ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

 

Οι γυναίκες , όπως πιστεύεται, προσχωρούν σε τρομοκρατικές οργανώσεις είτε από απόγνωση, είτε επειδή η θρησκεία τους το επιβάλλει, είτε επειδή στην κοινωνία που ζούνε είναι υποδεέστερες των ανδρών, είτε λόγω της μάχης για την ισότητα των δύο φύλων, είτε για κάποια ψυχολογικά προβλήματα βαριά όπως η νοητική υστέρηση. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το προφίλ μιας γυναίκας τρομοκράτη έχει διαφορετικά στοιχεία, και υπόβαθρο που τα δημιουργούν, από το προφίλ του άνδρα Τρομοκράτη.

Από τις ανύπαντρες κομμουνίστριες που έγιναν τρομοκράτες για να διώξουν Ισραηλινούς στρατιώτες από το Λίβανο το 1980, μέχρι τις σημερινές αποκαλούμενες μαύρες χήρες της Τσετσενίας που εκδικούνται το θάνατο των συζύγων τους και τις γυναίκες μέλη των Τίγρεων-Ταμίλ της Σρι Λάνκα, τα βιογραφικά και το ψυχολογικό ιστορικό αυτών των γυναικών αποκαλύπτει ένα ευρύ φάσμα ιδεολογιών, εμπειριών και ιστορικού. οι περιπτώσεις των γυναικών  που έχουν ψυχολογικά προβλήματα βαριά και ουσιαστικά ωθούνται- αναγκάζονται να γίνουν τρομοκράτες, μπορεί να αποτελεί μια εντυπωσιακή είδηση στην τηλεόραση, είναι όμως αριθμητικά μικρό ποσοστό στο σύνολο των γυναικών τρομοκρατών.

Για παράδειγμα, οι αναφορές ότι οι δύο γυναίκες βομβιστές αυτοκτονίας, που ανατινάχτηκαν στην αγορά της Βαγδάτης, σκοτώνοντας δεκάδες, είχαν νοητική υστέρηση, αποδείχθηκε ότι ήταν αβάσιμες. Το να επιρρίψουμε ευθύνες στον ισλαμικό φονταμενταλισμό για τη δημιουργία των γυναικών τρομοκρατών, είναι επίσης λάθος...

Πάνω από το 85% των γυναικών τρομοκρατών από το 1981, πραγματοποίησαν τις επιθέσεις τους στο όνομα λαϊκών, μη θρησκευτικών οργανώσεων. Πολλές εξ αυτών, είχαν μεγαλώσει σε χριστιανικές ή ινδουιστικές οικογένειες. Επιπλέον οι ισλαμικές οργανώσεις, συνήθως αποθαρρύνουν τις γυναίκες από το να γίνουν τρομοκράτες. Στην αρχή της δεύτερης Ιντιφάντα, το 2000, ο σεΐχης Αχμέντ Γιασίν, ο ιδρυτής της Χαμάς έλεγε ότι «μια γυναίκα μάρτυρας είναι προβληματική για τη μουσουλμανική κοινωνία. Ενας άνδρας που στρατολογεί γυναίκες παραβιάζει τον ισλαμικό νόμο».

Το κίνητρο πολλών γυναικών τρομοκρατών είναι να εκδικηθούν το θάνατο μελών της οικογένειάς τους και φίλων τους. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους άνδρες. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν τόσο πολλές γνωστές περιπτώσεις όπου οι τρομοκρατικές επιθέσεις από άνδρες και από γυναίκες, έγιναν για λόγους προσωπικής εκδίκησης, και τόσα λίγα διαθέσιμα στοιχεία για τις φιλικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη οικογενειών των καμικάζι, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να αποφανθεί κανείς αν οι άνδρες ή οι γυναίκες ενδιαφέρονται περισσότερο να εκδικηθούν το θάνατο των αγαπημένων τους.

Πώς τώρα μπορούμε, να προστατευτούμε από τις επιθέσεις των γυναικών καμικάζι στο Ιράκ; Το πρώτο βήμα είναι να ελέγχουμε καλύτερα τις γυναίκες στα σημεία ελέγχου. Αμερικανοί αξιωματούχοι εγκαινίασαν πρόσφατα ένα πρόγραμμα με τίτλο «Κόρες του Ιράκ», για να εκπαιδεύσουν Ιρακινές να εντοπίζουν επίδοξες γυναίκες καμικάζι. Ωστόσο, το πρόγραμμα αυτό δεν αναμένεται να έχει σπουδαία αποτελέσματα. Πρώτον γιατί απευθύνεται σε λίγες γυναίκες. Δεύτερον, δεδομένου ότι η κύρια αιτία των βομβιστών αυτοκτονίας φαίνεται να είναι η οργή κατά των δυνάμεων κατοχής, οι Αμερικανοί κινδυνεύουμε να στραφεί το πρόγραμμα εναντίον μας, αν θεωρηθεί ότι επιχειρούμε να προσεταιριστούμε τις Ιρακινές. Μακροπρόθεσμα, το να περιορίσουμε τις επιθέσεις των γυναικών καμικάζι εξαρτάται από μια στρατηγική, η οποία θα περιορίζει την παρουσία Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ, και παράλληλα από τη δυνατότητά μας να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής όλων των Ιρακινών.

Γιατί λοιπόν όλες αυτές οι οργανώσεις χρησιμοποιούν γυναίκες τρομοκράτες; Δεδομένης της κατάστασής τους ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, σε πολλές από αυτές τις χώρες, οι γυναίκες κινούν λιγότερες υποψίες και μπορούν να κρύψουν ευκολότερα τα εκρηκτικά.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 28 Φεβρουαρίου 2022 11:30