Ο καθένας μας αισθάνεται ανήσυχος από καιρό σε καιρό, σε στρεσογόνες καταστάσεις, όπως η απαίτηση της δουλειάς σε πιεστικές προθεσμίες ή σημαντικές κοινωνικές υποχρεώσεις που συχνά μας κάνουν να αισθανόμαστε νευρικοί ή φοβισμένοι. Βιώνοντας ήπιο άγχος μπορούμε  να βοηθήθούμε να επικεντρωθούμε στην πρόκληση και να έχουμε ένα επιτυχές αποτέλεσμα.
Αλλά τα άτομα που βιώνουν ακραίες στιγμές φόβου και μια ανησυχία που δεν υποχωρεί μπορεί να πάσχουν από κάποια αγχώδη διαταραχή. Η συχνότητα και η ένταση του άγχους μπορεί να είναι συντριπτική και να επηρεάσουν την καθημερινή μας λειτουργικότητα. Ευτυχώς, στη πλειοψηφία των ανθρώπων με διαταραχή άγχους, αυτή  μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά όταν ακολουθηθεί αποτελεσματική ψυχολογική θεραπεία.
ΠΟΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ "ΕΙΔΗ" ΑΓΧΟΥΣ;
Υπάρχουν διάφοροι κύριοι τύποι των αγχωδών διαταραχών, η καθεμία με τα δικά της χαρακτηριστικά.
-Οι άνθρωποι με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή έχουν επαναλαμβανόμενα φόβους ή ανησυχίες, όπως για την υγεία ή οικονομικά, και συχνά έχουν μια επίμονη αίσθηση ότι κάτι κακό είναι ακριβώς πρόκειται να συμβεί. Ο λόγος για τα έντονα συναισθήματα του άγχους μπορεί να είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Όμως, τους φόβους και τις ανησυχίες είναι πολύ πραγματικές και συχνά διατηρούν τα άτομα από τη συγκέντρωση για καθημερινές εργασίες.
-Η Διαταραχή πανικού περιλαμβάνει ξαφνικά, έντονα και απρόκλητα συναισθήματα τρόμου και φόβου. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή αναπτύσσουν γενικά ισχυρούς φόβους σχετικά με το πότε και πού επόμενη κρίση πανικού τους θα συμβεί, και συχνά περιορίζουν τις δραστηριότητές τους, ως αποτέλεσμα αυτού του φόβου τους.
-Μία  σχετική διαταραχή περιλαμβάνει φοβίες, ή έντονους φόβους, για ορισμένα αντικείμενα ή καταστάσεις. Οι ειδικές φοβίες μπορεί να περιλαμβάνουν  πράγματα όπως το να αντιμετωπίσουμε (ή και να έρθουμε σε απλή επαφή) με ορισμένα ζώα ή να βρεθούμε σε αεροπλάνο, ενώ οι κοινωνικές φοβίες περιλαμβάνουν το φόβο της κοινωνικής ρυθμίσης ή την παραμονή μας σε δημόσιους χώρους.
-Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή χαρακτηρίζεται από επίμονα, ανεξέλεγκτα και ανεπιθύμητα συναισθήματα ή σκέψεις (ιδεοληψίες) και ρουτίνες ή τελετουργίες (ψυχαναγκασμοί), στα οποία τα άτομα συμμετέχουν σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν ή να απαλλαγούν από αυτές τις σκέψεις. Παραδείγματα κοινών καταναγκασμών περιλαμβάνουν το επαναλαμβανόμενο πλύσιμο των χεριών ή την υπερβολική καθαριότητα χώρων μας όπως το σπίτι για το φόβο των μικροβίων, ή τον έλεγχο των εργασιών κατ 'επανάληψη για τα πιθανά λάθη (πχ έλεγχος επαναλαμβανόμενος αν έχουμε κλειδώσει το αυτοκίνητό μας). Κάποιος που υποφέρει απο σοβαρό σωματικό ή συναισθηματικό τραύμα, όπως από μια φυσική καταστροφή ή σοβαρό ατύχημα ή έγκλημα μπορεί να εμφανίσει διαταραχή μετα-τραυματικού στρες. Σε αυτήν την διαταραχή γίνονται σκέψεις, παράγονται συναισθήματα και τα πρότυπα συμπεριφοράς  πλήττονται σοβαρά από τις υπενθυμίσεις της εκδήλωσης, μερικές φορές μήνες ή και χρόνια μετά την τραυματική εμπειρία.
ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Συμπτώματα όπως υπερβολικός φόβος, εφίδρωση αναίτια, δυσκολία στην αναπνοή, αγωνιώδης κτύπος της καρδιάς, αϋπνία, ναυτία, τρέμουλο και ζάλη είναι συχνές στις αγχώδεις διαταραχές. Αν και μια αγχώδη διαταραχή μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή,  συχνά η έναρξη εντοπίζεται στην εφηβεία ή την πρώιμη ενήλικη ζωή.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΩ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Εάν αφεθεί το άτομο χωρίς θεραπεία, οι αγχώδεις διαταραχές μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες. Για παράδειγμα, μερικοί άνθρωποι που υποφέρουν από επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού αποφεύγουν κάθε κατάσταση που φοβούνται ότι μπορεί να προκαλέσει μια επίθεση. Μια τέτοια συμπεριφορά αποφυγής μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα πολλαπλά,  από απλή σύγκρουση με τις απαιτήσεις στην δουλειά, τις οικογενειακές υποχρεώσεις ή και την πλήρη αποφυγή στις βασικές δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, με τελικό αποτέλεσμα το άτομο να γίνεται όλο και πιο δυσλειτουργικό στις απλές καθημερινές του υποχρεώσεις , μέχρι και να φθάσει πολλές φορές στην πλήρη απομόνωση του.
ΘΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ; ΚΑΙ ΠΟΣΟ;
Απολύτως. Οι περισσότερες περιπτώσεις αγχώδων  διαταραχών μπορούν να αντιμετωπιστούν με μεγάλη επιτυχία . Η έρευνα έχει δείξει ότι η μορφή ψυχοθεραπείας γνωστή ως "γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία» (CBT) μπορεί να είναι άκρως αποτελεσματική στη θεραπεία των διαταραχών άγχους. Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούμε CBT (εφόσον είμαστε εκπαιδευμένοι σε αυτήν και πιστοποιημένοι Γνωσιακοί Ψυχοθεραπευτές) για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να εντοπίζουν και στην συνέχεια να διαχειρίζονται τους πραγματικούς παράγοντες που συμβάλλουν στο άγχος τους.Η Συμπεριφορική θεραπεία περιλαμβάνει την χρήση τεχνικών για να μειώσουμε ή να σταματήσουμε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά που συνδέεται με αυτές τις διαταραχές. Για παράδειγμα, μια προσέγγιση περιλαμβάνει την εκπαίδευση ασθενών σε βαθιά χαλάρωση και τεχνικές αναπνοής για την εξουδετέρωση των υπο διέγερση οργανικών λειτουργιών (πχ ταχεία, ρηχή αναπνοή) που συνοδεύουν ορισμένες αγχώδεις διαταραχές.
Μέσω της γνωσιακής ψυχοθεραπείας, οι ασθενείς μαθαίνουν να κατανοούν πώς οι σκέψεις τους συμβάλουν με τα συμπτώματα των αγχωδών διαταραχών, και πώς μπορούνε να αλλάξουν αυτά τα μοτίβα σκέψης για να μειώσουν την εμφάνιση και την ένταση της αντίδρασης.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ
Η  Αυξημένη γνωσιακή ευαισθητοποίηση του ασθενούς σε συνδυασμό με συμπεριφορικές τεχνικές ουσιαστικά εκπαιδεύει το άτομο σταδιακά στην διαδικασία που του συμβαίνει και γεννά το αυξημένο άγχος, με τελικό αποτέλεσμα μέσα απο  το ελεγχόμενο και ασφαλές περιβάλλον των Συνεδριών με τον ψυχολόγο, το άτομο-ασθενής να γίνεται "ψυχολόγος" του εαυτού του και να είναι ικανότατο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία του μελλοντικά!

