Είναι σημαντικό να ενθαρρύνουμε το παιδί να αναλαμβάνει την ευθύνη της δικής του διατροφής χωρίς να το βάζουμε στη θέση του αδύναμου και ευάλωτου παιδιού. Αντίθετα, με αυτόν τον τρόπο του ενισχύουμε το αίσθημα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, αλλά και υπευθυνότητας, όσον αφορά τη δική του ζωή. Αυτό λειτουργεί θετικά τόσο προς τη συναισθηματική του εξέλιξη και γενικώς τη στάση του ως ενήλικας στη μετέπειτα ζωή του, επαγγελματικά, ακαδημαϊκά, προσωπικά κτλ., καθώς έχει μάθει να έχει την ευθύνη της προσωπικής του φροντίδας. Αποτέλεσμα φυσικά όλης αυτής της διαδικασίας είναι το παιδί να μην θυματοποιείται, να μην αισθάνεται ότι μειονεκτεί και να μην μπαίνει στο ρόλο του καημένου παιδιού που νοσεί και να αισθάνεται αδικημένο από τη ζωή.

Ας μην ξεχνάμε πως σε συναισθηματικό επίπεδο τα παιδιά είναι περισσότερο ανθεκτικά από τους ενήλικες και πως οι λέξεις των ασθενειών είναι φορτισμένες με το συναισθηματικό βάρος που τους έχει αποδώσει ένας ενήλικας. Με άλλα λόγια η ίδια η ασθένεια στο πρώτο άκουσμα μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για ένα παιδί, όσο τρομάζει συναισθηματικά έναν ενήλικα, διότι εμπεριέχει μία συναισθηματική φόρτιση για τον ίδιο. Επομένως, για να στηρίξουμε ένα παιδί που νοσεί είναι σημαντικό να μην εναποθέτουμε αυτό το βάρος στο παιδί, αλλά ψύχραιμα να διαχειριστούμε πρακτικά ζητήματα και λειτουργικές δυσκολίες που θα δημιουργηθούν.

Κατσαούνη Μαρία- Ψυχολόγος Υγείας (MSc)