινόμενος ποτέ.
*Λέμε ψέματα συχνά οι ίδιοι, ζητώντας από το παιδί να είναι ειλικρινής.
* Το τρομοκρατούμε με σωματική βία ή την απειλή της, «ενσταλάζοντας» έτσι το φόβο μέσα του.
* Του λέμε ότι είναι κακό, ανάξιο ή αμαρτωλό από τη φύση του. Το παιδί θα υιοθετήσει αυτήν την άποψη για τον εαυτό του και θα συμπεριφέρεται ως τέτοιο.

©www.mersinias.gr