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Δυστυχώς τελευταία όλοι ακούμε όλο και περισσότερες περιπτώσεις αυτοκτονιών , ακόμα και νέων ανθρώπων , λόγω οικονομικής δυσβάσταχτης πλέον, κατάστασής τους. Τι συμβαίνει τελικά; Είναι τόσο πιο μεγάλα τα προβλήματά μας σήμερα απο ότι παλιότερα; Γίναμε πιο αδύναμοι; Υπολογίζουμε λιγότερο την ίδια μας την ζωή;
Ουσιαστικά τίποτα απο τα παραπάνω δεν συμβαίνει και δεν αποτελεί την αιτία, τουλάχιστον απο μόνο του. Σίγουρα η ζωή μας έχει γίνει πολυπλοκότερη και συνεπώς και πιο δύσκολη σε κάθε τομέα της τόσο για εμάς όσο και για τις σχέσεις μας με τους άλλους. Κυριότερη αιτία όμως για να φθάσει ένα άτομο στην αυτοκτονία , δεν είναι η δύσκολη ή πολύ δύσκολη κατάσταση που βιώνει αλλά το γεγονός οτι δεν βλέπει διέξοδο στο πρόβλημά του. Και πότε κάποιος δεν βλέπει διέξοδο; Σε δύο κύριες περιπτώσεις: 1. όταν έχει θέσει το θέμα του προβλήματος , πρίν γίνει πρόβλημα, σε υψηλότερη αξιακή προτεραιότητα στην ζωή του. πχ για να είναι το χρηματικό το ύψιστο πρόβλημά μου πρέπει πριν να έχει αποτελέσει το χρήμα την ύψιστη αξία μου. 2. όταν έχει αποκόψει κοινωνικές σχέσεις σε τέτοιο βαθμό που στο οποιοδήποτε πρόβλημα νοιώθει πλέον μόνος εντελώς, άρα απομονώνεται και συνεπώς η περίπτωση της εξωτερικής βοήθειας δεν υπάρχει.
Με απλά λόγια για να φθάσει ένα άτομο στην αυτοκτονία αιτία..

Κοινωνικά ή και σε προσωπικό επίπεδο, παρατηρούμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν γενικά ενώ αντίθετα κάποιοι άλλοι δείχνουν απο απρόθυμοι ως και αρνητικοί στο να βοηθήσουν. Αυτο συμβαίνει για πολλούς λόγους. Κύριος λόγος είναι η διασύνδεση που υπάρχει στις μεταβλητές της προσωπικότητας ενός ατόμου με την πρόθεση για βοήθεια. Αυτή η διασύνδεση δείχνει ότι όσο πιο ταπεινό χαρακτήρα παρουσιάζει ένα άτομο τόσο πιο αυξημένη είναι η τάση του για βοήθεια, κι αυτό το απέδειξε και πρόσφατη έρευνα στο Baylor University ανάμεσα σε στο σύνολο των φοιτητών του. Η συγκεκριμένη έρευνα αποτελούνταν απο 3 επι μέρους μελέτες. Στην πρώτη μελέτη-ερωτηματολόγιο οι φοιτητές κλήθηκαν ανάμεσα σε άλλες ερωτήσεις να αξιολογήσουν και πόσο ταπεινοί θεωρούν οι ίδιοι οτι είναι. Στην δεύτερη μελέτη αξιολογήθηκε μέσα απο μη "εμφανές" στους ίδιους σκοπό του ερωτηματολόγιου το πόσο πραγματικά ταπεινοί είναι ως χαρακτήρες , κι αυτό έγινε γιατί ο καθένας απο εμάς έχει την τάση να παρουσιάσει τον εαυτό του πιο ταπεινό απο ότι ίσως είναι , όταν ερωτάται ευθέως. Στην τρίτη μελέτη κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις που θα είχαν πρακτικό αντίτυπο στην ζωή τους , σχετικά με την διάθεσή τους να παρέχουν βοήθεια, ώστε να απαντήσουν ειλικρινά. πχ σε μια ερώτηση τους ζήτήθηκε να καταγράψουν πόσες ώρες θα μπορούσαν να διαθέσουν απο την εβδομάδα τους ο καθένας , για να βοηθάνε συμφοιτητή τους ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν θα μπορούσε να μετακινείτε στο πανεπιστήμιο για ένα μεγάλο διάστημα.
Η μεγάλη διασύνδεση  της ταπεινότητας με την παροχή βοήθειας, είναι πολύ πιθανό να βασίζεται στην έλλειψη αλλαζονείας στα ταπεινά άτομα που τα οδηγεί στην ασυνείδητη πεποίθηση ότι ο καθένας μπορεί να βρεθεί στην αντίθετη πλευρά της αναζήτησης κι όχι της παροχής βοήθειας.
Πέρα απο τον βασικό αυτόν παράγοντα που οδηγεί τους ανθρώπους στο να βοηθάνε περισσότερο, άλλοι παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο είναι οι λεγόμενοι "προσωρινοί" παράγοντες , οι οποίοι όμως είναι και άμεσα μεταβαλλόμενοι και δύσκολα μπορούν να προσμετρηθούν ώς ατομικό γνώρισμα. Τέτοιο είναι: η χρονική πίεση που βιώνει το άτομο την ώρα που καλείται να βοηθήσει, η περιοδική ψυχική του κατάσταση που ενδυναμώνει ή αποδυναμώνει το αίσθημα της ενσυναίσθησής του απέναντι στην κατάσταση βοήθειας,ο αριθμός των παρευρισκομένων (μια έρευνα πάνω σε αυτό έχει δείξει ότι όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των ατόμων που παραβρίσκονται σε μια κατάσταση ανάγκης ,τόσο μικρότερη η ατομική προθυμία για παροχή βοήθειας).
Το σημαντικό στοιχείο είναι οτι η ταπεινότητα παρουσιάζεται και φαίνεται να είναι ένα σχετικά σταθερό γνώρισμα του χαρακτήρα του ατόμου , κι αυτό αποτελεί σημαντικό εύρημα όσων αφορά την σύσταση ομάδων εθελοντισμού, Α βοηθειών κλπ.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Η Σχιζοσυναισθηματική Διαταραχή ανήκει στις ψυχώσεις και παρά την εμφανώς εντυπωσιακή κλινική εικόνα της, παραμένει για πολλά χρόνια ένα αίνιγμα στην ψυχολογία ως προς την σαφή οριοθέτηση της πρόγνωσης και διάγνωσής της.Εμφανίζεται με πολλές ονομασίες όπως: μικτή , άτυπη, περιοδική σχιζοφρένεια,συναισθηματική ψύχωση κ.α Κλινικά τεκμηριώνεται ότι διαφέρει απο τις υπόλοιπες ψυχώσεις σε πολλά στοιχεία διάγνωσης, με κύριο χαρακτηριστικό της όχι το φαντασιακό - παραληρηματικό βίωμα που συναντάμε στις υπόλοιπες, αλλά ένα φαντασιακό-ονειρόμορφο κατά βάση βιωματικό γίγνεσθαι του ασθενή , με έντονα τα στοιχεία συναισθηματικής φόρτισης.
Τα Κύρια Στάδια της είναι:
Στάδιο συναισθηματικών Διαταραχών συνοδευόμενες απο σωματικά Συμπτώματα. Ουσιαστικά αποτελεί το αρχικό στάδιο κατα το οποίο παρουσιάζεται έντονη κυκλική αλλοίωση της διάθεσης με έμφαση στην καταθλιπτική δυσθυμία. Οι εκδηλώσεις είναι αρκετά έκδηλες και σταθερές και συνοδεύονται σωματικά απο αίσθημα γενικής αδυναμίας και τεμπελιάς , αφηρημάδα και μείωση μνήμης, σοβαρή απροθυμία ομιλίας και συχνή ευθιξία στα όρια παραληρηματικών ιδεών συσχετίσεως γεγονότων. Ο ίδιος ο ασθενής εμφανίζει μια παράδοξη ψυχική ηρεμία και γαλήνη στο πρόσωπο , ενώ συχνά αναφέρεται σε "ικανότητες" που ανακαλύπτει ξαφνικά στον εαυτό του που συνήθως συγκλίνουν στο ότι έγινε πιο τολμηρός και πιο εύστροφος.
Στάδιο Ψυχωτικών Συναισθημάτων. Είναι το δεύτερο στάδιο, το οποίο κατα κανόνα εμφανίζεται μετά απο αυπνία λίγων ημερών. Βασικά χαρακτηριστικά του σταδίου αυτού είναι ο έντονος φόβος και ένα μόνιμο ή διαρκές αίσθημα απειλής. Η κλινική εικόνα του ασθενή σε αυτό το στάδιο μοιάζει κατα διαστήματα με οξεία παρανοειδή κατάσταση, αφού συχνά αναφέρεται σε οργανωμένα σχέδια εξόντωσής τους, συνωμοσιολογικές καταδιώξεις κλπ. Σημαντικό είναι ότι κατα διαστήματα παρουσιάζουν μείωση των συμπτωμάτων αυτών (πράγμα που δεν συμβαίνει στις κυρίως ψυχώσεις όπως η σχιζοφρένεια) , και πλήρη αντίληψη των πράξεών τους αφού δείχνουν να καταλαβαίνουν την πριν συμπεριφορά τους σε τέτοιο σημείο ώστε να ζητούν και συγνώμη πολλές φορές.
Στάδιο συναισθηματο-παραληρηματικής αποπραγματοποίησης. Στο στάδιο αυτό παρατηρείται έντονη αλλοίωση του αντικειμενικού νοήματος για το περιβάλλον αλλά και το ίδιο το άτομό του , απο τον ασθενή. Χαρακτηρίζεται απο παραγνωρίσεις προσώπων, συναισθηματικές παραισθήσεις και έντονη διαταραχή της αυτοσυναίσθησης. Σημαντικό επίσης είναι ότι σε αυτό το στάδιο ο ασθενής συνεχίζει να διατηρεί την ικανότητά του προσανατολισμού στον χρόνο και τόπο. Πρέπει να σημειώσω επίσης ότι ο ασθενής , συνεχίζει να διατηρεί πολύ καλή την ικανότητα άμεσης αντίληψης των εννοιών που βιώνει, οπότε η κλινική του εικόνα παραπέμπει περισσότερο όχι στην ορθή αναγνώριση των βιωμάτων του αλλά στην ορθή παραδοχή τους.
Στάδιο Φαντασιακής συναισθηματο-παραληρηματικής αποπραγματοποίησης. Η μετάβαση σε αυτό το στάδιο χαρακτηρίζεται απο την έντονη δραστηριότητα της φαντασιακής σκέψης του ασθενή στην αποπραγματοποίηση. Η δραστηριότητα αυτή δεν επικεντρώνεται μόνο στην αυτοεικόνα ή στην περιβαλλοντική αντίληψη αλλά επεκτείνεται και στις αποκτημένες γνώσεις και εμπειρίες. Η άμεση αντίληψη παρουσιάζεται παραληρηματογόνα , και σύνηθες σύμπτωμα είναι η τάυτιση προσώπων του άμεσου περιβάλλοντος με διασημότητες όπως καλλιτέχνες,επιστήμονες , αρχηγούς κρατών κλπ.  Επίσης χαρακτηριστικό γνώρισμα του σταδίου είναι ο διαχωρισμός όλων των γνωστών του ασθενή σε δύο στρατόπεδα, τους φίλους και τους "εχθρούς". Σωματικά παρουσιάζει κινητική αναστολή ή βραδυκινησία, περιττές χειρονομίες άνευ αντικειμένου, νευρικές αντιδράσεις. Να σημειώσουμε ότι και σε αυτό το στάδιο ο προσανατολισμός σε χώρο και χρόνο παραμένει ικανός.
Στάδιο Παραισθησιακής συναισθηματο-παραληρηματικής αποπραγματοποίησης. Εδώ τα φαντασιακά βιώματα απο την σκέψη του ασθενή (εσωτερικά και υποκειμενικά), μεταβάλλονται σε αισθητηριακά γεγονότα με αποτέλεσμα ο ίδιος να βιώνει κάθε γεγονός σεναριακά, δηλαδή σαν σκηνή απο παραμύθι, έργο, ιστορικό γεγονός του παρελθόντος κλπ.  Η ένταση των παραληρημάτων προσβάλλουν έντονα και την αυτοεικόνα αφού συχνά ο ασθενής είναι πεπεισμένος για αλλαγή της ηλικίας του (μεταβολή του σε νήπιο ή ηλικιωμένο) , ή κάλυψη του σώματός του με χαρακτηριστικά ζώων (λέπια ή τρίχωμα). Υπάρχει εντονότατη διάσπαση του Εγώ του ασθενή , αφού συχνά βιώνει την μεταμόρφωσή του σε κάτι άλλο ή την ύπαρξη σωσία του...

Η απώλεια της Δηλωτικής Μνήμης μπορεί να προκληθεί απο ισχυρό ψυχολογικό σοκ ή σοβαρό οργανικό τραυματισμό.Οι άνθρωποι με διαταραχή Δηλωτικής Μνήμης ενώ είναι αδύναμοι να ανακαλέσουν στην μνήμη τους πολύ πρόσφατα γεγονότα, εντούτοις θυμούνται γεγονότα και καταστάσεις που χρονικά έλαβαν χώρα προ της εκδήλωσης της αμνησίας τους. Επιπλέον είναι αδύνατον να δημιουργήσουν γεγονότα μέσω νέας δηλωτικής μνήμης όπως είναι αυτονόητο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν μόνο πρόβλημα μνήμης όπως πιστεύουμε.Η αδυναμία Δηλωτικής Μνήμης επιφέρει και μι άλλη σειρά δυσλειτουργιών ως αποτέλεσμά της, με κυριότερο την αδυναμία παροχής γόνιμου διαλόγου με υγιή συνομιλητή. Σε πρόσφατο πείραμα ελέγχθηκαν οι επιλογές ενός ατόμου με Διαταραχή Δηλωτικής Μνήμης και ενός υγιούς μέσω του εξής πειράματος: Τοποθετήθηκαν και οι δύο μπροστά σε οθόνες-πίνακες..

Σύμφωνα με πρόσφατο Συνέδριο στην Αμερική αποτελεί την κυριότερη μορφή μελλοντικής Διαταραχής Ύπνου. Πρόκειται ουσιαστικά για την συνέχιση αποστολής γραπτών μηνυμάτων μέσω κινητού ακόμα και ενώ κοιμόμαστε. Και αν και ακούγεται αρκετά παράξενο, ωστόσο είναι υπαρκτό  φαινόμενο και παρουσιάζει αυξητική τάση ειδικά ανάμεσα στους εφήβους. Και ότι εντοπίζεται κυρίως σε αυτές της ηλικίες είναι έυκολα εξηγήσιμο. Καταρχήν σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα , ένας μέσος έφηβος, αποστέλει καθημερινά περι των 80-100 text messages. Επιπλέον σε αυτήν την ηλικία, κάθε άτομο απαιτεί οργανικά 8-9 ώρες ποιοτικού ύπνου. Αν αυτό το συνδυάσουμε με τις υπερβολικά αυξημένες απαιτήσεις που έχει η καθημερινότητα του σημερινού εφήβου (σχολείο,φροντιστήριο,ξένες γλώσσες, κάποιο άθλημα κλπ) , καταλαβαίνουμε δύο πράγματα:..

Ο αυτισμός είναι ένα σύνδρομο το οποίο κάνει την εμφάνιση του σε πρώιμο ηλικιακό στάδιο (έως 3 ετών) και επηρεάζει ολόκληρη την νοητική ανάπτυξη του ατόμου. Εμφανίζεται σε συχνότητα 1:10.000 γεννήσεις και δεν θεωρείται στατική κατάσταση καθώς οι επιπτώσεις της διαταραχής εμφανίζονται σε όλα τα ηλικιακά στάδια. Βασική αδυναμία του αυτισμού είναι η επικοινωνία και η συναισθηματική σύνδεση με τα άλλα άτομα. Τις περισσότερες φορές ο αυτισμός συνοδεύεται από άλλες διαταραχές όπως κώφωση, τύφλωση, νοητική στέρηση, επιληψία κ.α. Ο αυτισμός οφείλεται σε κάποια νευρολογική διαταραχή η οποία επηρεάζει την σωστή λειτουργία του εγκεφάλου και μέχρι σήμερα δεν είναι θεραπεύσιμη κατάσταση.

Τα πιθανά αίτια του αυτισμού είναι πολλά και όχι πάντα ξεκάθαρα. Κάποια από αυτά είναι η δυσλειτουργία της παρεγκεφαλίδος, τραυματισμοί εγκεφάλου, ανοξία, μη κανονική κυκλοφορία του αίματος σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, έλλειψη ενζύμων, χρωμοσωμικές ατυπίες ή ακόμη και ιοί κατά την εγκυμοσύνη της μητέρας ή τον τοκετό, όπως έρπης, ερυθρά και κυτταρομεγαλοϊός.

Ο αυτισμός δεν είναι ένα σύνδρομο που εμφανίστηκε πρόσφατα καθώς υπήρχε για αρκετά χρόνια χωρίς όμως να γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβαινε. Πρώτος ο Kanner χρησιμοποίησε τον όρο «αυτισμό» το 1943. Έκτοτε βέβαια η έννοια και τα κριτήρια διαφοροποιήθηκαν αρκετές φορές μέχρι να φτάσουν στην τελική εικόνα που έχουμε σήμερα...

Παρατηρούμε πολύ συχνά το φαινόμενο, σε καταστάσεις που ασκούν μεγάλη πίεση στον ψυχισμό μας ως γεγονότα , άλλοι άνθρωποι να "σπάνε" και να αποσύρονται και αντιθέτως άλλοι να ευδοκιμούν κιόλας. Πώς συμβαίνει στην ίδια δύσκολη κατάσταση κάποιοι άνθρωποι να έχουν τόσο διαφορετική αντίδραση; Είναι απλά ότι κάποιους ανθρώπους δεν τους αγγίζει τίποτα και είναι απλά "αναίσθητοι" όπως εύκολα συνηθίζουμε να λέμε; Η πραγματικότητα δείχνει να είναι εντελώς διαφορετική: κάποιοι άνθρωποι δείχνουν να ενεργοποιούν καλύτερα και πιο άμεσα την ανθεκτικότητά τους απέναντι σε οποιαδήποτε κατάσταση. Και πως το καταφέρνουν αυτό; Τρείς είναι οι κύριοι παράγοντες που δείχνουν να συμβάλλουν πάρα πολύ σε αυτό:
*Η στάση της Δέσμευσης απέναντι στο γεγονός. Τηρούν και νοιώθουν ...

Μπορεί σε πολλούς να φαντάζουν δυο ασύνδετες μεταξύ τους έννοιες , στην πραγματικότητα όμως τα ψυχοκοινωνικά θέματα που πρέπει να εξεταστούν κατα την ύπαρξη της κλιματικής αλλαγής που ήδη συμβαίνει παγκοσμίως,  είναι και πολλά και ποικίλα. Καταρχήν θα πρέπει να εξεταστούν οι νέες πεποιθήσεις που δημιουργούνται  ή θα δημιουργηθούν στον καθένα μας για την χρήση ενέργειας , την υπερκατανάλωση , τον υπερπληθυσμό και των διογκούμενων αναγκών του, και τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχουν αυτές καθώς χαρακτηρίζονται απο 2 κύρια στοιχεία...

Ο άνθρωπος απο την αρχή της ύπαρξής του βασίστηκε στην διάδραση του με άλλους ανθρώπους τόσο για την εξέλιξή του όσο και για την επιβίωσή του. Η έννοια του κοινωνικού συνόλου υπο την μορφή της οργάνωσης τοπικών ομάδων που εξελίχθηκαν σε κοινωνικές ομάδες δεν ήταν ένα εφεύρημα αλλά πρωταρχική ανάγκη για την εξασφάλιση των απαραιτήτων για επιβίωση. Στην πορεία των κοινωνιών μας, οι ομάδες αυτές συγκεκριμενοποιήθηκαν..