Αρχικά κάθε άτομο που είναι παρών θα πρέπει να αξιολογήσει το επείγον της κατάστασης , κάτι που για να το κάνει θα πρέπει να αποσαφηνίσει άμεσα την νοητική σύγχυση που του δημιουργεί ένα ξαφνικό τραυματικό γεγονός στο οποίο τυχαίνει θεατής. Δεύτερον , και ακόμη σημαντικότερο, θα πρέπει να νιώσει προσωπική ευθύνη για το γεγονός. Για αυτό το λόγο η πιθανότητα παρέμβασης είναι μεγαλύτερη όσο μικρότερος είναι ο αριθμός των παρευρισκόμενων. `Ένας μεμονωμένος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι η ευθύνη της παρέμβασης επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο σε αυτόν (Hewstone & Stroebe, 2007). Αντιθέτως, όσο μεγαλώνει ο αριθμός των παρισταμένων η πιθανότητα να επέμβει ο καθένας από αυτούς μειώνεται, καθώς θεωρούν ότι η παροχή βοήθειας δεν είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται διάχυση της ευθύνης και είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που ευθύνονται για τη συλλογική αδράνεια των ατόμων σε τέτοιες καταστάσεις
Πηγές:
https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/0963721417749653
Mersinias Thomas, TEDx speaker,
Clinical Psychologist, Mental Health Counselor
©www.mersinias.gr