Στους γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης των επιχειρήσεων και με κυρίαρχη την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών, στην οποία θα αντέξουν μόνο οι ανταγωνιστικές εταιρίες, ο ρόλος του ανθρώπινου παράγοντα θεωρείται ο βασικότερος, δίνοντας βάση τόσο στην ψυχολογική διάθεση και συμπεριφορά καθώς και στην επίτευξη των στόχων του. Απαραίτητο στοιχείο για την επίτευξη των στόχων και την δημιουργία ενός πλαισίου ικανοποίησης από την εργασία, είναι η επικοινωνία και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν.

Επικοινωνία είναι ουσιαστικά η αποστολή μηνυμάτων – πληροφοριών. Μέσα από αυτή την αλληλοεπίδραση μηνυμάτων και πληροφοριών δημιουργούνται οι διαπροσωπικές σχέσεις, που είναι το κλειδί για την δυναμική ανάπτυξη τόσο των ομάδων εργασίας όσο και του ίδιου του οργανισμού-εταιρίας στο ευρύτερο πλαίσιο.

Συχνά οι ανώτερες βαθμίδες μιας εταιρείας καταναλώνουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους προσπαθώντας να περάσουν τα μηνύματα στο προσωπικό χωρίς αποτέλεσμα. Αλήθεια πόσες φορές έχει χρειαστεί να γίνουν επαναλαμβανόμενες συναντήσεις για την διευθέτηση των ίδιων προβλημάτων που εμφανίζονται ξανά και ξανά;

Το βέβαιο είναι, ότι η κατανάλωση χρόνου και ψυχικής ενέργειας δεν εξυπηρετεί κανέναν, ανεξάρτητα από την θέση που βρίσκεται ιεραρχικά.

Εδώ θα πρέπει να έχουμε κατά νου ένα σημαντικό πράγμα. Όλες οι συμπεριφορές είναι επικοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να «μην» συμπεριφερθεί στην εργασία του.

Άρα ακόμα και αν θέλουμε να αποφύγουμε καταστάσεις, να μην επικοινωνήσουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε τα μηνύματα θα μεταφερθούν. Είτε με λεκτικό είτε με μη λεκτικό τρόπο. Ακόμα και αν επιλέξουμε την σιωπή, αυτή η μορφή επικοινωνίας θα δηλώσει κάτι, είτε για μας τους ίδιους είτε για ολόκληρο το σύστημα. Θα είναι μία θέση απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα.

Τι θα ονομάζαμε πραγματικά ιδανική μάθηση;

Την ευρεία , σε βάθος , γρήγορη και πρακτικά εύκολη εκπαίδευση. Πράγματα που αποτελούν δύσκολους στόχους στην εποχή της εμπορικής ταχύτητας που είναι γεμάτη από τυπικούς και άτυπους περισπασμούς.

Ένας μέσος έφηβος για παράδειγμα σε περίοδο διακοπών μπορεί να καταναλώσει ως και 30 ώρες εβδομαδιαίως (κατά μέσο όρο) σε video games. Αν αυτός ο χρόνος ήταν για την επίτευξη δεξιοτήτων πραγματικών για τον ίδιο , τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Δυστυχώς όμως τα περισσότερα παιχνίδια δεν έχουν σαν κύρια κατεύθυνση την βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων.

Το ιδανικό όραμα της μάθησης στην εκπαίδευση περιλαμβάνει την αυτορρύθμιση της μάθησης (Schunk & Zimmerman , 2008) . Αυτό απλά και σε πρακτικό επίπεδο σημαίνει: οι μαθητές θέτουν τους δικούς τους μαθησιακούς στόχους, στοχεύουν στην βελτίωση των ερωτήσεων τους (κι όχι των απαντήσεων όπως τώρα συμβαίνει. Πριν δίνεις σωστές απαντήσεις πρέπει να μάθεις να κάνεις σωστές ερωτήσεις), να ανιχνεύουν τις αντιφάσεις , να αναζητούν σχετικές πηγές από μόνοι τους, και να οικοδομήσουν την προσωπική τους βαθιά γνώση.

