Είναι λογικό κι ανθρώπινο ότι μας πονάει να το αποφεύγουμε. Ιδιαίτερα όταν αυτό που μας πονάει έρχεται από εμάς τους ίδιους, όπως για παράδειγμα ένα άσχημο συναίσθημα όπως ο φόβος. Σε κάθε τέτοια περίπτωση «θάβουμε» το άσχημο συναίσθημα και συνεχίζουμε να λειτουργούμε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Στην αρχή αυτό το καταφέρνουμε δυσκολότερα, με τον καιρό όμως μας γίνεται ολοένα κι ευκολότερο. Ότι θάβουμε όμως, δεν σταματά να υπάρχει. Κι επιπλέον μαθαίνοντας τον εαυτό μας να θάβει το αρνητικό συναίσθημα, εκπαιδεύεται τελικά να θάβει οποιοδήποτε συναίσθημα μας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό ούτε για εμάς, ούτε για τους γύρω μας.

Για να έρθουμε σε καλύτερη επαφή με τον συναισθηματικό εαυτό μας , πρώτα από όλα πρέπει να αναγνωρίσουμε τις αυτοματοποιημένες εκείνες αντιδράσεις που μας κάνουν να θάβουμε στην δεδομένη στιγμή αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα. Συνήθως είναι ένας καλυμμένος θυμός , που εκφράζεται είτε με κάποιον εθισμό (πχ εξουδετερώνω το δυσάρεστο συναίσθημα με φαγητό το οποίο είναι μεν ανθυγιεινό αλλά το απολαμβάνω τόσο πολύ που δεν μπορώ να αντισταθώ) , είτε με μια ψυχαναγκαστική συμπεριφορά (θα πάω για ψώνια για πολλοστή φορά μέσα στον μήνα παρόλο που δεν έχω συγκεκριμένες ανάγκες, πολλές φορές αγοράζοντας πράγματα που δεν χρειάζομαι), είτε με μια ένταση την οποία θα προσπαθήσω να περάσω στο περιβάλλον με μια μορφή επικριτικής συζήτησης από μεριάς μου , η οποία ακόμα κι αν ενοχλήσει τους γύρω μου εμένα με κάνει να αισθανθώ καλύτερα ή με την αποζήτηση προσοχής με λάθος τρόπο που θα επιβαρύνει την σχέση μου και θα έχει αντίκτυπο στην εξέλιξή της...

Το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει γνωστά τουλάχιστον πέντε περιστατικά εγκατάλειψης βρεφών. Κάποια ήταν «τυχερά» να βρεθούν ζωντανά και εγκαταλελειμμένα σε καρότσια, πυλωτές και εξώπορτες σπιτιών, και άλλα δυστυχώς νεκρά πεταμένα σε σακούλες σκουπιδιών μέσα σε κάδους ή ακάλυπτους. Τι συμβαίνει αλήθεια στην κοινωνία μας και πόσο νοσεί, ώστε να έχει γίνει η εγκατάλειψη ενός παιδιού επιλογή μιας μάνας; Δεκαεννιάχρονες και 20χρονες μητέρες ανέτοιμες να αναλάβουν αυτό το ρόλο οδηγούνται σε αυτή την πράξη, πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει ούτε η ίδια τους η οικογένεια και ο κοντινός τους περίγυρος. Τι δείχνει αυτό για τον θεσμό της ελληνικής οικογένειας και πόση ψυχοπαθολογία μπορεί να κρύβει μέσα της;

Είναι πολύ θλιβερό μία γυναίκα να έχει αυτήν την επιλογή ή να οδηγείται σε αυτή την επιλογή, χωρίς να υπάρχει καθοδήγηση και στήριξη τόσο συναισθηματική όσο και πρακτική (οικονομική, κοινωνική κ.α.) από την πυρηνική οικογένεια και τους κοντινούς άλλους. Υπάρχει όντως τόση αποξένωση και απομάκρυνση μέσα οικογένεια και ανάμεσα στα μέλη της;...

Όλοι μας συμμετέχουμε εύκολα σε κάποιες συζητήσεις , και δύσκολα σε κάποιες άλλες. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί κάποιες συζητήσεις μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα. Αυτό οφείλεται κυρίως σε ένα ψυχολογικό δίλλημα που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος εισερχόμενος σε μια δυσάρεστη συζήτηση (Emma Levine, University of Chicago 2019) : θέλει να είναι καλός άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα θέλει να υποστηρίξει την άποψη του. Θέλει να είναι ευγενικός αλλά ταυτόχρονα δεν θα συμφωνήσει με κάτι που του φαίνεται άδικο.Αυτή η σύγκρουση μπορεί να έχει έναν μόνο νικητή κάθε φορά, για αυτό και ο ασφαλέστερος δρόμος για τον καθένα μας, είναι η αποφυγή της δυσάρεστης συζήτησης.

Η αποφυγή δεν γίνεται πάντοτε ούτε ευθέως αλλά ούτε και κυριολεκτικά. Πολλές φορές γίνεται με έμμεσους τρόπους όπως αυτόν της παράλειψης (θα συμμετέχω στην συζήτηση παραλείποντας τις κύριες πληροφορίες που θα επιφέρουν ένταση και πιθανόν σύγκρουση....

Τι κάνει πραγματικά έναν άνθρωπο ικανό επαγγελματία; Και τι φέρνει την επαγγελματική επιτυχία;

Οι πετυχημένοι διευθυντές, μάνατζερ και οι CEO μεγάλων εταιριών με πετυχημένα brands έχουν μια κοινή αλλά πολύ βασική ικανότητα: Ξέρουν να εντοπίζουν τα δυνατά σημεία των συνεργατών τους και κατά επέκταση των υπαλλήλων τους, και να τα αξιοποιούν στο έπακρο.

Πολύ συχνά , ακόμα και σε παρέες φίλων, με ρωτάνε ποιόν θεωρώ εγώ καλό Ψυχοθεραπευτή. Αυτό δεν μπορεί φυσικά να απαντηθεί απλά και μονοδιάστατα. Πολύ γενικά, προσωπικά πιστεύω, ότι καλός Ψυχοθεραπευτής είναι ο αποτελεσματικός Ψυχοθεραπευτής. Πως μπορεί όμως ένας επαγγελματίας να είναι καλός κι αποτελεσματικός στον ίδιο βαθμό σε τόσο διαφορετικές και ιδιαίτερες περιπτώσεις; Κατά την γνώμη μου με έναν απλό τρόπο, μένοντας πιστός στην αμφιβολία του, και στην διαρκή αναζήτηση του καλύτερου για τον κάθε ασθενή του.

Ο καλός Ψυχοθεραπευτής «οφείλει» να έχει κάποιες βασικές αμφιβολίες. Πρώτη και κυριότερη είναι το αν πρέπει να αναλάβει τον άνθρωπο που προσέρχεται στο γραφείο του. Αυτό εξαρτάται από πλήθος παραγόντων που θα πρέπει σχετικά γρήγορα να εκτιμηθούν στον μυαλό του, όπως η φύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει ο ασθενής, εάν υπάρχει εξειδίκευση που θα βοηθήσει περισσότερο, η διάθεση εμπλοκής του ασθενή στην διαδικασία , που είναι από τα πιο βασικά. Η δική μου πίστη είναι ότι συνεχίζεις να είσαι σωστός επαγγελματίας εάν συστήσεις έναν πιο εξειδικευμένο από σένα συνάδελφο σε συγκεκριμένο πρόβλημα ασθενή σου. Δεν είμαστε καλοί μόνο με το Ναι, μερικές φορές είμαστε καλοί και με το Όχι...

1. Μάθετε να λέτε όχι-μην γίνεστε παθητικός δέκτης των όσων σας ζητάνε και αρνηθείτε ευγενικά σε κάτι με το οποίο δεν συμφωνείτε ή για μια χάρη που σας ζητάνε, την οποία δεν θέλετε να κάνετε.
2. Εκφράστε τα συναισθήματα σας –πείτε στον άλλον πως αισθάνεστε και γιατί.
3. Μην βάζετε τα θέλω των άλλων πάνω από τα δικά σας. Τα θέλω σας έχουν όση αξία έχουν και των άλλων.
4. Πετάξτε τις ενοχές από πάνω σας-μην νιώθετε άσχημα εάν αρνηθείτε κάτι σε κάποιον.
5. Σεβαστείτε και αγαπήστε τον εαυτό σας για να το κάνουν και οι άλλοι.
6. Έχετε το δικαίωμα να αλλάξετε γνώμη και να το πείτε.
7. Αντικαταστήστε τις αρνητικές σκέψεις αυτοκριτικής με πιο ρεαλιστικές και θετικές (π.χ. είμαι απαίσια φίλη που δεν δάνεισα χρήματα στην φίλη μου…-Εφόσον έχω οικονομικές στενότητες θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική με την διαχείριση των χρημάτων μου)
8. Εκφράστε και διεκδικήστε τις δικές σας ανάγκες και αυτά που εσείς θέλετε.
9. Όταν ζητάτε κάτι ή όταν αρνείστε κάτι, να είστε ευθείς, σταθεροί και ξεκάθαροι. Εάν χρειαστεί επιμείνετε με σταθερή φωνή και επαναλαμβάνοντας τα λεγόμενα σας.
10. Να είστε δίκαιοι τόσο στον εαυτό σας όσο και στους άλλους.

Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος (MSc)

Όλοι μας διακατεχόμαστε από μια ανασφάλεια όταν πρόκειται να πάρουμε μια σημαντική απόφαση. Πάντα το ενδεχόμενο να υπάρχει μια καλύτερη επιλογή, μια καλύτερη λύση που δεν σκεφτήκαμε, μας αγχώνει. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει και με όχι και τόσο σημαντικές αποφάσεις. Ξανασκεφτόμαστε τις επιλογές μας πολλές φορές κι από διαφορετικές οπτικές, με την επιθυμία να πάρουμε μια απόφαση που θα είναι όχι απαραίτητα η καλύτερη , αλλά η πιο ασφαλής, αυτή που δεν θα μας χαρακτηρίσει ως λάθος εμάς τους ίδιους.

Αυτό που πρέπει πρωταρχικά να καταλάβουμε είναι ότι δεν υπάρχει η τέλεια επιλογή...

Οι επιτυχημένοι άνθρωποι γίνονται οι καλύτεροι ηγέτες. Πως όμως γίνεται ένας άνθρωπος πετυχημένος; Και πως γίνεται αποτελεσματικός ηγέτης;

Η ηγεσία , σε οποιαδήποτε θέση κι αν αυτή αναφέρεται, απαιτεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δεξιότητες, τις οποίες εάν δεν έχεις πρέπει να αναπτύξεις, και αν έχεις πρέπει να βελτιώνεις συνεχώς.

• Επιθυμία για Κατανόηση. Ο ηγέτης δεν επαναπαύεται σε όσα ξέρει, αλλά έχει μια διαρκή «περιέργεια» να κατανοήσει και να ανακαλύψει ακόμα περισσότερα από την λύση-λύσεις που έχει ήδη βρει. Εξερευνά τις διαθέσιμες επιλογές ανα πάσα στιγμή...

«αν είσαι καλό παιδί θα σου πάρουμε αυτό που θες….»

«αν είσαι καλός μαθητής, θα πας εκδρομή που θες….»

«αν είσαι καλός υπάλληλος, η εταιρία θα σε ανταμείψει…»

«αν είσαι καλός σύντροφος, δεν θα έχουμε φασαρίες…»

«αν είσαι καλός γονιός, και το παιδί θα …..»

Τι κοινό έχουν αυτές οι προτάσεις; Την αναγκαία συνθήκη. Που αν δεν υπάρξει, θα «χάσεις» αρκετά θετικά προνόμια.

Είναι ωραίο να είσαι καλός με τους γύρω σου. Αλλά μπορείς να είσαι πάντα καλός;

Η πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα στην ερώτηση ποιος είσαι θα απαντήσουν με την ιδιότητά τους. Είμαι γιατρός, είμαι δικηγόρος, είμαι δάσκαλος, είμαι υπάλληλος, είμαι άνεργος. Πολύ φυσιολογικά πλέον προσδιορίζουμε τον εαυτό μας μονολεκτικά και κυρίως βάση του επαγγέλματος που κάνουμε , πιστεύοντας ή υιοθετώντας ότι η ιδιότητα μας είναι και η ταυτότητα μας. The workism (ο εργατισμός σε μια ελεύθερη μετάφραση) είναι η κοινωνική τάση εκείνη που ενισχύει την πεποίθηση ότι η εργασία δεν είναι μόνο απαραίτητη για την οικονομική ανάπτυξη, προσωπική και διευρυμένη, αλλά και το κεντρικό κομμάτι στην προσωπική ταυτότητα του ατόμου και στον σκοπό ζωής του. Για αυτό και οποιαδήποτε πολιτική προώθηση της ανθρώπινης ευημερίας πάντα ενθαρρύνει την περισσότερη δουλειά. Η περισσότερη δουλειά όμως απαιτεί και περισσότερες ώρες, που αυτόματα μειώνονται από τις εναπομείνασες διαθέσιμες του ατόμου, και τελικά η όλη θεωρία οδηγείται σε μια αυτοεκπλήρωση αφού πλέον το μόνο ταυτόχρονα χρήσιμο, απαραίτητο κι αναγκαίο είναι η δουλειά. Κι ως μόνο πεδίο ατομικής διάδρασης , γίνεται πλέον και το μόνο κομμάτι ευχαρίστησης, το μοναδικό που λαμβάνει ο καθένας επιβράβευση για τον εαυτό του.