Το άγχος πτήσης είναι ένα πολυσύνθετο άγχος, κι αυτό το αντιλαμβάνεται πλήρως ο άνθρωπος που το έχει. Αφορά τόσο την διαδικασία του ταξιδιού όσο και την ίδια καθαυτή την πτήση. Είναι ένα άγχος παρόμοιο με κάθε άγχος που δημιουργείται στο άτομο κατά την ανάγκη παραμονής του σε μικρούς χώρους έστω και για ελάχιστο χρόνο, που όμως στην περίπτωση της πτήσης συνδυάζεται με πιθανόν φόβο για το ίδιο το αεροπλάνο ως μέσο μεταφοράς.

Οι μορφές εντατικής ψυχοθεραπείας αποτελούν νεοεισερχόμενες τεχνικές ψυχοθεραπείας οι οποίες δοκιμάζονται τώρα ευρέως, σε σχέση με τα αποτελέσματα τους. Είναι απόλυτα εστιασμένα, βραχυπρόθεσμα προγράμματα θεραπείας που έχουν σχεδιαστεί για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων ψυχικής υγείας σε ένα πολύ συμπυκνωμένο χρονικό πλαίσιο. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές εβδομαδιαίες συνεδρίες θεραπείας, οι εντατικές συχνά περιλαμβάνουν πολλές ώρες θεραπείας την ημέρα για αρκετές διαδοχικές ημέρες ή εβδομάδες.

Το 2014, η ψυχολόγος Larissa Rainey δημοσίευσε μια πρωτοποριακή εργασία που εντοπίζει το άγχος του σκοπού, ένα φαινόμενο που επηρεάζει έως και το 91% των ανθρώπων σε κάποια φάση της ζωής τους. Το άγχος σκοπού είναι το άγχος, η ανασφάλεια, η κούραση και η απογοήτευση που προκύπτουν από την προσπάθεια καθορισμού και επίτευξης του σκοπού της ζωής συνολικά και γενικευμένα κάποιου.

Σήμερα , μια δεκαετία μετά , σε έναν κόσμο που έχει μια μόνιμη σχεδόν απαίτηση να «ζούμε την καλύτερη ζωή μας», « να απολαμβάνουμε τον καλύτερο εαυτό μας» , «να βρίσκουμε τον στόχο μας», το άγχος σκοπού δείχνει να είναι όχι μόνο κεντρικό άγχος για μεγάλο κομμάτι του γενικού πληθυσμού αλλά να είναι κι ένα συντριπτικό άγχος, συντριπτικό λόγω υπερβολικής πίεσης σε πλαίσια επείγοντος.

Ως ανεπιθύμητα ορίζουμε όλα τα συναισθήματα, τα αρνητικά φυσικά, τα οποία δεν προκαλέσαμε και δεν επιθυμήσαμε. Είναι τα συναισθήματα αυτά τα οποία δημιουργούν επιπροσθέτως μια βαθιά ντροπή γιατί σχετίζονται άμεσα με την κοινωνική μας εικόνα. Προσπαθούμε διακαώς να τα αποφεύγουμε αλλά είναι και στερεοτυπικά ριζωμένα, κάτι που καθιστά την αποδοχή και διαχείρισή τους πάρα πολύ δύσκολη. Από πολύ μικρή ηλικία δεχόμαστε τους κοινωνικούς εκείνους κανόνες που καθορίζουν ποια συναισθήματα είναι αποδεκτά από την κοινωνία μας και ποια όχι. Πχ « Αν σε δούνε αδύναμο όλοι θα σε εκμεταλλευτούν , πρέπει να δείχνεις πάντα δυνατός». Κάτι που ανά φύλο και ανά καιρούς ερμηνεύτηκε και διαφορετικά, και συνέδεσε για τα αγόρια ως θετικό την έλλειψη ευαισθησίας, και στα κορίτσια την συναισθηματική αποστασιοποίηση ως επίσης θετικό τρόπο κοινωνικής «προστασίας»...

Συχνότερη ερμηνεία της τελειομανίας από έναν τελειομανή είναι η αγάπη για τον εαυτό και η προσπάθεια βελτίωσης του. Στην πραγματικότητα όμως η τελειομανία δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαρκή εξουθενωτική ανάγκη για έλεγχο. Έλεγχο των εξωτερικών αλλά και εσωτερικών επικριτών , που πηγάζει από βαθιές στρεβλές πεποιθήσεις για τον εαυτό όπως ότι το άτομο δεν μπορεί να αγαπηθεί εάν δεν είναι τέλειο ή υπερβολικά ικανό, ότι η οποιαδήποτε έκθεση σε λάθος σημαίνει και απόρριψη, ότι αν δεν τα κάνεις όλα τέλεια τότε ανήκεις στους αποτυχημένους κ.α

Η αλεξιθυμία γνωστή και ως συναισθηματική τύφλωση είναι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σύμφωνα με το οποίο το άτομο δυσκολεύεται να βιώσει, να αναγνωρίσει, να κατανοήσει, αλλά και να εκφράσει τα συναισθήματά του. Επηρεάζεται από γενετικούς παράγοντες, κοινωνικούς παράγοντες, βιωματικές προηγούμενες εμπειρίες και κάποιες φορές από ιατρικές καταστάσεις, καταστάσεις υγείας. Περίπου 13% του γενικού πληθυσμού έχει αυτό το χαρακτηριστικό, με περισσότερους άνδρες από όσες γυναίκες να το βιώνουν.

