Στις μέρες μας όλο και πιο συχνά βλέπουμε ζευγάρια να χωρίζουν και να οδηγούνται στο διαζύγιο. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο βγαίνουν τουλάχιστον οχτώ χιλιάδες διαζύγια. Τέτοιες καταστάσεις είναι δύσκολες, επώδυνες και συνήθως κανένας από τους διαζευγμένους δεν μένει ικανοποιημένος. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο εκατοντάδες παιδιά βιώνουν την διάλυση της οικογένειας τους με όλες τις συνέπειες αυτής. Ποιες είναι όμως οι συνέπειες ενός διαζυγίου στο παιδί;

Το πόσο θα επηρεαστεί ένα παιδί και τι αντίκτυπο θα έχει το διαζύγιο στην μετέπειτα ζωή του έχει να κάνει τόσο με το ίδιο το παιδί και το χαρακτήρα του, όσο και με την μεταχείριση που θα δεχτεί από τους γονείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι γονείς είναι αυτοί που οφείλουν να προστατέψουν το παιδί από τις συγκρούσεις και τις βίαιες καταστάσεις που πιθανώς θα δημιουργηθούν στο σπίτι. Σε περίπτωση διαζυγίου η οικογένεια βρίσκεται σε κατάσταση έντασης και πίεσης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πιθανότατα η λέξει διαζύγιο ακούγεται στο σπίτι μήνες νωρίτερα σε καταστάσεις θυμού και καυγάδων. Έτσι το παιδί έχει συνδέσει την έννοια διαζύγιο με κάτι αρνητικό, με συναισθήματα ανασφάλειας και φόβου. Όσο περισσότερη εχθρότητα και πικρία υπάρχει, τόσο πιο δύσκολο είναι για το παιδί να προσαρμοστεί.

Ένα διαζύγιο σημαίνει πως δεν θα είναι εξίσου διαθέσιμοι και οι δυο γονείς στο παιδί. Όταν τελικά ο ένας γονέας φύγει από το σπίτι, το παιδί φοβάται ότι θα το εγκαταλείψει και ο άλλος. Αυτό δημιουργεί συναισθήματα λύπης, θυμού και σύγχυσης. Επιπλέον, αισθάνεται ενοχές πιστεύοντας πως αυτό είναι η αιτία που χώρισαν οι γονείς του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα υπάκουο και ¨καλό παιδί¨ ώστε να μην το εγκαταλείψει ο άλλος γονέας. Το παιδί μέσα στη δίνη των συναισθημάτων του κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να αποκαταστήσει τη σχέση των γονέων του και να τους ξαναφέρει κοντά. Πολλές φορές μάλιστα το παιδί φαντασιώνεται τη συμφιλίωση ή άλλες καταστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη συμφιλίωση. Στην δυσκολία του να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει περίεργες συμπεριφορές όπως να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με τη φωτογραφία ή κάποιο προσωπικό αντικείμενο του γονέα που έφυγε από το σπίτι, να κρατάει στο δωμάτιο του φωτογραφίες και αντικείμενα από το γάμο των γονιών του ή να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών από τη μεριά του γονέα που έφυγε. Επιπλέον, παρουσιάζει δύσκολη συμπεριφορά, διάσπαση προσοχής, μειωμένη σχολική απόδοση, συμπτώματα κατάθλιψης, διαταραχές στον ύπνο και την όρεξη, ενούρηση, απομόνωση, συναισθηματική αποστασιοποίηση, επιθετική συμπεριφορά, διαταραχή αυτοπεποίθησης κ.α.

Ποιος όμως είναι ο καλύτερος τρόπος να χειριστούν οι γονείς αυτή τη μετάβαση;

Κατ’αρχήν οι γονείς θα πρέπει να είναι σίγουροι για την απόφαση τους ώστε να μην δημιουργούν στο παιδί ψεύτικες ελπίδες και λανθασμένες εντυπώσεις...

Στα παιδιά με κινητικά προβλήματα κάθε μέρα αρχίζει και τελειώνει με θεραπεία, η οποία ενσωματώνεται τόσο στη ζωή του παιδιού όσο και στη ζωή των γονέων και ολόκληρης της οικογένειας με αποτέλεσμα η ζωή του παιδιού γίνεται θεραποκεντρική. Στόχος είναι η βελτίωση της κατάστασης του παιδιού. Σε πολλές περιπτώσεις όμως ξεπερνιέται το μέτρο. Η θεραπεία του παιδιού μετατρέπεται σε θεραπευτική εμμονή και οι στόχοι πολλές φορές δεν είναι πραγματοποιήσιμοι και μακροπρόθεσμοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη στέρηση της οικογενειακής ζωής, τόσο από τους γονείς όσο και από τα παιδιά, και το μόνιμο άγχος της πραγμάτωσης των θεραπευτικών στόχων.

