Στα μικρά παιδιά η ντροπαλότητα είναι φυσιολογική συμπεριφορά και πολύ συνηθισμένη, κυρίως όταν τα παιδιά βρίσκονται με άγνωστα άτομα. Κάτι τέτοιο πολλές φορές παρερμηνεύεται ως δειλία κυρίως όταν γίνεται σύγκριση με ένα πιο ώριμο παιδί ή ένα παιδί πιο έμπειρο κοινωνικά.

Τα περισσότερα παιδιά ξεπερνούν αυτό το στάδιο ντροπαλότητας αργά ή γρήγορα. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι η εξοικείωση με άτομα τα οποία δεν ανήκουν στο κλειστό οικογενειακό περιβάλλον τους. Το παιδί μαθαίνει να εντάσσεται σταδιακά σε άλλα περιβάλλοντα και κοινωνικά πλαίσια όπως αυτό της γειτονιάς, του σχολείου και συναναστρέφονται πιο άνετα με άγνωστα παιδιά και ενήλικες. Φυσικά δεν λείπουν και οι περιπτώσεις εκείνες όπου το παιδί παρουσιάζει υπερβολική ντροπαλότητα η οποία δεν υποχωρεί.

Ένα παιδί το οποίο εκδηλώνει υπερβολική ντροπαλότητα αισθάνεται ότι απειλείται και με τον τρόπο αυτό εκδηλώνει μια μορφή άμυνας. Είναι διστακτικό και αποτραβηγμένο ώστε να αποφύγει την επικείμενη απειλή. Προσπαθεί να μένει στην αφάνεια η οποία του παρέχει ασφάλεια, και να μην εκτίθεται ή να τραβάει τα βλέμματα πάνω του. Έτσι, δίνει την εντύπωση πως είναι άβουλο και αδύναμο. Ως αποτέλεσμα, δεν προκαλεί την επιθετικότητα των άλλων ατόμων. Λειτουργεί, λοιπόν, ως ένας μηχανισμός προστασίας του εαυτού του και αποφυγής δύσκολων καταστάσεων που δεν δύναται να διαχειριστεί.

Σε περίπτωση που το παιδί εκδηλώνει υπερβολική ντροπαλότητα, η οποία έχει αρνητικές επιπτώσεις στο λειτουργικό επίπεδο του παιδιού, τότε καλό είναι ο γονέας να επισκεφτεί έναν ειδικό.

©Κατσαούνη Μαρία-Ψυχολόγος (MSc)