Για όλους μας τον τελευταίο καιρό η ακρόαση ειδήσεων δεν αποτελεί μια παραγωγική δραστηριότητα απόκτησης γνώσεων επι συγκεκριμένων θεμάτων, όπως θα όφειλε κάθε ενημέρωση να είναι, αλλά μια εξαιρετικά επίπονη διαδικασία. Ο περιορισμός των ειδήσεων έδειξε στην αρχή να λειτουργεί για αρκετούς ανθρώπους , αλλά πλέον είναι τόσο υψηλός ο καταιγισμός ενημέρωσης από τόσες πολλές διαφορετικές πηγές, που ο φόβος φαντάζει αναπόφευκτος ακόμη κι αν η ενημέρωση είναι περιορισμένη.

Κανένας δεν είναι τέλειος

Όλοι κάνουμε λάθη

Μόνο αν μένεις άπραγος δεν κάνεις λάθος

Από τα λάθη μας μαθαίνουμε

Φράσεις κλισέ, που όλοι μας έχουμε ακούσει όχι μια αλλά πολλές φορές και σε διαφορετικές καταστάσεις. Ίσως τις έχουμε πει και εμείς οι ίδιοι σε φίλους μας που βρέθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή.

Ενοχή αισθανόμαστε όταν κάνουμε κάτι λάθος το οποίο επηρέασε κάποιον τρίτο χωρίς την θέληση του. Πολλές φορές αυτό γίνεται και χωρίς καν την δική μας θέληση, με την έννοια της σκοπούμενης πρόθεσης. Είχαμε με απλά λόγια λανθασμένη εκτίμηση ή διαφορετικό σκοπό από το αποτέλεσμα το οποίο τελικά συνέβη.

Σε κάθε επικοινωνία μας, ο σκοπός είναι να μεταφέρουμε τα όσα σκεφτόμαστε στον συνομιλητή μας με τρόπο που θα τα κατανοήσει ώστε και πιθανόν να τα αποδεχθεί. Η απαραίτητη προϋπόθεση κάθε επικοινωνίας είναι η θετική ατμόσφαιρα, αυτή δημιουργεί κι αναπαράγει εμπιστοσύνη. Η επικοινωνία μας είναι λεκτική αλλά και μη λεκτική.

Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι , διαβάζουμε τα μη λεκτικά μηνύματα των συνομιλητών μας πολλές φορές μέσα στην ημέρα, αλλά και μεταδίδουμε ανάλογα άπειρα μηνύματα. Σε όλη την μη λεκτική επικοινωνία μας υπάρχουν σημεία τα οποία είναι ο κορμός αυτής της επικοινωνίας:

•           Οι εκφράσεις του προσώπου. Η θετική διάθεση ενεργοποιεί τους μυς του χαμόγελου ενώ αντίθετα μια αρνητική διάθεση τους μυς εκείνους που θα δείξουν το πρόσωπό μας συνοφρυωμένο. Έρευνες έχουν δείξει ότι μπορούμε να αντιληφθούμε το χαμόγελο του συνομιλητή μας ακόμα κι αν δεν τον βλέπουμε , από την χροιά της φωνής του. Αυτό είναι κάτι που αξίζει να θυμόμαστε όταν επικοινωνούμε τηλεφωνικά...

Ξαφνικά όλοι σχεδόν κλεισμένοι στα σπίτια μας. Και στο 2^ο στάδιο, τουλάχιστον για έναν ακόμη μήνα, εξαιρετικά περιορισμένοι. Άνθρωποι μόνοι, ζευγάρια σε συμβίωση ή γάμο, και πολλές φορές και με επιπλέον μέλη , τον παππού και την γιαγιά. Η καραντίνα βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο κι αυτό είναι κάτι που τα καθολικά μέτρα προστασίας αγνοούν.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή την κουβέντα από φίλους μας; Πόσες φορές δεν έχουμε ξεστομίσει εμείς οι ίδιοι το «δεν έχω άλλη επιλογή!» ή «Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!». Πολλές φορές ακούω αυτή τη φράση από πελάτες μου, η οποία συνοδεύεται από το αίσθημα του εγκλωβισμού, του περιορισμού, της πίεσης και κατ επέκταση της αποκαρδίωσης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όντως έρχεται κάποια στιγμή που δεν έχουμε τον έλεγχο σε όσα μας συμβαίνουν;

Ποια είναι η έννοια του καλύτερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος;