Η πιο συνηθισμένη αιτία της υπερβολής των γονέων είναι η πεποίθηση πως αν βιαστούν θα προφτάσουν την κανονική ανάπτυξη και το παιδί τους θα συμβαδίσει με τα άλλα παιδιά. Δυστυχώς, όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Το κάθε παιδί έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και συγκεκριμένες ικανότητες. Ταυτόχρονα υπάρχουν κάποιες δυσκολίες τις οποίες δεν μπορεί να ξεπεράσει το παιδί όσο πολύ κι αν προσπαθήσει το ίδιο. Η ελπίδα των γονέων πως μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση γεμίζει τη ζωή του παιδιού με αμέτρητα «πρέπει» και πιέσεις και μοιάζει όλη η οικογένεια να έχει σταματήσει να ζει μεταθέτοντας τις καθημερινές χαρές της ζωής στο μέλλον, πιστεύοντας πως έτσι θα υπάρχουν καλύτερα αποτελέσματα σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Μερίδιο ευθύνης σε αυτή τη κατάσταση έχουν και οι ειδικοί οι οποίοι ασκούν πίεση τόσο στους γονείς όσο και στο παιδί.

Προκειμένου η οικογένεια να ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού για θεραπεία, συχνά οργανώνεται άκαμπτα, με πολύ φορτισμένο πρόγραμμα τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς, με αποτέλεσμα το οικογενειακό περιβάλλον να είναι δυσλειτουργικό και συχνά αβάσταχτο ακόμα και για τα άλλα παιδιά της οικογενείας τα οποία νιώθουν παραμελημένα και πως οι δικές τους ανάγκες και τα δικαιώματα τους παραβλέπονται ή θυσιάζονται στο πρόβλημα του άλλου παιδιού. Η θεραπευτική υπερβολή απομονώνει τα παιδιά από φίλους, επισκέπτες και κοινωνικές σχέσεις.

Όσον αφορά το ίδιο το παιδί με την αναπηρία, οι γονείς πολλές φορές ξεχνάνε πως για να αναπτυχθεί ένα παιδί σωστά και αρμονικά χρειάζεται στοργή, κατανόηση, ψυχική ηρεμία και παιχνίδι. Για τους γονείς το βασικότερο πρόβλημα του παιδιού είναι η κινητική δραστηριότητα, η δυσκολία να φάει, να ντυθεί, να περπατήσει ή να πάει στην τουαλέτα. Έτσι λοιπόν ρίχνουν όλη τη βαρύτητα εκεί και πιέζουν το παιδί να εξασκηθεί σε αυτού του είδους τις δραστηριότητες. Η υπερβολική πίεση των γονέων για τη σωστή στάση του σώματος και κινήσεις μπορεί να μετατρέψει την θεραπευτική αγωγή σε καταναγκασμό και υπερβολικές αξιώσεις, να επηρεάσει αρνητικά την ψυχική υγεία του παιδιού και να δημιουργήσει επιπρόσθετα προβλήματα. Για παράδειγμα, ένα παιδί με ημιπληγία το οποίο πιέζεται να βελτιώσει τις κινήσεις του, όχι μόνο δεν θα ξεπεράσει τη σωματική του δυσκολία αλλά θα αποκτήσει επιπλέον δυσκολίες σε άλλους τομείς όπως συμπεριφορά ή ομιλία...

Τον κίνδυνο εκδήλωσης ψυχολογικών προβλημάτων αντιμετωπίζουν, σύμφωνα με πρόσφατη σχετική έρευνα, όσα παιδιά παρακολουθούν για περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα τηλεόραση ή όταν παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ στη Βρετανία, περισσότερες από δύο ώρες τηλεόραση κάθε μέρα αυξάνουν κατά 60% τις πιθανότητες για εμφάνιση συναισθηματικών, κοινωνικών και νοητικών προβλημάτων στα παιδιά οδηγώντας τα σε «κοινωνική δυσλειτουργία».

Αντίστοιχα, η παραμονή άνω των δύο ωρών μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή για ηλεκτρονικά παιγνίδια αυξάνει περίπου κατά 59% τις πιθανότητες εμφάνισης τον ίδιων προβλημάτων στα παιδιά.

Mersinias Thomas, TEDx speaker,

Clinical Psychologist, Mental Health Counselor

©www.mersinias.gr

Δεν το έκανα εγώ, μόνο του χάλασε! Η αρκούδα μου έφαγε όλο το παγωτό! Ένας δράκος είναι στην ντουλάπα! Πολλοί γονείς προβληματίζονται και πανικοβάλλονται όταν διαπιστώνουν ότι το μονάκριβο αγγελούδι τους λέει επανειλημμένως ψέματα. Τι υποδηλώνει το ψέμα του και πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουν οι γονείς;

Τα παιδιά αρχίζουν να λένε ψέματα από πολύ μικρή ηλικία, όταν αρχίζουν να αναπτύσσουν και μηχανισμούς επικοινωνίας. Το ψέμα είναι φυσιολογικό κομμάτι στην ανάπτυξη του παιδιού και πολλές φορές στην προσπάθεια του να εκφράσει κάποιο νόημα ή σκέψη, λέει ψέματα. Στο στάδιο αυτό το παιδί δεν το κάνει από δόλο ή εξαπάτηση, ούτε καν ενσυνείδητα. Στην ουσία είναι μια ανακατασκευή της αλήθειας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα παιδιά μεταξύ 3μισι και 6 ετών βρίσκονται στο στάδιο όπου αναπτύσσουν την φαντασία τους. Η φαντασία παίζει πρωταρχικό ρόλο και η αλήθεια με το ψέμα συγχέονται. Πολλές φορές λοιπόν, μέσα στον παραμυθένιο τους κόσμο, τους είναι δύσκολο να διαχωρίσουν το πραγματικό από το φαντασιακό κομμάτι.

Σημαντικό ρόλο παίζει το ηλικιακό στάδιο του παιδιού. Ανάλογα με την ηλικία υπάρχουν διαφορετικά κίνητρα που οδηγούν το παιδί στο ψέμα...

Του κ. Γιάνναρου Θεόδωρου – Μοριακού/Πυρηνικού Βιολόγου

«Η δυσλεξία δεν είναι ασθένεια, δεν έχει καμιά θεραπεία», στο γεγονός ότι καμιά διεθνής επιστημονική κοινότητα δεν έχει αναγνωρίσει μέχρι σήμερα κάποια συγκεκριμένη μέθοδο θεραπείας της δυσλεξίας, σας εφιστούμε την προσοχή. Ιδιαίτερα για όλα αυτά τα κέντρα «αξιολόγησης, υποστήριξης -και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμη και- θεραπείας!», τα οποία ξεφυτρώνουν καθημερινά στις γειτονιές μας. Ακόμα και παπάδες με γνώσεις ψυχιατρικής έχουν εκπονήσει μεθόδους θεραπείας της δυσλεξίας, οι οποίες ωστόσο είναι καταστροφικές για το παιδί, για τον απλούστατο λόγο, ότι απευθύνονται σε άτομα με νοητική στέρηση, κάτι που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για τα άτομα με δυσλεξία.

Κάθε βοήθεια είναι χρήσιμη, κάθε άτομο που θα καθίσει ν' ασχοληθεί με υπομονή και γνώση θα μπορέσει να βοηθήσει το δυσλεξικό παιδί, έφηβο ακόμη κι ενήλικο. Μην περιμένετε θαύματα. Θα είναι σαν να ζητάμε να αλλάξει κάποιος τη δομή και τη λειτουργία ενός διαφορετικού εγκεφάλου. Η δυσλεξία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ήπια διαταραχή ρυθμού στον εγκέφαλο. Καθίστε με υπομονή και οπλισμένοι με γνώση δίπλα στο δυσλεξικό παιδί, το οποίο έχει περισσότερη ανάγκη να βοηθηθεί στο τομέα του σχολείου από άλλα παιδιά. Για αυτόν τον λόγο μην το συγκρίνετε ποτέ με άλλους. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που όλοι έχουμε κάνει και πιθανότατα ακόμα διαπράττουμε.

Ενάντια στην «τάση» της εποχής μας που παρουσιάζει σωστό μοντέλο γονιού αυτό κατά το οποίο προσφέρονται άμεσα κι απλόχερα τα πάντα στο παιδί , ολοένα και περισσότερες έρευνες παγκοσμίως δείχνουν ότι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας σημερινός γονιός στο παιδί του είναι να ξέρει πότε να του λέει «όχι». Κι αυτό γιατί σήμερα πολλοί γονείς δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο να είναι αρεστοί στο παιδί τους , παρά σεβαστοί. Είναι η γνωστή κι εύκολα χρησιμοποιούμενη φράση «θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου». Ο ρόλος του γονιού όμως είναι πολλά περισσότερα από τον ρόλο του φίλου. Ο γονιός οφείλει ασκώντας σωστή εξουσία να οδηγήσει το παιδί στην προσωπική του ωριμότητα και κρίση. Πάρα πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα σωστά πειθαρχημένο περιβάλλον αναπτύσσουν εύκολα περισσότερες δεξιότητες όπως η κριτική ικανότητα, η αυτοπειθαρχία, η σύνεση , και η εκλογίκευση αιτιατού κι αποτελέσματος. Έτσι ως ενήλικες αύριο ανταπεξέρχονται πολύ πιο αποτελεσματικά στις προκλήσεις που συναντούν σε κάθε τομέα της ζωής τους.

