Το μεγαλύτερο όμως κομμάτι που τους απασχολεί είναι το ότι θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη των συνεπειών των επιλογών τους. Ένα παράδειγμα είναι πως τα περισσότερα παιδιά δεν γνωρίζουν τι θέλουν να σπουδάσουν. Συνήθως υπάρχει από πίσω ένας γονέας ο οποίος τους καθοδηγεί και τους λέει σπούδασε εκείνο ή σπούδασε το άλλο (πιθανότατα δικά τους όνειρα ή απωθημένα). Η συμβουλή μου λοιπόν είναι η εξής: Μην παίρνετε εσείς αποφάσεις για τα παιδιά σας. Από μικρή ηλικία καλό είναι τα παιδιά να μάθουν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους και την κρίση τους. Αυτό φυσικά ξεκινάει σε μικρή ηλικία από πολύ μικρά πράγματα και πολύ μικρές συμπεριφορές, όπως το τι θα παραγγείλουν σε ένα εστιατόριο ή τι ρούχα θα φορέσουν στο σχολείο. Ας κάνουν τις επιλογές τους κι ας είναι λάθος, με μικρό κόστος, διότι αν δεν το κάνουν αυτό μικρά, όταν μεγαλώσουν θα υπάρχουν μεγαλύτερες επιπτώσεις (π.χ. λάθος επιλογή σπουδών). Εάν οι γονείς δεν τους δώσουμε αυτή την ευκαιρία, τότε διακινδυνεύουμε να μεγαλώσουμε παιδιά σε παρατεταμένη εφηβεία, ανήμπορα να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σε διάφορα κοινωνικά πλαίσια, όπως στις σπουδές τους, αλλά και αργότερα όταν θα βγουν στην αγορά εργασίας, με έντονο αίσθημα του αβοήθητου και της ανημποριάς.

Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος Υγείας (MSc)