Στην Δικαστική Ψυχολογία ένα μεγάλο κομμάτι ανάμεσα στους υπόλοιπους τομείς της, είναι το Διαδικτυακό έγκλημα. Στην αμερικανική σειρά Homeland , ένας Πολιτικός δολοφονείται όταν ένας χάκερ καταφέρνει να σπάσει τον μοναδικό κωδικό του βηματοδότη του και να τον απενεργοποιήσει προκαλώντας του έτσι τεχνική ανακοπή. Σενάριο απολύτου φαντασίας; Η πιθανότητα πραγματικότητας;

Για την Europol , η πρώτη online δολοφονία είναι προ των πυλών. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεσή της, η μη επαρκής δυνατότητα ηλεκτρονικής προστασίας συσκευών (ειδικά ιατρικών) όπως τα ηλεκτρονικά εμφυτεύματα που χρησιμοποιούν παλμούς και πχ καθορίζουν τους χτύπους της καρδιάς, μπορεί να τα κάνει εύκολα στόχους χάκερ. Επίσης στην ίδια έκθεση υποστηρίζεται ότι οι κυβερνήσεις ανα τον κόσμο έχουν θεωρήσει ασήμαντη την συγκεκριμένη απειλή με αποτέλεσμα να μην έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας προς αυτήν την κατεύθυνση...

Στην ενδοοικογενειακή βία τα κύρια πρόσωπα είναι δύο, ο θύτης και το θύμα (ή τα θύματα, αφού πολλές φορές η βία του θύτη δεν περιορίζεται στο κύριο πρόσωπο που θυματοποιείται αλλά περνά και στα συνοδευόμενα μέλη συνήθως παιδιά).Για να αντιληφθούμε το «σύστημα» που συντηρεί την ενδοοικογενειακή βία, θα πρέπει να δούμε τα χαρακτηριστικά των κύριων προσώπων αυτών ξεχωριστά.

Καταρχήν ο Θύτης: Παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα κοινωνικά, με αυτήν που εκφράζει στις ιδιωτικές του στιγμές. Η υιοθέτηση της βίαιας συμπεριφοράς συνήθως ξεκινά με ένα ξέσπασμα που δεν θυμίζει σε τίποτα τον εως τότε παρουσιαζόμενο εαυτό του κι αυτό είναι κάτι που σοκάρει σε τέτοιο βαθμό το θύμα που να το καταστά αδύνατο να αντιδράσει λογικά και συνήθως το ρίχνει άμεσα στις αμφιβολίες (μήπως έκανα κάτι όντως λάθος εγώ; Μήπως τον πρόσβαλα;) , και στην βεβαιότητα ότι αυτό που έγινε αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Αυτό πολλές φορές αποβαίνει μοιραίο καθώς κάθε τέτοια βία παρουσιάζει κλιμακούμενη επιδείνωση...

Το cyberbullying σαν έννοια το γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Τι είναι όμως το cyberstalking; Το cyberstalking αναφερεται στην εμμονή που έχουν κάποια διαταραγμένα άτομα να παρακολουθούν και να παρενοχλούν διαδικτυακά το θύμα τους. Σύμφωνα με έρευνα της Μεγάλης Βρετανίας, το cyberstalking είναι πιο κοινή και συχνή μορφή παρενόχλησης από την εξ΄επαφής παρενόχληση, αποτέλεσμα της κοινωνικής δικτύωσης που είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου τρόπου ζωής.

Ο θύτης εντοπίζει τον στόχο του μέσω διαδικτύου, το παρακολουθεί μέσω αναρτήσεων, φωτογραφιών, προσωπικών στοιχείων κτλ που έχει κοινοποιήσει το θύμα σε διάφορους ιστότοπους, facebook, twitter, site γνωριμιών, forums κτλ. Ο θύτης είναι συνήθως ένα διαταραγμένο άτομο που στόχο έχει να παρακολουθεί εμμονικά και να ελέγχει τη ζωή και την καθημερινότητα του θύματος του. Χρησιμοποιεί emails, sexting, μηνύματα στο κινητό για να παρενοχλεί το θύμα του. Ο θύτης μπορεί να προέρχεται από οποιοδήποτε κοινωνικό πλαίσιο, μπορεί να είναι πρώην σύντροφος ή σύζυγος, γείτονας, συμμαθητής, συνεργάτης ακόμα και κάποιος τελείως άγνωστος ο  oποίος εντόπισε το θύμα του μέσω Internet και συνέλεξε στοιχεία για αυτό , όπως διεύθυνση κατοικίας, τηλέφωνο, αγαπημένες δραστηριότητες, επάγγελμα, μέρη που συχνάζει κτλ. Πολλές φορές το κίνητρο του θύτη εκτός από τον έλεγχο που θέλει να ασκεί στο θύμα του, είναι η εκδίκηση, η τιμωρία του θύματος, ή το αίσθημα αδικίας το οποίο βιώνει ο θύτης...

 Όταν ένα παιδί αποχωρίζεται τον γονιό του, χρειάζεται χρόνο για να το δεχθεί και να το διαχειριστεί εντός του. Δυστυχώς στην περίπτωση μιας φυλάκισης , δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για να βοηθήσουμε ή έστω να ενημερώσουμε σωστά το ίδιο μας το παιδί.

Αυτό οδηγεί ,πέρα από το σοκ του αποχωρισμού που νοιώθει, στο να υπάρχει ένας  καταιγισμός ερωτήσεων που γεννιούνται μέσα του , οι οποίες μάλιστα όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνονται. Οι ερωτήσεις αυτές έχουν συνήθως δύο μορφές: είτε είναι άμεσες κι εκφράζονται με την μορφή αποριών, είτε έμμεσες με την μορφή «απαιτήσεων» μέσω κάποιας κακής συμπεριφοράς. Και στις δυο μορφές οφείλουμε να δίνουμε απαντήσεις, όσο κουραστικό ή ψυχοφθόρο κι αν είναι για εμάς.

Οι γυναίκες , όπως πιστεύεται, προσχωρούν σε τρομοκρατικές οργανώσεις είτε από απόγνωση, είτε επειδή η θρησκεία τους το επιβάλλει, είτε επειδή στην κοινωνία που ζούνε είναι υποδεέστερες των ανδρών, είτε λόγω της μάχης για την ισότητα των δύο φύλων, είτε για κάποια ψυχολογικά προβλήματα βαριά όπως η νοητική υστέρηση. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το προφίλ μιας γυναίκας τρομοκράτη έχει διαφορετικά στοιχεία, και υπόβαθρο που τα δημιουργούν, από το προφίλ του άνδρα Τρομοκράτη.

Από τις ανύπαντρες κομμουνίστριες που έγιναν τρομοκράτες για να διώξουν Ισραηλινούς στρατιώτες από το Λίβανο το 1980, μέχρι τις σημερινές αποκαλούμενες μαύρες χήρες της Τσετσενίας που εκδικούνται το θάνατο των συζύγων τους και τις γυναίκες μέλη των Τίγρεων-Ταμίλ της Σρι Λάνκα, τα βιογραφικά και το ψυχολογικό ιστορικό αυτών των γυναικών αποκαλύπτει ένα ευρύ φάσμα ιδεολογιών, εμπειριών και ιστορικού. οι περιπτώσεις των γυναικών  που έχουν ψυχολογικά προβλήματα βαριά και ουσιαστικά ωθούνται- αναγκάζονται να γίνουν τρομοκράτες, μπορεί να αποτελεί μια εντυπωσιακή είδηση στην τηλεόραση, είναι όμως αριθμητικά μικρό ποσοστό στο σύνολο των γυναικών τρομοκρατών.

Για παράδειγμα, οι αναφορές ότι οι δύο γυναίκες βομβιστές αυτοκτονίας, που ανατινάχτηκαν στην αγορά της Βαγδάτης, σκοτώνοντας δεκάδες, είχαν νοητική υστέρηση, αποδείχθηκε ότι ήταν αβάσιμες. Το να επιρρίψουμε ευθύνες στον ισλαμικό φονταμενταλισμό για τη δημιουργία των γυναικών τρομοκρατών, είναι επίσης λάθος...

Οι άνθρωποι λέμε ψέματα με πολλές αφορμές, αλλά κυρίως για έναν λόγο: για να είμαστε αρεστοί ή για να γίνουμε αρεστοί. Κι όλοι μας μάλλον δεν έχουμε πρόβλημα με τα ψέματα που λέμε οι ίδιοι, αλλά έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τα ψέματα που ακούμε από τους άλλους. Και ίσως έχουμε παρατηρήσει ότι όταν ένα γνωστό μας άτομο λέει ψέματα συνεχώς τα αυξάνει. Το γιατί συμβαίνει αυτό , πιθανόν να εξηγείται από τους παράγοντες που ενισχύουν την τάση για ψέμα σε κάθε άνθρωπο. Ίσως κάποιες φορές να «βοηθάμε» αυτά τα άτομα , χωρίς να το καταλαβαίνουμε καν, επιτρέποντας αυτούς τους παράγοντες να υπάρχουν. Ποιοι είναι αυτοί:

Ο φόβος για το έγκλημα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα στην Εγκληματολογία. Τα ερευνητικά πορίσματα δείχνουν ότι ο φόβος για το έγκλημα απορρέει από το γενικό κοινωνικό αίσθημα ανασφάλειας και ανησυχίας, κι όχι αποκλειστικά από την εγκληματικότητα. Πρόκειται ουσιαστικά για την μετατροπή ενός συλλογικού άγχους ...