Η σύγχρονη νοοτροπία στις επιχειρήσεις αναπτύσσει ιδιαίτερα την έννοια των best work places σαν προτεραιότητα στην ανάδειξη μιας επιχείρησης ως συνολικά πετυχημένης. Αυτό συμβαίνει μέσα απο μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση που επιτάσσουν οι καιροί, και αναγκαστικά προσεγγίζουν οι επιχειρήσεις. Η υπερπροβολή μάλιστα αυτού του καλύτερου περιβάλλοντος εργασίας για τους υπαλλήλους, γίνεται τις περισσότερες φορέςτόσο λανθασμένα που οδηγεί (ή θέλει να οδηγήσει) στην ευρέως διαδεδομένη αντίληψη που χονδρικά συνοψίζεται στο «είσαι πραγματικά τυχερός αν δουλεύεις στην υπέροχη εταιρία μας».

Πόσο δύσκολο είναι να βρούμε την ευτυχία; Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας δυσκολεύονται να βρουν τι είναι αυτό που τους λείπει για να είναι ευτυχισμένοι. Υπάρχουν άτομα μίζερα, θλιμμένα, ανικανοποίητα, τα οποία όμως φαινομενικά δείχνουν να τα έχουν όλα στη ζωή τους, και άτομα με σοβαρά προβλήματα τα οποία δείχνουν ήρεμα, χωρίς να μεμψιμοιρούν και να παραπονιούνται. Που βρίσκεται για τον καθένα η ευτυχία; Στις φιλοδοξίες, στην επίτευξη των στόχων, στην ολοκλήρωση του προγραμματισμένου πλάνου ζωή όπως ο καθένας το έχει ορίσει στο μυαλό του, σε μια καλή δουλειά ή στην οικογένεια;

Όλοι θυμωμένοι με όλους; Θυμός πάντα και παντού; Η πρώτη αντίδραση σε οποιοδήποτε ερέθισμα; Ζούμε πράγματι μια εποχή μόνιμου Θυμού; Κι αν ναι, τι τον προκαλεί;

Οι περισσότεροι τελειομανείς άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως τελειομανή αλλά ως έναν άνθρωπο που προσπαθεί όσο πρέπει για το καλύτερο αποτέλεσμα. Κάτι δηλαδή που λογικοποιεί στο μυαλό τους την διαρκή αναζήτηση του τέλειου με κάθε κόστος. Οι τελειομανείς ωστόσο είναι άνθρωποι εμμονικοί με τον έλεγχο, και αμείλικτοι με τον εαυτό τους. Κι αυτός είναι ένας λόγος για να αρνούνται την ετικέτα του τελειομανούς ακόμα κι όταν την συνειδητοποιούν πλήρως.

Επίσης πολλοί σημαντικοί άνθρωποι της ιστορίας του κόσμου μας και παρα πολύ πετυχημένοι , όντας τελειομανείς δήλωναν κατά καιρούς και περήφανοι για την τελειομανία τους. Υπήρξαν στην κορυφή του επαγγέλματος τους, με αναγνώριση, διάρκεια και κέρδος.

Στο άκουσμα μιας απρόσμενης απώλειας οι άνθρωποι σοκάρονται. Το απροσδόκητο τους ταράζει. Τις περισσότερες φορές όταν πεθαίνει κάποιος, η πρώτη ερώτηση που κάνει ο κόσμος είναι τι έγινε και από τι προκλήθηκε η απώλεια; Υπήρχε πρόβλημα υγείας; Το γνώριζαν; Ήταν ατύχημα;

Τι μας προσφέρουν άραγε αυτές οι ερωτήσεις και που αποσκοπούν; Δεν είναι η περιέργεια, αλλά η ανάγκη για ενημέρωση. Γιατί αυτή η ενημέρωση και η πληροφόρηση μας προσφέρει ασφάλεια και ένας είδος ελέγχου πάνω στην δική μας ζωή. Κατά κάποιο τρόπο μειώνουμε στο μυαλό μας τις πιθανότητες κάτι τέτοιο, απρόσμενο να συμβεί και σε εμάς, γιατί δεν πληρούνται οι παράγοντες. Λέμε ήταν οι συγκυρίες ή υπήρχε συγκεκριμένο θέμα υγείας… Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε ένα είδος ανακούφισης ή δεν σκεφτήκαμε «Α, είχε πρόβλημα με την καρδιά του…», στον χαμό κάποιου; Αυτή η ανακούφιση έρχεται ως αποτέλεσμα της σκέψης «Εφόσον εγώ δεν έχω αυτή την πάθηση, είμαι ασφαλής!» Έστω κι αν αυτή η ασφάλεια είναι ψευδής ως ένα βαθμό...