Τα χαρακτηριστικά στοιχεία της συγκεκριμένης Διαταραχής περιλαμβάνουν μεγαλομανία, αδιαφορία για τα συναισθήματα των άλλων, και μια ασταμάτητη ανάγκη για θαυμασμό κι επιδοκιμασία σε ότι κι αν κάνουν. Τα άτομα με την συγκεκριμένη Διαταραχή εμφανίζονται να είναι αλαζονικά, χειριστικά στις σχέσεις τους, απαιτητικά στους γύρω τους και φυσικά εγωκεντρικά σε κάθε τους έκφραση. Η μεγαλομανία τους αφορά και τις φαντασιώσεις τους, αλλά και οτιδήποτε τους αφορά σε σημείο να πιστεύουν ακόμη ότι και η θεραπεία τους πρέπει να είναι ξεχωριστή και μοναδική.

Αυτά τα χαρακτηριστικά συνήθως ξεκινούν στην πρώιμη ενηλικίωση και συνεχίζουν στην ενήλικη περίοδο με εκφάνσεις στο σύνολο της ζωής του ατόμου, σχέσεις, εργασία, κοινωνία...

Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, βλέπουμε όλο και πιο συχνά ανθρώπους να οδηγούνται στην αυτοκτονία ή να υιοθετούν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Επιπλέον, έχει καταγραφεί αύξηση των περιστατικών κατά την εφηβεία.

Ο αυτοκτονικός ιδεασμός συνδέεται άμεσα με παθολογία κατάθλιψης και άλλων ψυχικών διαταραχών. Αυτό που έχει φανεί σε τελευταίες έρευνες και έρχεται να προσθέσει περισσότερα στοιχεία στο κομμάτι αυτό, είναι πως ο αυτοκτονικός ιδεασμός και οι απόπειρες αυτοκτονίας συνδέονται με κάποια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του ατόμου.

Όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούμε το ίδιο στις ίδιες καταστάσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα , στην ίδια κατάσταση άλλοι να αγχώνονται ελάχιστα κι άλλοι πολύ ως και δυσβάσταχτα. Τι είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι που αγχώνονται λιγότερο ή όπως συχνά συνηθίζουμε να λέμε «αγχώνονται όσο πρέπει»;

Απαντώντας γενικά θα πούμε ότι έχουν αυτοέλεγχο κι αυτοπεποίθηση. Ποια άλλα στοιχεία όμως είναι αυτά που μπορούν να αποτελέσουν στρατηγικές αντιμετώπισης του άγχους μας;

Στην Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία , ο βασικός μας άξονας είναι η αλλαγή των γνωστικών στρεβλώσεων του θεραπευόμενου. Γνωστικές στρεβλώσεις είναι σφάλματα στην σκέψη που καταστούν την ανταποκρινόμενη σε αυτήν την σκέψη συμπεριφορά, δυσλειτουργική για το άτομο. Αυτές οι σκέψεις αν και εύκολα ορίζονται απο το άτομο, δύσκολα τροποποιούνται χωρίς την βοήθεια ειδικού. Μια από τις βασικές γνωστικές στρεβλώσεις είναι η εξατομίκευση. Όταν έχω αυτήν την γνωστική στρέβλωση, θεωρώ εσφαλμένα τον εαυτό μου επίκεντρο των πραγμάτων που συμβαίνουν , συνήθως αρνητικών, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι και υπεύθυνος ακόμα και για πράγματα που είναι τελείως έξω από μένα.

Η εξατομίκευση έχει δύο κύριες μορφές...

Η Κατάθλιψη στο μυαλό των περισσότερων, είναι μια κατάσταση ησυχίας, στεναχώριας και μοναξιάς που κάποιοι «άτυχοι» άνθρωποι θα κληθούν νααντιμετωπίσουν στην ζωή τους. Η Κατάθλιψη δεν είναι όμως μια ήσυχη κι αβλαβής κατάσταση. Είναι μια ιδιαιτέρως ανήσυχη κι επιβλαβής κατάσταση για τον πολιτισμό μας σήμερα, κι απασχολεί πολλούς περισσότερους ανθρώπους από όσους ίσως πιστεύουμε: πάνω από 30 εκατομμύρια Αμερικανοί, και κοντά στα 25 εκατομμύρια Ευρωπαίοι.

Όταν το άτομο βρίσκεται στην κατάθλιψη δείχνει ανίκανο να έρθει σε, θετική τουλάχιστον, επαφή με τους γύρω του...

Η αντιμετώπιση του άγχους, εξαρτάται από την νοοτροπία που έχουμε απέναντι σε ότι μας συμβαίνει. Υπάρχει η νοοτροπία του στρες, την οποία υιοθετούν πολλοί άνθρωποι στην ζωή τους, και ορίζεται ως την στάση εκείνη που δηλώνει ότι όσο πιο κουραστική γενικά μια κατάσταση, τόσο μεγαλύτερο το άγχος που την συνοδεύει. Λείπουν δηλαδή οι ρεαλιστικές και αναλυτικές παράμετροι του γεγονότος που μπορούν πραγματικά να μας δείξουν ότι ο κόπος που απαιτεί μια κατάσταση από εμάς, δεν συνάδει ανάλογα με το άγχος που θα μας δημιουργήσει. Σε κάποιες δε περιπτώσεις μπορεί να είναι και αντιστρόφως ανάλογη (πχ μια βαριά σωματική άσκηση μπορεί να είναι κι εξαιρετικά αγχολυτική).

Πρόσφατη έρευνα του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ (Ιουν.2018) προσπάθησε να δημιουργήσει μια μετρήσιμη κλίμακα της νοοτροπίας του άγχους, που τελικά είναι κι αυτή που διαμορφώνει το υποκειμενικό μας άγχος τόσο σε ένταση όσο και σε έκταση απέναντι στο κάθε γεγονός.

Η διάρκεια της Ψυχοθεραπείας για το κυρίαρχο μείζον αίτημα του ασθενή είναι καθορισμένη και συνήθως «προσυμφωνημένη» με τον ίδιο αφού θα πρέπει να ενημερώνεται για αυτήν, από τις πρώτες συνεδρίες. Αναλόγως του μοντέλου της ψυχοθεραπείας που ακολουθείται , ορίζεται και ο χρόνος, στα πλαίσια των τεχνικών που ακολουθούνται. Στην Γνωσιακή για παράδειγμα, ο χρόνος θεραπείας ορίζεται στους 6 μήνες για την θεραπεία μιας συγκεκριμένης ψυχικής ασθένειας. Το πρόβλημα όμως στην ψυχοθεραπεία είναι όταν ο ασθενής έχει παράλληλα αιτήματα που βγάζει στην διάρκεια της θεραπείας ή που ανακύπτουν από μόνα τους, για αυτό ο επαναπροσδιορισμός στόχων είναι επιτακτικός σε τακτά διαστήματα εντός της θεραπείας όταν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Για παράδειγμα είχα γυναίκα ασθενή που προς το τέλος της θεραπείας της κι ενώ πήγαινε πολύ καλά και κοντεύαμε στην ολοκλήρωση, βίωσε ξαφνικό θάνατο συγγενικού της προσώπου. Σε μια άλλη περίπτωση , ασθενής μου, άντρας νεαρής ηλικίας , στο μέσο της θεραπείας βίωσε απώλεια της εργασίας του (απόλυση) κι αυτό δημιούργησε νέα αιτήματα στην θεραπεία. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που το αίτημα θεραπείας παραμένει σταθερό από την αρχή ως το τέλος, χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση του ασθενή στην θεραπεία και τις οδηγίες της, ώστε να υπάρξουν τα σωστά αποτελέσματα στον σωστό χρόνο.

Σχεδόν σε κάθε ψυχοθεραπεία , αργά η γρήγορα έρχονται οι αμφιβολίες του ασθενή για τον ίδιο του τον εαυτό , την ικανότητα του να καλυτερέψει τα πράγματα, κι αν τελικά αξίζει να το προσπαθήσει. Σκέψεις όπως «δεν θα αλλάξω ποτέ», «η ζωή μου είναι ένα χάος» και άλλες παρόμοιες έρχονται στον μυαλό του χωρίς να τις θέλει. Η βάση όλων αυτών των σκέψεων είναι η ανασφάλεια που νοιώθει. Κι εδώ έρχεται ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου δουλειάς, να τον κάνω αρχικά να νοιώσει ασφαλής.

Αρνητικές κι ανασφαλείς σκέψεις δεν κάνουν (μόνο) οι ανασφαλείς άνθρωποι. Κάνουμε όλοι ή σχεδόν όλοι οι άνθρωποι όταν βρεθούμε σε μια μη ασφαλή για εμάς κατάσταση. Εάν επιτρέψουμε σε αυτές να μας κυριεύσουν τότε αυτές θα καθορίσουν τις ενέργειές μας και εμείς σίγουρα θα απομακρυνθούμε από το σημαντικό για εμάς, τον στόχο μας.

O PassiveAggressiveτύπος , είναιο άνθρωποςπου ενεργεί παθητικά αλλά είναι συγκαλυμμένα επιθετικός.Η συμπεριφορά τους, είναι βασισμένη στο να δείχνουν ευχάριστοι λεκτικά, αλλά στην πραγματικότητα θα βάλουν εμπόδιο σε κάθε θέλω σου. Θα αισθανθείς σαν να δέχεσαι κακοποίηση, αλλά δεν θα το συνειδητοποιείς. Ο ασυνείδητος θυμός τους, θα μεταφερθεί κάθε φορά σε σένα, αφού συχνά θα σε κάνουν να αισθάνεσαι υπαίτιος του θυμού που οι ίδιοι σου προκαλούν με την συμπεριφορά τους.

Είναι άτομα με εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση, εξαιρετικά ντροπαλοί και με υψηλές αναστολές. Κύριος σκοπός τους είναι η αποφυγή οποιουδήποτε ελέγχου τους, και η έκφραση της επιθετικότητάς του πάντα τόσο καλυμμένη, που μέσααπο μια υπερβολική οικειότητα θα γίνουν χειραγωγοί σου χωρίς να το καταλάβεις.

Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι επίμονες και διαρκείς. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία, η παθητική επιθετικότητα θεωρήθηκε μια διαταραχή προσωπικότητας στο DSM-IV:

Ως αυτή η συμπεριφορά, η οποία αντανακλά εχθρότητα, που το άτομο αισθάνεται και δεν τολμά να εκφράσει ανοιχτά. Συχνά, η συμπεριφορά είναι μια έκφραση της δυσαρέσκειας του ασθενούς, που αδυνατεί να βρει ικανοποίηση σε σχέση με ένα άτομο ή ένα δεσμό από το οποίο εξαρτάται υπερβολικά και δεν έχει ποτέ αποκοπεί.

Το διαγνωστικό αποδίδει τη διαταραχή σε κάποιον με αρνητικές συμπεριφορές και παθητική αντίσταση στις αιτήσεις για οποιαδήποτε επαρκή του απόδοση. Η παθητική επιθετικότητα βρέθηκε να σχετίζεται με οριακές και ναρκισσιστικές διαταραχές προσωπικότητας, ισχυρές αρνητικές εμπειρίες παιδικής ηλικίας και συχνά, κατάχρηση ουσιών και αλκοόλ...

Υπολογίζεται ότι τα άτομα που προσβάλλονται από κρίσεις πανικού ανέρχονται σε 6 εκατομμύρια στις Η.Π.Α. Οι γυναίκες είναι δύο φορές πιο πιθανό να βιώσουν κρίση πανικού όμως πιστεύουμε ότι ο αριθμός των αντρών που παλεύουν μόνοι τους με τις κρίσεις πανικού είναι υψηλότερος γιατί πολλοί από αυτούς δεν αναφέρουν τα συμπτώματα τους και δεν ζητούν βοήθεια. (Πηγή Anxiety Centre 12/9/2017)

Κάθεσαι χαμένος μέσα στις σκέψεις σου. Προσπαθείς να βρεις τρόπους και μεθόδους για να ανταπεξέλθεις στην νέα πρόκληση που ανοίγεται μπροστά σου. Θα τα καταφέρεις να σταθείς όρθιος σε αυτή τη συνέντευξη για δουλειά; Θα μπορέσεις να απαντήσεις στις ερωτήσεις χωρίς να τρέμει η φωνή σου; Θα βρεις το θάρρος να ζητήσεις στη γυναίκα που σου αρέσει να βγείτε για καφέ; Θα αντέξεις τη σύγκρουση που επιφέρει το γεγονός ότι χρειάζεται να βάλεις όρια;