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που τους αρέσει να ελέγχουν την ζωή των άλλων.Συχνά δε μάλιστα η ψυχοπαθολογία τους φθάνει στο σημείο να αντικαθιστούν και την εικόνα τους με αυτή ενός ανθρώπου δίπλα τους, στην περίπτωση που η σχέση είναι φιλική κι όχι ερωτική.
Πρόκειται για άτομα με ισχυρά διαταραγμένη κλινική εικόνα, που συνήθως πάσχουν από κάποια μορφή διαταραχής προσωπικότητας. Δεν έχουν ευρύ κύκλο γνωριμιών και φίλων για αυτό και η προσκόλλησή τους είναι άμεση , έντονη και δυστυχώς πολλές φορές γοητευτική για το «θύμα» τους. Συνήθως έχουν ξανακάνει το ίδιο σε κάποιο άλλο άτομο πριν και για αυτό είναι εξαιρετικά προγραμματισμένοι και μεθοδικοί στην προσκόλληση.
Στην περίπτωση της φιλικής σχέσης, συνήθως γειτονεύουν με το υποψήφιο «θύμα» και είναι εξαιρετικά πρόσχαροι μαζί του και διαθέσιμοι ανα πάσα στιγμή να βοηθήσουν στο οτιδήποτε.Σταδιακά και κλιμακούμενα αρχίζουν να λαμβάνουν πιο ενεργά μέρος στην ζωής του νέου τους φίλου , συμμετέχοντας σχεδόν σε ότι κάνει..

Η τεχνική της αναγνώρισης υπόπτου στην lineup (τεχνική μονόδρομου καθρέφτη), αφορά ουσιαστικά την "επιλογή" απο τον μάρτυρα του υπόπτου ανάμεσα σε άλλους 4 ή 5 υπόπτους.  Είναι μια τεχνική που αποτελεί τυπική διαδικασία για την αστυνομία και ειδικά στην Αμερική καθημερινή ρουτίνα.  Αν και παρέχει αναγνώριση με μεγάλη βεβαιότητα απο τον μάρτυρα , ωστόσο πολλές φορές εκ των υστέρων η εξέταση DNA  έδειξε ότι η αναγνώριση ήταν λανθασμένη.Πολλοί ψυχολόγοι ,απο παλιότερα ακόμα , έχουν θέσει σοβαρά ερωτήματα για την εγκυρότητα της μεθόδου αυτής. Σε ένα πείραμα απέδειξαν ότι πρέπει να οριοθετηθεί ένα πολύ ειδικό πλαίσιο σε αυτήν την μέθοδο ώστε να είναι πραγματικά αξιόπιστη. Το πείραμα έιχε ως εξής: Τοποθετήσανε "'ύποπτο" για βανδαλισμό εντος του δωματίου αναγνώρισης, στο οποίο υπήρχε ο ένοχος, τον οποίον είχανε προσλάβει οι ίδιοι. Ζητήθηκε απο το άτομο αυτό να μπει "βίαια" στο δωμάτιο λέγοντας και κάποιες βρισιές. Απο μια ομάδα ατόμων ζητήθηκε να βρούνε τον ύποπτο.Απο μια δεύτερη ομάδα δεν ζητήθηκε καν να αναγνωρίσουν κάποιον.

Είναι το σύνδρομο που αναφέρεται αποκλειστικά στις ψυχολογικές διεργασίες που λαμβάνουν μέρος σε θύματα απαγωγής και μόνο.Είναι η Ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται σε αυτά τα θύματα , κατά την οποία ο απαχθέντας εμφανίζει κι αναπτύσσει έντονα συναισθήματα θαυμασμού, πίστης, υπακοής, ταύτισης και αφοσίωσης  προς τον δράστη / δράστες της απαγωγής του. Επίσης τα θύματα απαγωγής αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα για τον "εξωτερικό" κόσμο, ακόμα κι αν πρόκειται για συγγενείς τους ή τις Αρχές. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ..