Έμαθα να γελάω με ανέκδοτα βιασμού και να καταπίνω τη ντροπή που ένοιωθα όταν έβλεπα να υποτιμούν τις γυναίκες χρησιμοποιώντας το «χιούμορ» ως όπλο. Μου είπαν ότι ο σκοπός της γυναίκας είναι η μητρότητα και ότι όλα τα άλλα αλλοιώνουν τη φύση της. Μεγάλωσα με διαφημίσεις όπου η γυναίκα διαλέγει – χαρούμενη – απορρυπαντικά, φαγητά, ξεσκονόπονα αφού έχει επιστρέψει από τη δεκάωρη δουλειά της και αφού έχει πάρει το παυσίπονο μιας άλλης διαφήμισης. Αυτό θα την κάνει να ξεπεράσει τους πόνους περιόδους ή ημικρανίας σε χρόνο dt ώστε να πάει το παιδί στο φροντιστήριο και το βράδυ να είναι πανέτοιμη για ερωτικά παιχνίδια.
Διδάχθηκα ότι οι ιερόδουλες έχουν επιλέξει τη δουλειά που κάνουν και για αυτό δεν χρειάζεται να στεναχωριέμαι που ένας άνθρωπος ζει με τρόπους που καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια του. Μου είπαν ότι όλες αυτές οι «ξένες που έρχονται από μακριά» και δουλεύουν στα στριπτιζάδικα , ξέρανε πολύ καλά το που θα βρεθούν αλλά το επέλεξαν να το κάνουν για τα λεφτά.
Με όλα αυτά τα σαθρά επιχειρήματα αλλά και την επανάληψη τους έχτισα μια εικόνα για τον εαυτό μου και τις άλλες γυναίκες που έκλεινε μέσα της όλο το φόβο για αυτές αλλά και για μένα. Απομακρύνθηκα από τον εαυτό του και προσπάθησα να υιοθετήσω συμπεριφορές που θα δήλωναν όχι ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος αλλά ένας καλός άντρας. Απομακρύνθηκα και από τις άλλες γυναίκες γιατί η αλήθεια είναι ότι συνάντησα κάποιες σαν και αυτές που μου περιέγραψαν και μάλλον θα είπα: «Να, έχουν δίκιο». Αλλά δεν έχουν.
Το ανακάλυψα έστω και καθυστερημένα τα τελευταία χρόνια δουλεύοντας με τον εαυτό μου και τις προκαταλήψεις μου. Το έμαθα επιτρέποντας στον εαυτό μου να συνδεθεί με ανθρώπους ανεξαρτήτου φύλου για να ανακαλύψω ότι το φύλο δεν παίζει ρόλο αλλά η συμπεριφορά που αντανακλάται από την προσωπική ιστορία του καθενός. Το έμαθα βλέποντας και παίρνοντας ως παράδειγμα ζωές γυναικών που αγάπησαν τον εαυτό τους και τους άλλους.
Στο παρελθόν ένοιωθα να φουσκώνω από περηφάνια για τη γυναίκα που οδηγεί φορτηγό και ταξί και δεν έβλεπα το ότι ενώ υποτίθεται ότι η πράξη άνοιγε μια χαραμάδα για να μπει φως, το σκοτάδι εξακολουθούσε να κυριαρχεί στις ζωές εκατομμυρίων γυναικών. Γυναίκες που δεν θα σπουδάσουν ποτέ, γυναίκες που δεν θα δουλέψουν ποτέ, γυναίκες που δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα πάνω στη ζωή τους εξακολουθούν και υπάρχουν όχι σε κάποιο μακρινό κρατίδιο «βαρβάρων» , αλλά εδώ στην Ελλάδα. Οι γυναίκες εξακολουθούν στατιστικά να είναι θύματα βίας και ο έλεγχος που ασκείται είναι σεξουαλικός, ψυχολογικός και οικονομικός.
Η γιορτή της γυναίκας υπάρχει σαν μια υπενθύμιση ότι κάτι πήγε στραβά σε αυτή την ιστορία. Ότι ενώ και τα δύο φύλα θα έπρεπε να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα συνέβη κάτι και αυτό διαστρεβλώθηκε. Οι συνέπειες είναι πολύ σοβαρές για να τις αγνοούμε και δεν αφορούν μόνο τη γυναίκα αλλά εξίσου και τον άντρα. Οι συνέπειες αφορούν εσένα και μένα, τα παιδιά μου και τα παιδιά σου. Τον κόσμο που ζεις, ζω και ζούμε.
Νάνσυ Ψημενάτου – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας