Οι μπαμπάδες έχουν την τάση να παρακινούν τα παιδιά τους να παίρνουν ρίσκα, να μην φοβούνται και να εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τις ικανότητες τους, ισοσταθμίζοντας με αυτό τον τρόπο την υπερπροστατευτική τάση που πολλές φορές υιοθετούν οι μητέρες. Με αυτό τον τρόπο, οι πατέρες βοηθάνε τα παιδιά να ανακαλύψουν τα όρια τους, να μην γίνονται φοβικά ή δειλά. Επιπλέον, τα παιδιά τα οποία περνάνε χρόνο με τον μπαμπά τους φαίνεται να εκδηλώνουν μειωμένο φόβο αποτυχίας συγκριτικά με τα παιδιά τα οποία για οποιονδήποτε λόγο δεν βλέπουν τον πατέρα τους (π.χ. διαζύγιο, απώλεια κτλ).

Αντίθετα, οι έρευνες που επικεντρώθηκαν στην απουσία του πατέρα έδειξαν ότι τα παιδιά έχουν μειωμένη ανοχή στην ματαίωση και υπομονή, μειωμένη ικανότητα προσαρμογής, αυξημένα διαπροσωπικά προβλήματα και μεγαλώνοντας αυξημένα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης. Επιπλέον, στην εφηβεία φαίνεται να υιοθετούν επιθετικές συμπεριφορές σε μεγαλύτερο βαθμό από τα παιδιά που μεγαλώνουν με το πατέρα τους. Το πρόβλημα επιδεινώνεται όταν δεν υπάρχει καλή σχέση με την μητέρα και το παιδί.

Οι παραπάνω έρευνες έχουν δημοσιευθεί στο The Psychologist.

Κατσαούνη Μαρία – Ψυχολόγος (MSc)