Για να το πετύχουμε αυτό, φοράμε το προσωπείο «της γενναιότητας» , τον εαυτό μας που πιστεύουμε ότι θέλουν να βλέπουν οι άλλοι από εμάς. Αυτό νοιώθουμε ως ασφαλές, ώστε να μην κινδυνεύσουν οι σχέσεις μας με τους άλλους. Κατά διαστήματα θα εκφράσουμε τον πόνο μας , αλλά πολύ περιορισμένα και πιθανόν να μετανιώσουμε κιόλας για αυτό. Άλλωστε είναι πολύ συχνό φαινόμενο οι άνθρωποι να αποκαλύπτουν δύσκολα τον πόνο τους ακόμα και μέσα στην θεραπεία, παρόλο που μιλούν με ειδικό, εξαιτίας ακριβώς αυτού του φόβου απόρριψης που έχουν ή ακόμα και της διαστρεβλωμένης αντίληψης ότι ο ειδικός δεν έχει ξανασυναντήσει πρόβλημα σαν το δικό τους.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε και να θυμόμαστε είναι ότι ο πόνος δεν ζητά πάντα βοήθεια, αλλά πολλές φορές απλά να ακουστεί. Βαθύτερα αυτό που φωνάζει είναι το «είμαι εδώ, θέλω να είμαι ορατός από σένα ακόμη κι όταν δεν είμαι καλά».

Ο ανθρώπινος πολιτισμός μας, απαιτεί την σύνδεσή μας με τους άλλους. Η διάδραση μας με τους γύρω μας, αποτελεί μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Και αυτή η εμπειρία πρέπει να έχει το σύνολο τον εκφράσεων και στιγμών μας κι όχι μόνο τις ευχάριστες, γιατί αυτό οδηγεί πραγματικά σε ουσιαστικότερες σχέσεις κι είναι ο βασικότερος λόγος που οι σημερινές σχέσεις είναι επι το πλείστον επιφανειακές: μοιραζόμαστε μόνο τα θετικά μας.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr