Όλοι οι επιστήμονες της εποχής έπεσαν πάνω στην περίπτωση του προσπαθώντας να μελετήσουν την πρωτόγονη και στερημένη κοινωνικά συμπεριφορά του.
Σε μια άλλη περίπτωση, η Τζίνι, ένα 13χρονο κορίτσι βρέθηκε το 1970 σε κατάσταση εσχάτης κοινωνικής και σωματικής αποστέρησης. Το μικρό κορίτσι βρέθηκε δεμένο σε μια καρέκλα σε ένα μικρό δωμάτιο. Ήταν μόλις 1,30cm σε ύψος, ανίκανη να σταθεί όρθια, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει καθόλου, μόνο έφτυνε και χτυπούσε τον εαυτό της. Με πατέρα ψυχωτικό και μητέρα τυφλή και φοβισμένη το παιδί παρέμενε σε αυτή την κατάσταση τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής της. Όταν την βρήκαν και μετά από χρόνια αποκατάστασης και παρακολούθησης, η Τζίνι έμαθε να λέει κάποιες κουβέντες, να διαβάζει απλά κείμενα και υιοθέτησε μια μορφή αποδεκτής κοινωνικής συμπεριφοράς.
Στην Ινδία ένα αγόρι βρέθηκε σε μια αγέλη λύκων. Το παιδί περπατούσε στα τέσσερα, ήταν γυμνό, ούρλιαζε σαν λύκος και γρύλιζε. Είχε μακριά νύχια και μυτερά δόντια Κυνηγούσε και έτρωγε ωμά ζώα και έδειχνε μεγάλη απόλαυση στο αίμα. Το παιδί δεν έμαθε ποτέ να μιλάει… κατάφερε όμως να έχει κάποια μορφή επικοινωνίας χρησιμοποιώντας την νοηματική γλώσσα. Επιπλέον, σταμάτησε να τρώει ωμό κρέας.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί μέσα στα χρόνια. Κάποιες φορές τα παιδιά αυτά θεωρήθηκαν αυτιστικά ή με νοητική υστέρηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως τα παιδιά αυτά γεννηθήκαν χωρίς κανένα πρόβλημα στην ανάπτυξη τους και τα παραπάνω στοιχεία της συμπεριφοράς τους ήταν αποτέλεσμα του αποστερημένου περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσαν, προσαρμόστηκαν και έζησαν για χρόνια. Όλα τα περιστατικά των άγριων παιδιών μας επιβεβαιώνουν πόσο σημαντικό είναι το περιβάλλον και το πλαίσιο στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί, τι είδους ερεθίσματα λαμβάνει, τι βιώματα και εμπειρίες έχει, και πόσο σημαντικής σημασίας είναι η κοινωνικοποίηση που λαμβάνει ένα παιδί.
Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος Υγείας (MSc)