Η αυτοπεποίθηση είναι ένα ισχυρό εργαλείο για να πετυχαίνουμε τους στόχους μας, να κερδίζουμε πλεονεκτήματα στην δουλειά μας και να εμπνέουμε σιγουριά στις σχέσεις μας. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους στο μυαλό των περισσοτέρων φαντάζει μια υπερδύναμη, που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Λειτουργεί δηλαδή λίγο άσπρο ή μαύρο. Αν την έχω καταφέρνω τα πάντα, αν δεν την έχω θα αποτύχω στα πάντα. Κάτι που δεν ισχύει. Πάμε να δούμε 5 βασικές παρανοήσεις σχετικά με την αυτοπεποίθηση:

  • Αν έχω αυτοπεποίθηση δεν φοβάμαι τίποτα.Η αυτοπεποίθηση δεν σηματοδοτεί την έλλειψη φόβου, ευτυχώς για εμάς , αφου κάτι τέτοιο θα μας έβαζε σε κίνδυνο. Είναι φυσιολογικό να φοβάμαι ή να αγωνιώ ακόμη κι όταν είμαι γεμάτος αυτοπεποίθηση , γιατί πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι την δεδομένη στιγμή ασχολούμαι με κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα.

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που με επισκέπτονται έχουν βιώσει ή βιώνουν την μοναξιά ως σταθερή δομή της ζωής τους, πράγμα το οποίο αυξάνει το προυπάρχων ψυχολογικό τους πρόβλημα ή σε αρκετές περιπτώσεις το δημιουργεί.

Μοναξιά θα ονομάζαμε την επίπονη εμπειρία της συναισθηματικής και κοινωνικής απομόνωσης. Το πρώτο είδος μοναξιάς , η συναισθηματική έρχεται από την απώλεια δεσμού, από σχεσιακό έλλειμα , όταν δηλαδή ένας στενός μας δεσμός διακόπτεται απότομα είτε λόγω θανάτου είτε λόγω φυγής του άλλου ατόμου (διαζύγιο, χωρισμός). Το δεύτερο είδος , η κοινωνική απομόνωση προκύπτει όταν διαρρηγνύεται ένα συγκεκριμένο κοινωνικό δίκτυο στο οποίο το άτομο μέχρι χθες ανήκε. Αυτό μπορεί να είναι μια εργασιακή ομάδα, ένας αθλητικός σύλλογος ένα άθλημα που συμμετείχε, ή κάποιο εθελοντικό σωματείο κλπ.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτή την κουβέντα από φίλους μας; Πόσες φορές δεν έχουμε ξεστομίσει εμείς οι ίδιοι το «δεν έχω άλλη επιλογή!» ή «Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!». Πολλές φορές ακούω αυτή τη φράση από πελάτες μου, η οποία συνοδεύεται από το αίσθημα του εγκλωβισμού, του περιορισμού, της πίεσης και κατ επέκταση της αποκαρδίωσης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όντως έρχεται κάποια στιγμή που δεν έχουμε τον έλεγχο σε όσα μας συμβαίνουν;

Παρότι συχνά αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε επιλογές και ότι οι καταστάσεις μας οδηγούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Οι επιλογές μας είναι θέμα προτεραιοτήτων. Μπροστά σε ένα προβληματισμό καλούμαστε να δούμε όλες τις επιλογές που μας δίνονται, να ζυγίσουμε τις συνέπειες και το κόστος της κάθε επιλογής μας και τελικά να επιλέξουμε σύμφωνα με αυτό. Το κόστος λοιπόν, φαίνεται να είναι αυτό που θα καθορίσει την επιλογή στην οποία θα οδηγηθούμε, καθώς και το αν μπορούμε να σηκώσουμε το εκάστοτε κόστος και συνέπεια.

Ο χρόνος σήμερα είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά. Προσωπικά θα ευχόμουν το 24ωρο μου, να γινόταν να διαρκεί 30+ ώρες. Ο χρόνος δεν αγοράζεται και δεν μεταβάλλεται κι αυτό τον κάνει ακόμα πολυτιμότερο. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα έχουν έλλειψη χρόνου, δεν προλαβαίνουν. Πολλές οι υποχρεώσεις, τα καθημερινά πρέπει , και μέρες γεμάτες από ένα τρέξιμο που ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί γιατί πραγματικά το κάνουμε. Η άμεση απάντηση που έρχεται σε όλους μας είναι…μα για να βελτιώσουμε την ζωή μας. Την αυριανή ζωή μας θα προσθέσω εγώ. Γιατί ζωή είναι μια, κι είναι αυτή που ζούμε στο τώρα μας και μόνο. Τα υπόλοιπα είναι όνειρα μας για το αύριο που είναι πάρα πολύ καλό να υπάρχουν αλλά σαν συνέχεια της ζωής που ήδη έχουμε, κι όχι μιας κενής αναμονής.

Τι είναι πραγματικά όμως ο ελεύθερος χρόνος; Και γιατί δεν φροντίζουμε να τον έχουμε; Ή μήπως τον έχουμε και τον σπαταλάμε;...

Στην δουλειά μου συναντώ καθημερινά δυο κυρίαρχα συναισθήματα, την απελπισία και τον πόνο. Η απελπισία έρχεται στους ανθρώπους όταν νοιώθουν ότι τίποτα στην ζωή τους δεν πάει καλά, και ουσιαστικά έχουν την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κάτι θετικό, μια άκρη από την οποία να μπορέσουν να πιαστούν για να πάρουν την δύναμη να συνεχίσουν. Ο πόνος από την άλλη πλευρά, είναι κάτι που όλοι μας έχουμε νοιώσει σε δυσάρεστες καταστάσεις μικρές ή μεγάλες. Άλλοτε βαθύς πόνος κι άλλοτε μια παροδική στιγμιαία ματαίωση για κάτι θετικό που τελικά δεν συνέβη. Κι επειδή η ζωή για όλους ή σχεδόν για όλους είναι αρκετά δύσκολη σήμερα, προκύπτει αυτόματα το ερώτημα, όταν η ζωή μου δεν είναι καλή, με ποιόν τρόπο εγώ μπορώ να νοιώθω καλά;

Αρχικά θα πρέπει να στραφείς σε νέες δραστηριότητες , εθελοντισμό ή κάτι παρόμοιο, που θα σου ξαναδώσει την αυτοεκτίμηση που πιθανόν «χάθηκε» με την απώλεια της εργασίας σου ή κάποιας άλλης παρόμοιας κατάστασης. Μην περιμένεις με όσα έκανες χθες, να οικοδομήσεις το αύριο.

Δεύτερον, βρες κάτι που σου αρέσει πραγματικά πολύ και κάντο πολύ. Δηλαδή ασχολήσου εντατικά με κάτι που πραγματικά σε γεμίζει. Δώσε «ενέργεια» στον εαυτό σου, γέμισέ του τις μπαταρίες. Κι αν αρχικά νοιώθεις ότι δεν έχεις όρεξη να ασχοληθείς με τίποτα, προσπάθησέ το. Θα εκπλαγείς με το πόσο μπορεί να σου αλλάξει την διάθεση...

Μελετώντας την γραφή ως ένα αναφαίρετο μέρος (που προσωπικά θεωρώ προνόμιο!) της δουλειάς μου, συναντώ όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια το εξής παράδοξο: άνθρωποι μεγάλης ηλικίας γράφουν ευανάγνωστα και συνθέτουν όμορφες προτάσεις (όσο όμορφες μπορούν να είναι οι προτάσεις στις διαθήκες τελοσπάντων!) με συνεπή καθολική ροή ενώ αντίθετα άτομα νεαρής ηλικίας, έφηβοι και μετέφηβοι, έχουν μεγάλη δυσκολία όχι μόνο να εκφραστούν στο χαρτί αλλά και να διατηρήσουν σε αξιοπρεπή όρια τον γραφικό τους χαρακτήρα ∙ συχνά κρατούν το στυλό με αδέξιο τρόπο, κάνουν πολλά και σημαντικά ορθογραφικά λάθη και φυσικά έχουν πλήρη άγνοια των σημείων στίξεως.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πώς γίνεται ένας 80άρης να επικοινωνεί καλύτερα στο χαρτί από έναν 20άρη;

