Της Κας Τσαλίκογλου Φωτεινής, Καθηγήτριας Ψυχολογίας στην Πάντειο και Συγγραφέως.

Θα μιλήσω για μια φοιτήτριά μου στο Πανεπιστήμιο, για τη Μαρία. Δεν περπατάει, με πατερίτσες και με χίλια ζόρια έρχεται στο μάθημα. Είναι ανάπηρη. Ένας απαισιόδοξος ή αν θέλετε ένας ρεαλιστής άνθρωπος θα παροτρυνότανε και ξέρουμε όλοι, μπορούμε να φανταστούμε, για ποιο λόγο θα το έκανε, θα παροτρυνόταν να παρομοιάσει την Ελλάδα με έναν ανάπηρο οργανισμό που αγκομαχά να υπάρξει και γύρω – τριγύρω να ορθώνονται όλα αυτά τα χιλιάδες εμπόδια. Για αυτή τη σημερινή μας όμως συνάντηση, εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει, να φανταστεί μια άλλη εικόνα. Είδα λοιπόν τη Μαρία αρτιμελή, σε μια ανθισμένη, καταπράσινη, με όλα τα ζώα μέσα, που έλεγε ο κύριος Χωμενίδης, Πάρνηθα. Την φαντάστηκα λοιπόν, την είδα ολοζώντανη, αυτή τη Μαρία, να τρέχει εκεί μέσα σε μια Πάρνηθα, όπως τη γνωρίζαμε, όπως δεν υπάρχει πια.
Θα μου πείτε μα τι λες τώρα, τι ουτοπικά, αφελή, παιδικά όνειρα είναι αυτά; Όμως θα έχετε κάνει ένα λάθος, γιατί υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που θα ήθελα να σας πω, να σας αποκαλύψω, που κάνει όλη τη διαφορά...