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, το «αφού το ζητάει το έχει ανάγκη» δεν ισχύει πάντα σε ένα παιδί. Αν μάθουμε στο παιδί ότι υπάρχουμε μόνο για να του καλύπτουμε τις ανάγκες, αυτός θα είναι κι ο παντοτινός μας ρόλος στα μάτια του.

Επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα ....

Η εφηβεία θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά στάδια, αν όχι το πιο σημαντικό, στην ζωή του ατόμου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της εφηβείας συμβαίνουν πολλές αλλαγές στον ψυχισμό και την συμπεριφορά του ατόμου, καθώς και βιοσωματικές αλλαγές, όπως αύξηση βάρους και ύψους, ορμονικές αλλαγές κ.α. με τις οποίες προσπαθεί να εξοικειωθεί και να τις αποδεχτεί. Επιπλέον, παρουσιάζονται και νοητικες αλλαγές. Οι έφηβοι κατακτούν την ικανότητα της αφηρημένης σκέψης, σκέπτονται πιο λογικά και λαμβάνουν υπόψη τους πολλές διαφορετικές εκδοχές προκειμένου να επιλύσουν ένα πρόβλημα.

Εφηβεία είναι το μεταβατικό εκείνο στάδιο μεταξύ της παιδικής ηλικίας και την ενηλικίωσης του ατόμου. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας το άτομο βρίσκεται σε αναζήτηση της ταυτότητας του, του ρόλου του, έχει ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί, να απομακρυνθεί συναισθηματικά από τους γονείς και να αναπτύξει την αυτονομία του. Οι έφηβοι παρουσιάζουν επαναστατική συμπεριφορά, έχουν την τάση να απομονώνονται και πολύ συχνά εμφανίζουν προβλήματα προσαρμογής. Επιπλέον, εκδηλώνουν συνεχή ενασχόληση με τον εαυτό τους, την εμφάνιση τους και τα συναισθήματα τους. Θεωρούν ότι όλοι τους παρακολουθούν και τους κρίνουν για ότι κάνουν.

Τα άτομα στην εφηβεία νιώθουν πως ο τρόπος που σκέφτονται είναι μοναδικός και αυτό τους κάνει ξεχωριστούς. Αυτός ο προσωπικός μύθος έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν μειωμένη αίσθηση του κινδύνου, να οδηγούνται σε ριψοκίνδυνες συμπεριφορές όπως, οδήγηση χωρίς δίπλωμα ή σε κατάσταση μέθης, σεξουαλικές επαφές χωρίς προφυλάξεις, χρήση ουσιών κ.α. θεωρώντας πως ¨τα κακά δεν θα συμβούν σε εμένα¨...

Τα μισά περίπου παιδιά σε κάποιο στάδιο της σχολικής τους ζωής αποτελούν στόχο κάποιας μορφής θυματοποίησης στο χώρο του σχολείου. Πολλά παιδιά πέφτουν θύματα καψονιών, παρενοχλήσεων, απειλών, πειραγμάτων, ψευτοπαλικαρισμών. Ο όρος «εκφοβισμός» (bullying) περιγράφει......

Η ενδοοικογενειακή βία περιλαμβάνει τόσο την σωματική - σεξουαλική βία, όσο και την ψυχολογική ή λεκτική βία.
Στην ελληνική κοινωνία είναι "οικογενειακή υπόθεση" και σπάνια γίνεται γνωστή στον ευρύτερο περίγυρο. Κυρίως γιατί στην δομή της η ελληνική οικογένεια είναι της αρχής "τα εν οίκο μη εν δήμω". Έτσι δύσκολα κοινοποιούνται προς τα έξω βαριές μορφές βίας. Όσο δε για τις λεκτικές ή ψυχολογικές μορφές της , είμαστε ακόμα δυστυχώς στο επίπεδο να μην θεωρούνται καν βία.
Πρέπει βέβαια εδώ να αναφέρω ότι αυτό έχει κάποια βάση διότι συνήθως η δημοσιοποίηση τέτοιων περιστατικών στιγματίζει τόσο το θύμα όσο και τον θύτη.....