Κάτι τέτοιο φυσικά πριν από 20 χρόνια θα ήταν ανήκουστο αλλά παρατηρώντας την τεχνολογική εξέλιξη ιδιαιτέρως των τελευταίων 10 χρόνων θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν είναι παρά μια φυσική και λογική (!) εξέλιξη.

Δυστυχώς δεν με έμαθαν να αγαπώ το φύλο μου.

Από μικρή έμαθα ότι οι γυναίκες είναι «πονηρές» ενώ οι άντρες «τα λένε στα ίσα». Έμαθα ότι το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να δεχθώ ως γυναίκα είναι το να μου πουν: «Μπράβο σαν αντράκι φέρεσαι». Μου ενέπνευσαν το φόβο για το γυναικείο φύλο με καλά διαλεγμένες ιστορίες που υποτίθεται ότι καθρέφτιζαν το πόσο κακές είναι οι γυναίκες και το πόσο επιθυμούν να μου πάρουν «το γκόμενο» με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί. Άκουγα από παντού να λένε ότι ο οργασμός μου είναι σημάδι «περπατημένης» γυναίκας και δεν θα κάνει καλή εντύπωση στον άντρα που θα με δει σοβαρά. Σε αυτόν δηλαδή που θα με παντρευτεί και θα μου κάνει παιδιά. Μου είπαν ότι στον έρωτα η πραγματική μου δουλειά είναι να ευχαριστώ τον άντρα μου. Επίσης άκουγα ότι δεν πρέπει να «πάω με πολλούς» γιατί άλλη η «φύση» της γυναίκας και άλλη η «φύση» του άντρα, πώς να το κάνουμε τώρα; Έμαθα ότι υπάρχουν επαγγέλματα που γίνονται μόνο από γυναίκες και άλλα που επιτρέπονται μόνο σε άντρες.

Η κατάθλιψη, το στρες, οι Κρίσεις Πανικού, και τα σωματικά συμπτώματα τους, είναι συνήθως τα μεγάλα και κυριότερα θέματα στο σύνολο σχεδόν των ανθρώπων που ξεκινούν ψυχοθεραπεία, χωρίς φυσικά να λείπουν και βαρύτερες καταστάσεις όπως Διαταραχές Προσωπικότητας, Ιδεοψυχαναγκασμοί κ. α

Πίσω από κάθε μια από αυτές τις ασθένειες υπάρχει συνήθως ένα βαθύ συναίσθημα που τις συνοδεύει , όπως η απελπισία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η αίσθηση της ταπείνωσης, η διάθεση για παραίτηση. Η αρχή αυτών των συναισθημάτων όμως δεν είναι η ασθένεια, η ασθένεια είναι συνήθως το αποτέλεσμα όταν συμβαίνει με αυτόν τον τρόπο. Η αρχή τους βρίσκεται στην άσχημη συμπεριφορά που λαμβάνει το άτομο πριν την εκδήλωση της ασθένειας και για μεγάλο συνήθως χρονικό διάστημα είτε από το περιβάλλον της οικογένειας, είτε της εργασίας, είτε το κοινωνικό γενικά , είτε ακόμα και συνδυαστικά από όλους αυτούς ή κάποιους από αυτούς.

Το 2014 το ιταλικό περιοδικό «L’ Espresso» ζήτησε από δεκατέσσερις προσωπικότητες του πνεύματος να γράψουν μια επιστολή για την χρονιά που έφευγε και την χρονιά που έρχεται.

