Της Κας Τσαλίκογλου Φωτεινής, Καθηγήτριας Ψυχολογίας στην Πάντειο και Συγγραφέως.

Η απώλεια, η έλλειψη μάς παρακινεί να επιθυμούμε και η επιθυμία είναι η κινητήριος δύναμη για τα πάντα στη ζωή μας. Ακριβώς εκεί βρίσκεται η δύναμη της απώλειας, στο ότι μας ωθεί να διεκδικήσουμε. Το βλέπουμε καθημερινά. Κάθε καινούργια φάση στη ζωή μας απαιτεί την εγκατάλειψη, την απώλεια μιας προηγούμενης για να προχωρήσουμε. Ήδη με τη γέννηση αποχωριζόμαστε από τον χαμένο παράδεισο της ενδομήτριας ζωής, στη συνέχεια από τη συμβιωτική σχέση με το πρώτο αντικείμενο της αγάπης, τη μητέρα. Αργότερα ο έφηβος, προκειμένου να "απογαλακτιστεί", χρειάζεται να αποδεσμευτεί από τις παιδικές του εξαρτήσεις και να αμφισβητήσει τη γονεϊκή παντοδυναμία. Αλίμονο αν δεν το έκανε όμως!

Ο καθένας από εμάς έχει τη δυνατότητα να μετουσιώνει την οδύνη. Υπάρχει μέσα μας μια ορμή, η οποία εμφανίζεται αναπάντεχα. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ένα μικρό παιδί να επινοεί ένα παιχνίδι για να καταπραΰνει την αγωνία του για τη μητέρα του που λείπει, έναν ψυχικά άρρωστο, χαμένο στον κόσμο του, να επινοεί έναν δικό του τρόπο ζωγραφικής και να μεταμορφώνει τους τοίχους στο άσυλο εγκλεισμού του. Οπωσδήποτε βέβαια υπάρχουν κάποιες συνθήκες που διευκολύνουν αυτή τη μετατροπή: η αίσθηση ότι κάπου μέσα στο σκοτάδι υπάρχει ελπίδα, ότι υπάρχουν χαραμάδες φωτός, η αίσθηση ότι η κίνηση που κάνουμε έχει κάποιο νόημα για μας και η αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος (πρόσωπο ή πλαίσιο) που αναγνωρίζει τη σημασία αυτής της κίνησης και μας ενθαρρύνει.