Δεν υπάρχει εύκολος ούτε επίσημος τρόπος για να ελεχθεί κατά πόσο οι επαγγελματίες profilers είναι καλύτεροι από κάποιους nonprofilers επιστήμονες ψυχολόγους στον σχηματισμό προφίλ που θα οδηγήσει και στον  εντοπισμό των δραστών.
Σε μια μελέτη του 1990, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Δίκαιο και Ανθρώπινη Συμπεριφορά (Vol. 14, No 3),των Anthony Pinizzotto, PhD - πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου Georgetown, τώρα στην Μονάδα Επιστημών Συμπεριφοράς του FBI - και του Norman Finkel, PhD, του Πανεπιστημίου Georgetown, δοκίμασαν μια ομάδα FBI profilers, ντετέκτιβ της αστυνομίας που εκπαιδεύονται από το FBI, άλλα και μια ομάδα ντετέκτιβ της αστυνομίας, που ήταν κλινικοί ψυχολόγοι και φοιτητές ψυχολογίας αλλά nonprofilers.

Σύγχρονη ψυχολογική και νευροβιολογική έρευνα δείχνει ότι οι έφηβοι δεν είναι σε θέση να  πάρουν ορθές αποφάσεις, να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους, να ζυγίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους,  και να αντισταθούν σε πιέσεις πράξεων , όταν βρίσκονται με συνομήλικούς τους. Αυτό , γίνεται κατανοητό , ότι εύκολα μπορεί να οδηγήσει τον έφηβο στην παραβατικότητα , εάν κινείται σε παρέες συνομηλίκων του που ασκούν ήδη τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Σε ένα πείραμα με εξομοίωση οδήγησης αυτοκινήτου, οι έφηβοι έδειξαν τάση πολύ πιο επικίνδυνης οδήγησης  όταν βρίσκονταν πλάι τους ή στον ίδιο χώρο συνομήλικοί τους από ότι όταν ήταν μόνοι τους. Το γεγονός αυτό πιθανόν εξηγεί και το γιατί οι ανήλικοι όταν παραβατούν, κατά κανόνα παραβατούν σε ομάδες, αντίθετα με τους ενήλικους που παραβατούν ατομικά.
Οργανικά, οι σύγχρονες έρευνες με μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου δείχνουν ότι ....

Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί χρόνια την δικαιοσύνη σε παγκόσμιο επίπεδο και  ειδικότερα στην Αμερική που ο ρόλος τον ενόρκων είναι αναβαθμισμένος, αλλά όχι  μόνο εκεί. Και το ερώτημα είναι κατά πόσο η προκατάληψη των ατόμων που  συμμετέχουν (με οποιοδήποτε τρόπο,όχι μόνο ως ένορκοι) σε μια δίκη,  διαφοροποιεί την κρίση τους σε ίδια γεγονότα όταν αυτά έχουν διαπραχθεί απο  άτομα με διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Μια πρόσφατη έρευνα σε 445 προπτυχιακούς φοιτητές στην Αμερική έδειξε ότι: οι  ερωτηθέντες που αυτοπροσδιορίστηκαν ως ετερόφυλοι και λιγότερο  προκατειλημμένοι έναντι ομοφυλόφιλων, ήταν πιο πιθανό να συστήσουν την θανατική  ποινή για έγκλημα μίσους. Οι πιο προκατειλημμένοι στους ομοφυλόφιλους,  πρότειναν επίσης την θανατική ποινή αλλά έδειξαν να κατηγορούν περισσότερο το 
θύμα gay της υπόθεσης που τους δώθηκε.Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι φοιτητές ως  ομοφυλόφιλοι έδειξαν απρόθυμοι να συστήσουν την θανατική ποινή και έδειξαν να  είναι περισσότερο "ταυτισμένοι" και συμπονετικοί προς το θύμα gay.
Πέρα απο την συγκεκριμένη έρευνα που προσδιορίζει σεξουαλικά την προκατάληψη,  τελικά η σημασία της έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε πλείστες κατηγορίες  διαπραχθέντων αδικημάτων όπως όταν εμπλέκονται μετανάστες ή όταν το  θύμα/θύτης ταυτίζεται με την κοινωνική-επαγγελματική τάξη των εμπλεκομένων στην  δικαστική διαδικασία.Η λιγότερο θετική ή αρνητική ματιά επι του κατηγορουμένου  δυστυχώς διαμορφώνεται απο την ματιά μας στα όσα αυτός αντιπροσωπεύει  κυρίαρχα, παρά στην παραβατική πράξη και στον τρόπο που αυτή έγινε.Κι αυτό  παίζει ιδιαίτερο ρόλο σήμερα που πολλές υποθέσεις βγαίνουν άμεσα στην  δημοσιότητα και η δικαιοσύνη μπορεί να μην αποφασίζει βάσει αυτής αλλά σίγουρα  πιέζεται απο την διαμόρφωσή της...

Για 16 ολόκληρα χρόνια,ο "τρελός βομβιστής»  G.Metesky ξεφεύγει από την αστυνομία της Νέας Υόρκης.Ο Metesky έβαλε περισσότερες από 30 μικρές βόμβες σε όλη την πόλη μεταξύ 1940 και 1956, με "χτυπήματα" σε κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεφωνικούς θαλάμους και άλλους κοινόχρηστους χώρους.Το 1956, οι απογοητευμένοι ερευνητές ζήτησαν απο τον ψυχίατρο J.Brussel, του Βοηθού Επιτρόπου της Νέας Υόρκης της ψυχικής υγιεινής, να μελετήσει φωτογραφίες απο την σκηνή του κάθε χτυπήματος. Ο Brussel αφου τις μελέτησε, τους πήγε μια λεπτομερή περιγραφή του υπόπτου: Θα ήταν άγαμος, ξένος, αυτοδίδακτος, στα 50 του, ζώντας πιθανόν στο Κονέκτικατ, παρανοϊκός.
Ενώ μερικές από τις προβλέψεις του ήταν απλά κοινή λογική, άλλες βασίζονταν σε ψυχολογικές ιδέες. Για παράδειγμα, είπε ότι επειδή η παράνοια τείνει να κορυφωθεί γύρω από την ηλικία των 35, ο ύποπτος, 16 χρόνια μετά την πρώτη βόμβα του, τώρα πιθανόν θα ήταν στα 50 του. Το προφίλ αποδείχθηκε "σωτήριο" για την Αστυνομία.: Οδήγησε να θεωρηθεί ύποπτος ο  Metesky, ο οποίος συνελήφθη τον Ιανουάριο του 1957 και ομολόγησε αμέσως.
Στις επόμενες δεκαετίες, η αστυνομίες στη Νέα Υόρκη και αλλού στην Αμερική συνέχισαν να συμβουλεύονται ψυχολόγους για την ανάπτυξη προφίλ των ιδιαίτερα δύσκολων στην σύλληψη δραστών. Την ίδια στιγμή, ένα μεγάλο τμήμα ως αυτόνομος τομέας του FBI άρχισε να δημιουργείται. Ήταν το τμήμα Ανάλυσης Συμεπριφοράς και δημιουργίας Εγκληματικού προφίλ.
Ως επιστήμη, εξακολουθεί να είναι ένα σχετικά νέο πεδίο με ασαφή ακόμα όρια και ορισμούς.Οι Επαγγελματίες του τομέα  δεν συμφωνούν πάντοτε όσον αφορά τη μεθοδολογία ή ακόμη και της ορολογίας που χρησιμοποιείται.

Συνήθως η μαρτυρία ενός ατόμου κατα την στιγμή που λαμβάνει χώρα ένα συμβάν, διαφέρει απο την μαρτυρία του ίδιου ατόμου κατα την διάρκεια της δίκης για το συμβάν.
Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους, κυριότερος των οποίων είναι ο "ενθουσιώδης" χαρακτήρας της αρχικής μαρτυρίας που πραγματοποιείται χωρίς δευτερεύουσα σκέψη και υπο το καθεστώς του στρες που γεννά το γεγονός.  Ένας δεύτερος λόγος είναι οτι η αρχική μαρτυρία στον τόπο του γεγονότος δεν είναι αυτούσια και αποκλειστική καθώς μπορεί να υπάρχουν παράλληλα μαρτυρίες πολλών ατόμων, πράγμα που δίνει σε κάθε μαρτυρία έναν ιδιότυπο χαρακτήρα που εμπεριέχει φημολογίες. Οι φημολογίες δεν μπορουν να αποτελέσουν μαρτυρία αξιόπιστη , αλλά μπορούν να δώσουν στοιχεία διαμόρφωσης γενικής εικόνας για τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, στις Αστυνομικές Αρχές. Παραμένουν όμως κυρίως διαδόσεις.
Ψυχολογικά ζητήματα που εγείρονται
Πρέπει καταρχήν να εξεταστεί

Ο όρος του αυτόπτη μάρτυρα , δημιουργεί εκ προοιμίου μια ανευ όρων αποδοχή στην καθημερινότητα των όσων εξιστορεί, ως αληθινά γεγονότα. Στο Νομικό όμως και Ψυχολογικό πλαίσιο η αποδοχή της μαρτυρίας ενός αυτόπτη μάρτυρα έχει όρια που πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα.
Γενικά , η μαρτυρία ενός ατόμου που παραβρίσκεται σε μια σκηνή εγκλήματος, επηρρεάζεται απο τον χρόνο που συμβαίνει, την σημαντικότητα της εργασίας που εκτελούσε την ώρα της ενέργειας, την νοητική του συγκέντρωση στην "σκηνή".
Ψυχολογικά η πίεση που νοιώθει ένας μάρτυρας εγκληματικής πράξης είναι μεγάλη, αυξανόμενη στιγμιαία κι απότομα υπο μορφή σοκ και σχετίζεται άμεσα με: το πόσα άτομα εμπλέκονται στην ενέργεια (όσο περισσότερα τα άτομα τόσο πιο συγχεόμενη η μαρτυρία), απο το αν υπάρχει θανατηφόρος ενέργεια (το σοκ απο έναν άνθρωπο που πέφτει νεκρός είναι ισχυρότατο), απο το αν υπάρχει όπλο στη σκηνή (το όπλο είναι απειλητικό στην εμφάνισή του ακόμα και αν δεν αποτελεί ο μάρτυρας τον άμεσο στόχο), τον επαρκή ή ελλειπή φωτισμό της "σκηνής" ή το αν γίνεται μέρα ή νύχτα που επιδρά ψυχολογικά απειλητικά και για τον ίδιο τον μάρτυρα.Επίσης σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του μάρτυρα παίζει ο χρόνος που μπορεί να είδε καθαρά τον δράστη, κι αυτό γιατί ενώ ο περισσότερος χρόνος δηλώνει υποθετικά μεγαλύτερη ευκολία στην αναγνώριση, παράλληλα την ώρα που συμβαίνει δηλώνει κατακόρυφη αύξηση του άγχους εκ της απειλής που νοιώθει , που μετέπειτα είναι αρνητικό στοιχείο για την βραχεία μνήμη του.
Χαρακτηριστικό είναι ότι αυτόπτες μάρτυρες σε σκηνή φόνου μπορούν πολύ εύκολα να θυμηθούν παράπλευρα στοιχεία της σκηνής πχ αν υπήρχε παγκάκι σε ένα πάρκο ή οχι, αλλά δύσκολα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Δράστη. Επίσης χαρακτηριστικό είναι η δύναμη της υποβολής μέσω της εικόνας ή της παράλληλης μαρτυρίας έμμεσης ή άμεσης. πχ γυναίκα στο New Hampshire όταν είδε απο το παράθυρό της να συλλαμβάνεται άντρας και να του περνάνε χειροπέδες , δήλωσε μετα βεβαιότητας ότι αυτός ήταν ο δράστης. Αμέσως μετά όταν της ζητήθηκε απο τους ντετέκτιβ να περιγράψει τον δράστη , περιέγρραψε ένα πρόσωπο εντελώς διαφορετικό με τον άντρα που είχε συλληφθεί ως ύποπτος.
Συμπερασματικά ο ψυχολογικός παράγοντας και η εξέταση του, είναι απο τους πλέον σημαντικούς στην περίπτωση κάθε αυτόπτη μάρτυρα ώστε να καταστεί η μαρτυρία αξιόπιστη και μη κατευθυνόμενη.


Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

«Εγκλημα είναι η πράξη που τιμωρεί ο Ποινικός Νόμος» ήταν ο πρώτος νομικός ορισμός, που όμως δεν ικανοποίησε τη νεοσύστατη στα τέλη του 19ου αιώνα επιστήμη της Εγκληματολογίας. Κρίθηκε δογματικός και νομικίστικος. Του έλειπε η ανθρωπολογική και κοινωνική διάσταση.
«Δεν υπάρχει έγκλημα παρά μόνον εγκληματίες» θα υποστηρίξει ο Λομπρόζο μαζί με τον Φέρι και τον Γκαρόφαλο, ιδρυτές της πρώτης ιταλικής Εγκληματολογικής σχολής. Ο ορισμός διανθίζεται.
«"Εγκλημα" είναι η παραβίαση στοιχειωδών αισθημάτων φιλαλληλίας, μιας συγκεκριμένης κοινωνίας, μιας συγκεκριμένης εποχής, απαραίτητων για την κοινωνική συμβίωση.» (Γκαρόφαλο)
Την ιδιοτυπία της φύσης του εγκληματία θα αμφισβητήσει στη συνέχεια η Εγκληματολογία της κοινωνικής αντίδρασης. «Εγκλημα είναι ένα προϊόν κοινωνικής αντίδρασης» θα υποστηρίξει, στρέφοντας το ενδιαφέρον της όχι στις αιτίες αλλά στις κοινωνικές αντιδράσεις στο έγκλημα.
Ο ορισμός του εγκλήματος αλλάζει καθοριστικά μέσα από μιαν άλλη οπτική. Εκείνη της κριτικής εγκληματολογίας που υποστηρίζει ότι ο ποινικός νόμος δεν προασπίζει μια υπερβατή τάξη πραγμάτων, αλλά τις αξίες των διαφόρων κοινωνικών ομάδων ανάλογα με τον συσχετισμό των πολιτικο-οικονομικών τους δυνάμεων. «Εγκλημα είναι ένα προϊόν κοινωνικής σύγκρουσης» υποστηρίζεται εδώ.
Τελικά πού βρίσκεται η αλήθεια του εγκλήματος; Και εν τέλει η αλήθεια αυτή είναι νομικής, πολιτικής, υπαρξιακής ή κοινωνιολογικής φύσεως; Ή μήπως κάτι που εμπεριέχει ολίγον από αυτά; Ενα εκρηκτικό μείγμα, δηλαδή, που θα προκύψει ως τελικό προϊόν και κατά πόσον αυτό θα αντανακλά το αρχικό του αίτιο; Αν ορίσεις κάτι σαν πραγματικό γίνεται πραγματικό στις συνέπειές του.

* Η κοινωνία του θεάματος
Η κοινωνία του θεάματος μας καλεί να λησμονήσουμε τους παραπάνω ορισμούς. Να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν. Κυρίως μας προσκαλεί να αγνοήσουμε το ίδιο το ερώτημα: «Τι είναι έγκλημα;».
«Εγκλημα είναι το σόου του εγκλήματος» μας λέει. Και παράδοξα το έγκλημα είναι σαν να εξαφανίζεται. Ως μάγος ταχυδακτυλουργός η μικρή οθόνη παίρνει στα χέρια της το έγκλημα, το προβάλλει, το φωτίζει, το τιμωρεί και... και στη συνέχεια το εξαφανίζει.
«Εγκλημα είναι το θέαμα του εγκλήματος». Εγκλημα είναι όχι αυτό που συμβαίνει αλλά αυτό που εγώ διαλέγω να προβληθεί σαν να συμβαίνει». Και τι είναι αυτό που εγώ διαλέγω να προβληθεί σαν να συμβαίνει; Μεμονωμένες δραματοποιημένες και συγκινησιακά φορτισμένες ατομικές πράξεις βίας.
Βιαστές, παιδόφιλοι, παράφρονες εγκληματίες, ληστές, απαγωγείς συγκροτούν το ελκυστικό μωσαϊκό του τηλε-εγκλήματος και μιας συνεχώς αυξανόμενης ανησυχίας για το έγκλημα.Το σόου του εγκλήματος δεν προβάλλει απλώς το έγκλημα αλλά ΚΑΙ δημιουργεί το πρόβλημα του εγκλήματος. Η αίσθηση μιας γενικευμένης απειλής σαν σκιά απλώνεται.Η Σκιά είναι υπερμεγέθης. Η απειλή υπερβαίνει την πραγματικότητα. Και τούτο γιατί, όπως και να το κάνουμε, γνωρίζουμε καλά πως δεν παραμονεύουν σε κάθε βήμα σεξουαλικά διεστραμμένοι βιαστές, δεν είναι ανώμαλοι σαδιστές και δολοφόνοι οι έφηβοι, δεν περιστοιχιζόμαστε από επίδοξους ληστές που καραδοκούν είτε να μας βιάσουν είτε να μας ληστέψουν είτε να μας κάνουν και τα δύο, τα παιδιά μας και οι νέοι γύρω μας δεν είναι είτε άβουλα θύματα αδίστακτων εγκληματιών είτε δυνάμει βίαια και ανεξέλεγκτα πλάσματα. Κουκουλοφόροι τρομοκράτες δεν απειλούν να διαταράξουν την ήδη διαταραγμένη ησυχία μας. Δεν είμαστε στο έλεος μιας καταστροφολογικής δίνης.Και όμως αυτό το «σύνδρομο ενός κακού κόσμου» που τόσο έντεχνα προάγει η τηλεόραση μοιάζει να είναι ο μόνος δυνατός κόσμος που μας περιβάλλει.Το έγκλημα μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο μοιάζει να είναι σχεδόν φυσική και αναπότρεπτη συνέπεια της ίδιας μας της ύπαρξης. Από το γεγονός και μόνο ότι υπάρχουμε το έγκλημα μοιάζει να αντλεί τη νομιμοποίησή του. Δημιουργείται μια παράδοξη κατάσταση όπου ο μύθος γίνεται πιο πραγματικός από την ίδια την πραγματικότητα.

* Ποιος ωφελείται από την τηλε-βία;
Προς τι όλα αυτά; Οπως στα αστυνομικά έργα «ποιος ωφελείται»; Μα η τηλεθέαση θα μου πείτε. Ναι είναι μια εύκολη απάντηση. Η τηλεθέαση, η διαφήμιση, το χρήμα «business as usual» δηλαδή. Επιπλέον το έγκλημα σαγηνεύει.Χαρακτηριστική είναι η αμερικανική διαπανεπιστημιακή έρευνα του Ντάνιελ Λιντς. Οι κακοί ήρωες στο 40% των παιδικών τηλεοπτικών προγραμμάτων, κυρίως σε σίριαλ και ταινίες, όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά παρουσιάζονται σαν ήρωες, έτσι ώστε τα παιδιά να ταυτίζονται πιο εύκολα μαζί τους. Στα τρία από τα τέσσερα προγράμματα που αναλύθηκαν, ο κακός κάνει ό,τι κάνει χωρίς το ελάχιστο ίχνος τύψης ή μεταμέλειας. Τα παιδάκια χαίρονται και λατρεύουν αυτούς τους κακούς ήρωες.Το έγκλημα δεν πουλάει μόνο, αλλά σαγηνεύει. Μάλλον πουλάει επειδή ΚΑΙ σαγηνεύει. Προσφέρει μια ανέξοδη και εκ του ασφαλούς ενασχόληση με καταχωνιασμένες μέσα μας καταστροφικές ενορμήσεις. Σαγηνεύει καθώς ενεργοποιεί μέσα μας μυστικές απαγορευμένες ταυτίσεις.

Και τελειώσαμε. Αρκεί; Δεν θα το έλεγα. Ισως μόλις τώρα αρχίζουμε.
Ο φόβος μιας φανταστικά διογκωμένης απειλής επιτρέπει τη νομιμοποίηση στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και την αλόγιστη ποινικοποίηση καθημερινών εκφάνσεων της ζωής μας.Οσο πιο πολύ βλέπουμε τηλεόραση, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε. Με σαφήνεια το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τα δεδομένα των ερευνητικών προγραμμάτων. Οσοι με τις ώρες στέκονται μπροστά στη μικρή οθόνη, δηλαδή οι συστηματικοί χρήστες, ανησυχούν πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους για την αύξηση της εγκληματικότητας, ανησυχούν για το μέλλον, για τα παιδιά τους, για την υγεία τους, ανησυχούν και διάγουν την ανήσυχη ζωή του ανησυχούντος τηλεθεατή.

Πώς είναι όμως μια τέτοια ζωή;
Ο έμφοβος άνθρωπος είναι ένας ανελεύθερος άνθρωπος. Ενδίδει στη λογική της καταστολής, στη μισαλλοδοξία, στην κατάτμηση του κόσμου σε «καλούς» και «κακούς». Ο έμφοβος άνθρωπος ζει αγκαλιασμένος με το ανορθολογικό. Ο δούλος έχει αφέντη τον φόβο. Στο όνομα του φόβου υψώνονται τείχη ψευδο-προστασίας, το «εμείς» αναγορεύεται σε υπέρτατη αξία και το «οι άλλοι» σε θανάσιμη απειλή.Από το σόου του εγκλήματος ωφελείται ο φόβος. Και φυσικά η κάθε εξουσία που ονειρεύεται ευπειθείς και πειθαρχημένους διά του φόβου τηλε-πολίτες.Μια «μικρή» υπενθύμιση εδώ: Για ποιο έγκλημα μιλάμε; Ο πανικός και ο φόβος εστιάζονται ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ στον κίνδυνο που θέτουν ορισμένα άτομα και όχι ορισμένες κοινωνικές συνθήκες ή πρακτικές άμεσα συνυφασμένες π.χ. με το φαινόμενο μιας συλλογικής δομικής βίας.Στο σόου του εγκλήματος θέση έχουν τα επικίνδυνα άτομα και όχι οι επικίνδυνες συνθήκες ζωής που μπορεί να απειλούν πολύ περισσότερο την υγεία, την ασφάλεια και τη ζωή μας. Η βιομηχανική μόλυνση για παράδειγμα, ή τα καθημερινά ατυχήματα στους χώρους εργασίας εξαιτίας πλημμελών συνθηκών εργασίας μένουν εκτός. Εκτός σόου. Αόρατα. Και ο αόρατος κίνδυνος είναι μη κίνδυνος. Και έτσι η προσοχή απομακρύνεται από εδώ. Το κέντρο βάρους εστιάζεται στο ατομικό και μεμονωμένο. Η δομική βία υφίσταται τηλεοπτική ασυλία.

* Τι γίνεται με το δράμα;
Τι γίνεται όμως με το δράμα; Πώς αντέχει να ζει κανείς καθημερινά μέσα σε τόση ένταση και δράμα;Ενα δελτίο ειδήσεων να δεις αρκεί για να εκτεθείς στο απόλυτο δράμα. Στις χαροκαμένες π.χ. μάνες που οn camera κλαίνε και οδύρονται για τα αδικοχαμένα παιδιά τους, στις σκηνοθετημένες αναπαραστάσεις στυγερών βιασμών, σε εκσκαφείς που μέρες - μήνες ψάχνουν «ζωντανά» με αδημονία να ανασύρουν από τα σκοτεινά έγκατα της γης το νεκρό σώμα ενός εξαφανισμένου μικρού αγοριού. Τι αλήθεια γίνεται το τόσο δράμα;Εκεί που εκτυλίσσεται ο φόνος, εκεί που με κομμένη την ανάσα «ζωντανά» παρακολουθώ τη ληστεία, εκεί που πάει «ζωντανά» να ανασυρθεί ο νεκρός, ιδού η καθησυχαστική φωνή του δημοσιογράφου «για λίγο διαφημίσεις και επανερχόμαστε» και να! οι μουσικούλες, να! τα απορρυπαντικά! να! τα βιντεοκλίπ, ο φόβος αιφνιδίως διακόπτεται. Η βολή του καναπέ ενισχύεται. Το δράμα δραπετεύει. Ολα φυσικοποιούνται και επανέρχονται εκεί που ήσαν πριν.
Το δράμα εκεί που πάει να κορυφωθεί έχει ήδη αρχίσει να εκπνέει. Ως διά μαγείας η ένταση εξατμίζεται.Ο φόβος γίνεται και ξε-γίνεται. Μια παιδική τραμπάλα. «Τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι». Στα ψέματα κάνουμε ότι παίζουμε. Η τηλεόραση φροντίζει να λειάνει τον φόβο του εγκλήματος κάνοντάς τον θέαμα.Οσο για την απορία του εγκλήματος, αυτή και αν είναι εκτός των τηλεοπτικών προδιαγραφών. Ολα είναι γνωστά, αναλύσιμα, εντοπίσιμα. Ακόμη και αυτός ο επιστημονικός λόγος έτσι όπως εκφέρεται από τους συνήθεις ύποπτους ερμηνευτές, στρόγγυλος και αυτάρκης καθησυχάζει και αυτός! «Μη σας μέλει, ό,τι συμβαίνει είναι υπό την εποπτεία της γνώσης μας» λένε και ως συνταγολόγοι του ΙΚΑ βγάζουν από το τσεπάκι τους τη συνταγή.Αρα για ένα κρυφτούλι με τον φόβο πρόκειται και όχι για μια αντιπαράθεση μαζί του. Μια αντιπαράθεση που θα μπορούσε να λειτουργήσει και αφυπνιστικά. Αφυπνιστικά ώστε να φοβάσαι αυτούς που σου καλλιεργούν τον φόβο. Να φοβάσαι τους έμπορους της δικής σου ζωής. Για ένα κρυφτούλι όμως πρόκειται που θα εδραιώσει και θα αφήσει ανέγγιχτη την πολύτιμη υπηρεσία της ανησυχίας και της ανασφάλειας για το έγκλημα.
Τόσο κακιά λοιπόν η τηλεόραση;....

Ο όρος είναι αγγλόφωνος κι έχει επικρατήσει διεθνώς για να χαρακτηρίσει το γεγονός της παράνομης εκμετάλλευσης ανθρώπων μέσω της μεταφοράς τους σε άλλο, ξένο για τους ίδιους, κράτος. Ο επίσημος ορισμός της έννοιας απο τον Ο.Η.Ε είναι: Παράνομη διακίνηση Προσώπων με σκοπό τη Σεξουαλική και Οικονομική Εκμετάλλευση, ιδιαίτερα Γυναικών και Παιδιών και αφορά τη στρατολόγηση, μεταφορά, μετακίνηση, εγκατάσταση , ή παραλαβή προσώπων, μέσω απειλής, ή χρήσης βίας, ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, της απαγωγής, του δόλου, της εξαπάτησης, της κατάχρησης της δύναμης, της κατάχρησης μιας τρωτής ή ευάλωτης θέσης, της προσφοράς ή της αποδοχής οικονομικού ή άλλου οφέλους για την επίτευξη της σύμφωνης γνώμης ενός προσώπου το οποίο ασκεί έλεγχο ή εξουσία επί άλλου προσώπου για το σκοπό της εκμετάλλευσης. Η εκμετάλλευση περιλαμβάνει, την εκμετάλλευση της πορνείας ή άλλες μορφές σεξουαλικής εκμετάλλευσης, την εξαναγκαστική εργασία, ή παροχή υπηρεσιών, τη διαμόρφωση συνθηκών σκλαβιάς, ή τη λήψη σωματικών οργάνων (Πρωτόκολλο του Παλέρμο-2000).
Το κυρίαρχο σχήμα "λειτουργίας" του Trafficking είναι το εξής: χώρα προέλευσης, χώρα διαμετακόμισης και χώρα υποδοχής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ για το trafficking,..

Αν και αυτόματα στην σκέψη μας ταυτίζονται με τα εγκλήματα πάθους,λόγω της συναισθηματικής σημασιολογίας και των δυο, εντούτοις αποτελούν μια εντελώς ξεχωριστή κατηγορία. Ως έγκλημα μίσους ορίζεται η κακουργηματική πράξη που στρέφεται εναντίον ατόμου ή ομάδας ατόμων με κριτήριο την φυλή,το χρώμα,την θρησκεία,την εθνικότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό , την όποια αναπηρία, ή την συμμετοχή σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Κίνητρο αυτών των εγκλημάτων αποτελεί ακριβώς η αρνητική γνώμη του δράστη έναντι χαρακτηριστικών του θύματος που άγονται σε μια απο τις παραπάνω κατηγορίες. Ιδιαίτερη σημασία έχει να τονίσουμε ...

Με αφορμή το κατάστημα εγκλεισμού του Γκουαντάναμο και τις ακραίες συνθήκες κράτησης και "ανακρίσεων" που επικράτησαν σε αυτό και είδαν το φως της δημοσιότητας κατα καιρούς, επιστήμονες στην Αμερική έκαναν ένα πείραμα εθελοντικού εγκλεισμού (σε πολύ πιο ελαφριές συνθήκες) για να μελετήσουν τις επιπτώσεις σε οργανική και ψυχική υγεία.Στο πρόγραμμα συμμετείχαν 13 άτομα εθελοντές ,ανάμεσα τους και δύο ψυχολόγοι, τα οποία και υπέγραψαν την πλήρη ευθύνη τους για την συμμετοχή τους στο πρόγραμμα που θα διαρκούσε μόλις 2 μέρες. Σημαντικό είναι ότι όλα τα άτομα που συμμετείχαν , πριν την έναρξη, θεωρούσαν εξαιρετικά εύκολο το πείραμα και εξαιρετικά...