Από πού όμως μπορεί να πηγάζει κάτι τέτοιο;

Σημαντικός και καθοριστικός θα λέγαμε παράγοντας είναι το εάν ως παιδιά είχαμε έναν ασφαλή συναισθηματικό δεσμό με τους γονείς μας ή όχι. Αυτό φυσικά καθορίζεται από την συμπεριφορά των γονέων προς το παιδί κατά την παιδική ηλικία.Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η σχέση των γονιών μας μεταξύ τους και πως αυτή φτάνει στο παιδί ως εικόνα και ως πρότυπο. Έρευνες έχουν δείξει πως οι σχέσεις μεταξύ γονέων, οι οποίες προάγουν την ενίσχυση της ανεξαρτησίας του ατόμου και την αποδοχή, συμβάλλουν στην ανάπτυξη κοινωνικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων του παιδιού. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την ικανότητα του παιδιού για δέσμευση στις συντροφικές σχέσεις ως ενήλικας. Επιπλέον, έχει αποδειχθεί πώς οι νεαροί ενήλικες, οι οποίοι ανέφεραν στενές και αυτόνομες σχέσεις με τους γονείς τους, ανέφεραν επίσης πιο στενές ,οικίες και ασφαλέστερες σχέσεις με τους συντρόφους του. Άρα και δεν φοβόντουσαν την δέσμευση.

Αντίθετα ένα διαζύγιο ή μία καταπιεστική σχέση μεταξύ των γονέων, μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά και αρνητικά, ώστε να εμφανιστεί δυσκολία δέσμευσης του παιδιού σε μελλοντικές του σχέσεις. Δυστυχώς, στις μέρες μας, η δυσκολία έναρξης και διατήρησης μιας σχέσης, όπου τα παιδιά μαθαίνουν να επικοινωνούν και να συνάπτουν σχέσεις μέσω των social media και δεν είναι εξοικειωμένα με την προσωπική επαφή και επικοινωνία, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος (MSc)