Η κυριότερη έκφανση κάθε μορφής άγχους είναι ευερεθιστότητα του άτομου απέναντι σε κάθε κατάσταση. Ο θυμός, όπως και ο φόβος, είναι δυο συναισθήματα που βασίζονται στην αίσθηση απειλής, ακόμη κι αν αυτή είναι μόνο μια υποκειμενική αντίληψη. Και αν και συνήθως τα θεωρούμε δυο εντελώς διαφορετικά συναισθήματα , δεν είναι. Ο θυμός και ο φόβος μοιράζονται ως συναισθήματα ένα κοινό υπόβαθρο, αυτό της πυροδότησης ενέργειας αντίδρασης απέναντι σε κάτι απειλητικό, με σκοπό την προστασία. Έχουν κοινή νευροφυσιολογία, και στον θυμό και στον φόβο η αμυγδαλή του εγκεφάλου παρουσιάζει την ίδια αυξημένη δραστηριότητα. (Whalen et al., 2001). Αυτό που διαφέρει είναι η έκφρασή τους, ενώ ο φόβος υποδηλώνει μια συστολή , ο θυμός μια ασύμμετρη εκδήλωση επιθετικής εξωστρέφειας. Τα δύο αυτά συναισθήματα έχουν πολλές πιθανότητες να διασταυρωθούν, ιδιαίτερα σε περιόδους στρες. Μπορεί να αρχίσουμε να νιώθουμε θυμό και μετά να στραφούμε στον φόβο. Πιο συχνά, μεταβαίνουμε από τον φόβο στον θυμό. Η στέρηση ύπνου επίσης, που μπορεί να συνοδεύει καταστάσεις που προκαλούν άγχος μπορεί να το κάνει ακόμη πιο πιθανό, καθώς η στέρηση ύπνου σχετίζεται με υπερενεργοποίηση της αμυγδαλής (Yoo et al., 2007).

Η εξιδεικευμένη ψυχοθεραπεία άγχους προσφέρει πολλαπλά και αμεσότερα για τον ασθενή, οφέλη.

Γνωρίζουμε ότι το δυσλειτουργικό άγχος γεννάται κυρίως από τις στρεβλώσεις του ασθενούς οι οποίες εκφράζονται μέσω σκέψεων οι οποίες ελάχιστα ή καθόλου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Παγιδεύουν όμως τον ασθενή σε μια αρνητική καθημερινότητα ακριβώς επειδή από τον ίδιο βιώνονται ως αδιαπραγμάτευτα γεγονότα. Εντός της θεραπείας με τεχνικές όπως η ελεύθερη έκφραση φοβικών σκέψεων, μαθαίνει να αντιλαμβάνεται ότι απέχουν της πραγματικότητας και αυτό σταδιακά απενεργοποιεί τους αυτοματισμούς συναγερμού του άγχους του σε κάθε κατάσταση που δείχνει δύσκολη, στην καθημερινότητά του. Έτσι γίνεται όλο και πιο λειτουργικός αλλά και αισθάνεται πολύ πιο καλά με τον ίδιο του τον εαυτό.

Η διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή (Intermittent explosive disorder-IED) είναι μια διαταραχή ελέγχου παρορμήσεων που χαρακτηρίζεται από αδυναμία αντίστασης του ατόμου στις ίδιες του τις επιθετικές παρορμήσεις , πράγμα που το οδηγεί σε συχνές «εκρήξεις θυμού», που εκφράζονται με περιστατικά λεκτικής κι όχι μόνο επιθετικότητας. Παίρνει μορφές λεκτικών απειλών ή ταραχών ή σωματικών επιθέσεων προς άλλα άτομα και τα υπάρχοντά τους, ή ακόμη και προς ζώα, προκαλώντας σωματικές βλάβες και υλικές ζημιές.

Οι εποχικές αλλαγές επηρεάζουν όχι μόνο την διάθεσή μας αλλά την ψυχολογία μας στο σύνολό της. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρία πάνω από 16 εκατομμύρια πολίτες της Αμερικής πάσχουν από αυτήν.

Είναι μια ιδιότυπη μορφή Κατάθλιψης που πιστεύεται ότι σχετίζεται με την περιορισμένη έκθεση στο φυσικό ηλιακό φως, και φυσικά σε χώρες όπως η δική μας με την αλλαγή δραστηριοτήτων, συνήθως το πέρασμα από την ανεμελιά του καλοκαιριού στις υποχρεώσεις του φθινοπώρου. Πέρα από τα κλινικά τυπικά συμπτώματα της απώλειας ενέργειας, αρνητικών συναισθημάτων, αλλαγές στον ύπνο και την όρεξη, επηρεάζει ένα ευρύ φάσμα νοητικών και συμπεριφορικών ικανοτήτων...