Τα βασικά συναισθήματα που βίωναν τα υγιή αδέρφια στο άκουσμα της διάγνωσης ήταν σοκ και φόβος για τα αδέλφια που νοσούν και το τι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν. Ένα παιδί δήλωσε «Δεν έκλαψα…ήταν σαν να δέχτηκα γροθιά στο πρόσωπο!». Άλλα συναισθήματα που δήλωσαν πως αισθάνθηκαν ήταν ενοχές, θλίψη και απελπισία, ενώ ο θυμός και η ζήλια ήταν συναισθήματα που βίωσαν τα υγιή παιδιά όταν έβλεπαν πως το αδελφάκι που νοσεί λαμβάνει δώρα, προσοχή, αγάπη και ήταν το επίκεντρο όλων.
Από τις θετικές επιπτώσεις ήταν το γεγονός πως τα αδέρφια δέθηκαν πολύ μεταξύ τους μετά τη διάγνωση, δέθηκαν ως οικογένεια και κυρίως με τον πατέρα καθώς η μητέρα ήταν με το παιδί που νοσεί καθόλη τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας.
Τα παιδιά δήλωσαν πως αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν πιο γρήγορα, ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη ευαισθησία στον πόνο του άλλου και σκεφτόντουσαν πως θα μπορούσαν τα ίδια να βοηθήσουν άλλα άτομα με κάποια αναπηρία ή κάποιο πρόβλημα υγείας. Επιπλέον, ήταν σε θέση να κατανοούν τι περνάνε οι οικογένειες όταν ένα μέλος νοσεί ή βιώνει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Τέλος, δήλωσαν πως άλλαξαν οι προτεραιότητες τους καθώς πλέον βλέπουν πως η ζωή είναι πολύ μικρή…
Πηγή: Clinical Child Psychology and Psychiatry
Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος Υγείας (MSc)