Όταν ένα συναίσθημα ενεργοποιείται επαναλαμβανόμενα σε μικρό χρονικό διάστημα, τότε δημιουργεί κυρίαρχη διάθεση. Μια τέτοια διάθεση για παράδειγμα δείχνει να έχει δημιουργηθεί για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού τώρα στην εποχή της πανδημίας που διανύουμε, ουσιαστικά μια μόνιμη συναισθηματική κατάσταση με συνδυασμένα στοιχεία φόβου και αγωνίας. Γενικά ο φόβος ενεργοποιεί το άτομο να αναλάβει δράση για την αποφυγή κινδύνου, κι αυτή είναι η θετική πλευρά του. Η αγωνία από την άλλη , παρόλο που στο μυαλό όλων εκλαμβάνεται σαν ηπιότερη και πιο ακίνδυνη συναισθηματική κατάσταση από τον φόβο , είναι στην πραγματικότητα πιο επιβαρυντική καθώς είναι πολύ μεγαλύτερης διάρκειας, μια ισχυρής έντασης διαρκής διέγερση για επικείμενο κίνδυνο, άλλες φορές πραγματικό κι άλλες όχι, η οποία είναι και πολύ εξαντλητική οργανικά. Όταν ο φόβος και η αγωνία ενεργοποιούνται ταυτόχρονα γεννιέται η κατάσταση άγχους.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα συναισθήματα που βιώνουμε στο παρόν, έχουν αφετηρία γεγονότα του παρελθόντος, και πολλές φορές γίνονται οι θεωρίες μας για το μέλλον. Αυτό το μοτίβο σκέψης μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς αφού δεν φοβόμαστε τις αλλαγές και νιώθουμε ότι ελέγχουμε την κανονικότητα της ζωής μας. Έτσι σταδιακά μέσα στον χρόνο, γίνονται τόσο ισχυρές αυτές οι μίνι θεωρίες μας που πλέον αντιδρούμε σε κάθε νέο ερέθισμα σχεδόν αντανακλαστικά. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι η αντανακλαστική αυτή αντίδραση εμφανίζεται μόνο στα σενάρια που απαντούν στις ήδη υπάρχουσες μίνι θεωρίες μας, αν ένα νέο σενάριο εμφανιστεί στην ζωή μας και δεν έχουμε έτοιμη θεωρία απάντησης, εκεί μπλοκάρει η σκέψη και γεννιέται ο φόβος και η αγωνία εκ νέου και πιθανόν σε μεγαλύτερο βαθμό καθώς έχουμε μάθει τον εαυτό μας σε μια πιο παθητική στάση σκέψης...