Για να το επιτύχουν αυτό χρειάζεται πρώτα από όλα η ανάπτυξη των γνωστικών δεξιοτήτων τους και της κριτικής ικανότητας που πρέπει να αναπτύσσουμε στο κάθε παιδί ως κυρίαρχο ζητούμενο στον χαρακτήρα του από τα πρώτα κιόλας παιδικά χρόνια.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Χρειαζόμαστε νέες ιδέες, καινοτόμες, δημιουργικότητα..τι κάνουμε; Καθόμαστε μόνοι μας και στύβουμε το μυαλό μας ή μήπως είναι καλύτερα να μαζευτούμε ένα γκρουπ ατόμων και να αρχίσουμε τον καταιγισμό σκέψεων και ιδεών; Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί πως το δεύτερο είναι πιο αποδοτικό. Λάθος! Έρευνες δείχνουν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η λανθασμένη αυτή άποψη έχει οδηγήσει στην ψευδαίσθηση της ομαδικής δημιουργικότητας και παραγωγικότητας.

Έρευνα που έγινε στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ έδειξε πως όταν είμαστε σε μια ομάδα ατόμων, με διάφορους συνομιλητές το βάρος και η πίεση δεν πέφτει εξολοκλήρου πάνω μας και επομένως τις περισσότερες φορές δεν έχουμε συναίσθηση πως δεν αποδίδουμε τόσο καλά ή πως αποτυγχάνουμε να σκεφτούμε κάτι νέο. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει όταν είμαστε μόνοι μας και προσπαθούμε να κατεβάσουμε νέες ιδέες.

Μια άλλη έρευνα έδειξε επιπλέον πως πολλές φορές σε μια ομάδα μπερδεύουμε τις ιδέες μας με αυτές που έχουν προταθεί από άλλα μέλη του γκρουπ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νομίζουμε πως συμβάλαμε στον καταιγισμό σκέψεων και ιδεών ενώ στην ουσία μπορεί να μην εκφράσαμε ούτε μια καινούργια ιδέα. Πέραν τούτου, τα άτομα μιας ομάδας μετράνε....

Για κάποια παιδιά φέτος ξεκινά μια νέα Ζωή καθώς περάσανε σε κάποια σχολή και πλέον αρχίζει η φοιτητική τους ζωή. Πολλές φορές συμβαίνει να είναι κι αρκετά μακριά από το πατρικό σπίτι. Ακόμα και κοντά να είναι όμως ,που σημαίνει ότι ίσως συνεχιστεί η διαμονή τους σε αυτό, αυτό δεν σημαίνει ότι θα συνεχιστεί και η ζωή που είχαν ως τώρα, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει πρώτα από όλους να αντιληφθεί ο γονιός.

Το κυριότερο σημείο σε όλο αυτό, είναι ότι η νέα αυτή περίοδος στην ζωή του παιδιού έρχεται αμέσως μετα από μια περίοδο έντονης επιτήρησης, φροντίδας, επιμέλειας και πιθανής πίεσης από τον γονιό , κι αν η μετάβαση για το παιδί σε ένα καθεστώς μεγαλύτερης ελευθερίας θα είναι όχι απλά εύκολη αλλά και επιθυμητή, για τον ίδιο τον γονιό είναι μια μετάβαση που μάλλον φαντάζει ακραία κι ανέφικτη. Κι αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να διαχειριστεί ο ίδιος άμεσα ώστε να αποφύγει εντάσεις, συγκρούσεις και ίσως και μια μεγάλη ρήξη με το παιδί.

Εάν αντιληφθεί όλα τα παραπάνω, θα διαπιστώσει απλά ότι δεν θα έχει πλέον τον καθημερινό έλεγχο του παιδιού κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό , αφού σημαίνει και μια «μεταφορά» υπευθυνότητας στο ίδιο το παιδί  που θα το βοηθήσει στην ωριμότητά του.

Βοηθητικά , θα πρέπει να υποστηρίξει το παιδί, όχι στο πεδίο της μάθησης που έκανε ως τώρα , αλλά στο κοινωνικό του πεδίο βοηθώντας το να αναπτύξει περαιτέρω τις κοινωνικές του δεξιότητες εκείνες , που θα το κάνουν να ανταπεξέλθει στην επικοινωνία του με το περιβάλλον του πανεπιστημίου και του νέου του τόπου διαμονής, στην διαχείριση μικρών καθημερινών προβλημάτων του σπιτιού, στα οικονομικά του και την ορθή τους διαχείριση και τέλος στην διαχείριση του χρόνου του, που θα αποτελέσει πολλές φορές πρόβλημα για το ίδιο σε όλη την διάρκεια της φοιτητικής ζωής.

Θα πρέπει πάντα να θυμάται ο κάθε γονιός ότι οι συναισθηματικοί δεσμοί  μας με το παιδί δεν μεταβάλλονται, απλά αλλάζουν οι τρόποι και η συχνότητα έκφρασής τους.

Καλή Ακαδημαϊκή Χρονιά σε όλους…

©www.mersinias.gr

Δεν είναι λίγες οι φορές που στην εργασία μας αισθανόμαστε θυμό, απογοήτευση, θέλουμε να ξεσπάσουμε σε κλάματα ή να φωνάξουμε. Πώς μπορούμε όμως να ελέγξουμε το θυμό μας πριν προβούμε σε εκρήξεις και αντιδράσουμε ανεξέλεγκτα;
Είναι αλήθεια ότι όταν χάνουμε τον έλεγχο, είναι δύσκολο να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Για το λόγο αυτό , θα πρέπει πρώτα από όλα να αναρωτηθούμε εάν αυτό που μας θυμώνει είναι ένα ρεαλιστικό πραγματικό γεγονός. Πολλές φορές αυτό που οδηγεί σε μια έκρηξη θυμού και μια ανεξέλεγκτη αντίδραση έχει λίγο να κάνει με το γεγονός που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Συνήθως, οι πραγματικές αιτίες έχουν τις ρίζες τους στην επαγγελματική σχέση που έχουμε με το άτομο που μας θυμώνει, την έλλειψη αυτοπεποίθησης ή ακόμα και με γεγονότα και εμπειρίες ....

Η ζωή ενός σύγχρονου έφηβου, ξεκινάει νωρίς το πρωί και τελειώνει αργά το βράδυ λόγω διαβάσματος και εκπαιδευτικών υποχρεώσεων. Καθημερινή ενασχόληση στο σχολείο, στο φροντιστήριο, σε επιπλέον ιδιαίτερα συν κάποια επιπλέον ενασχόληση με κάποιο άθλημα ή κάποιο μουσικό όργανο. Προσωπικός χρόνος μηδενικός για να πετύχει τους στόχους του (που πολλές φορές είναι δικοί μας στόχοι κι όχι δικοί του). Γονείς που ξοδεύονται κυνηγώντας για το καλό του παιδιού μια πρωτιά ακαθόριστη αφού ακόμα και η εισαγωγή σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα εξαρτάται από την αποτυχία των υπολοίπων συμμετεχόντων κι όχι από την προσπάθεια του ίδιου του παιδιού.

Επιπλέον η μη σταθερή διάθεση που είναι χαρακτηριστικό της εφηβείας, εμποδίζει τον σύγχρονο πολυάσχολο γονιό από την αναγνώριση συμπτωμάτων κατάθλιψης στο παιδί.

Δυο πρόσφατες έρευνες του πανεπιστημίου Αθηνών παρουσίασαν....