Κανένας από τους δυο σας δεν έχει καμία αξίωση απέναντι στην περιουσία του άλλου γιατί απλούστατα νομικά είστε δυο ξένοι. Επίσης αφού δεν έχετε παιδιά η εν λόγω περιουσία θα περάσει στα χέρια των πλησιέστερων συγγενών που μπορεί να είναι και τα τρίτα ξαδέρφια ή κάτι μακρινά ανίψια. Μπορεί κάλλιστα το σπίτι που μένετε, το αυτοκίνητο που οδηγείτε και όλα αυτά που θεωρητικά ήταν δικά σας απλώς να πάψουν να είναι.

Και μπορεί να είστε υπεράνω υλικών αγαθών και να μην σας αγγίζουν τέτοια επιχειρήματά (σεβαστό), αλλά πόσο ήσυχη θα είναι η συνείδησή σας όταν θα ξέρετε πως άνθρωποι που σας απέφευγαν σε όλη σας τη ζωή ή άνθρωποι που σας θυμήθηκαν την ύστατη στιγμή ή, το πιο σύνηθες από όλα, άνθρωποι που περίμεναν απλώς να μετακομίσετε σε τόπο χλοερότερο, δρέπουν τους καρπούς των δικών σας κόπων;

Δηλαδή συναισθηματικά μιλώντας πόσο ηθικό είναι μετά θάνατον η ζωή κάποιου και όσα αυτός απέκτησε να μην έχουν σημασία;

Και τώρα θα μου πείτε το κλασσικό επιχείρημα: "Μα θα αφήσω διαθήκη!" κι εγώ θα σας απαντήσω λακωνικότατα: "Ε και;'

Έχω να θυμηθω τουλάχιστον δέκα υποθέσεις των τελευταίων 3 χρόνων που γινόταν μάχες επι μαχών στα δικαστήρια για επίδικες διαθήκες που προσβάλλονταν ξανα και ξανα.

Και ενταξει μπορει ο γραφολόγος και η ελληνική δικαιοσύνη να σας δικαιώσουν μετά από μια πολύχρονη, επίπονη και κατάφωρα ψυχοφθόρα διαδικασία αλλά γιατί θα πρέπει κάποιος να το περνά όλο αυτό;

Και δεν είναι τόσο οικονομικό το ζήτημα, δεν έχει να κάνει δηλαδή αποκλειστικά με το ποιος κληρονομεί το νεοκλασικό στην πόλη, αλλά είναι περισσότερο ζήτημα τιμής, υπό την έννοια ότι στις σχέσεις πρέπει να αποδίδεται ο ανάλογος φόρος τιμής.

Και κάπως έτσι οι νεκροί δεδικαίωνται.

Όλγα Γαβριηλίδου 

Δικαστική Γραφολόγος