Με αφορμή τις γιορτές που πλησιάζουν καλό είναι να την ξαναδιαβάσουμε όλοι:

 

Αγαπητό μου εγγονάκι,

Δεν θα ήθελα αυτή η χριστουγεννιάτικη επιστολή να θεωρηθεί υπερβολικά  συναισθηματική ή ότι έχει σκοπό να σε νουθετήσει σχετικά με την αγάπη για τους συνανθρώπους μας, για την πατρίδα, για τον κόσμο, και όλα τα συναφή. Δεν θα έδινες καμιά σημασία και όταν θα έφτανε η στιγμή να θέσεις σε εφαρμογή όλα αυτά, (εσύ έφηβος, και εγώ στο επέκεινα), το σύστημα αξιών θα είχε αλλάξει τόσο πολύ, που πιθανότατα οι συμβουλές μου θα προέκυπταν ξεπερασμένες.

 

Βάζε πράγματα στο μυαλό σου

 

Γι’ αυτό, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε μια μόνο συμβουλή, την οποία μπορείς να ακολουθήσεις ακόμη και τώρα, ενώ  σερφάρεις στο iPad σου. Κι ούτε θα κάνω το λάθος να σου το υποδείξω, όχι γιατί θα φαινόμουν ένας παππούς βαρετός, αλλά γιατί το ίδιο κάνω και εγώ. Στην καλύτερη περίπτωση μπορώ να σου πω ότι, αν κατά τύχη πέσεις πάνω σε εκατοντάδες ιστοσελίδες πορνό που δείχνουν τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, προσπάθησε με χίλιους τρόπους να μην πιστέψεις ότι αυτό είναι το σεξ, όταν μάλιστα σε αναγκάζει να μη βγαίνεις από το σπίτι σου, για να κοιτάξεις τα πραγματικά κορίτσια. Ξεκινώ από την αρχή ότι είσαι ετεροφυλόφιλος, αλλά κι έτσι να μην είναι, προσάρμοσε τις συμβουλές μου στην περίπτωσή σου. Κοίταζε τα πραγματικά κορίτσια στο σχολείο ή όπου πας να παίξεις, γιατί είναι καλύτερα από τα τηλεοπτικά και μια μέρα θα σου προσφέρουν μεγαλύτερες χαρές από εκείνες του Διαδικτύου. Πίστεψε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από εσένα. Αν εγώ κοίταζα το σεξ μόνο στον υπολογιστή, ο πατέρας σου δεν θα είχε ποτέ γεννηθεί, κι εσύ ποιος ξέρει πού θα βρισκόσουν, μάλλον δεν θα υπήρχες καν. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να σου πω, αλλά για μια ασθένεια που έχει προσβάλει τη γενιά σου, καθώς και παιδιά μεγαλύτερα από εσένα, που τώρα φοιτούν στο πανεπιστήμιο: την απώλεια της μνήμης...

Τα συναισθήματα διαχωρίζονται στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα. Τα δυσάρεστα συναισθήματα είναι αυτά που κατά κανόνα αποφεύγει ο άνθρωπος, καθώς και τα ερεθίσματα που του προκαλούν αρνητικά συναισθήματα. Τι συμβαίνει όμως με την μουσική; Γιατί επιλεγούμε να ακούμε θλιβερά και στενάχωρα τραγούδια όταν γνωρίζουμε ότι θα μας κάνουν  να αισθανθούμε θλίψη;

Έρευνα έδειξε πως τα μελαγχολικά και θλιβερά τραγούδια ή η μουσική, δεν προκαλούν μόνο αρνητικά συναισθήματα. Προκαλούν και συναισθήματα γλυκιάς μελαγχολίας, ρομαντισμού και ως ένα βαθμό ευχαρίστησης. Η γλυκιά προσμονή είναι αυτή που μας κάνει να μπαίνουμε στην διαδικασία να ακούσουμε θλιβερή μουσική...