Αν ορίσεις κάτι σαν πραγματικό, γίνεται πραγματικό στις συνέπειές του. Αν ορίσεις ως πράξη βίας και κίνδυνο για τη δημοκρατία «το γιαούρτι» σημαίνει ότι έχεις αποδεχθεί πως αυτή η δημοκρατία είναι διάτρητη και ήδη πολλαπλά τραυματισμένη.Η εκρηκτική απονομιμοποίηση και αναξιοπιστία των θεσμών έχει διαμορφώσει τη συλλογική, κυριαρχική αναπαράσταση μιας εύθραυστης δημοκρατίας. Αν είναι έτσι, κι όλα δείχνουν ότι είναι έτσι, τότε η εμμονή στο γιαούρτι, είτε για να το εκτοξεύσεις είτε για να το δαιμονοποιήσεις, θυμίζει τον παλαβό, τον αλλοπαρμένο ή απλώς και μόνο τον κομπογιαννίτη γιατρό που πάει να σταματήσει μια ακατάσχετη αιμορραγία με επιθέματα αραχνοΰφαντης γάζας.Δεν προέχει όμως να συλλογιστούμε το αίμα και το πώς θα θεραπευτεί; ......

Η «κατάθλιψη», μια καθημερινή πλέον οικεία λέξη. Μιλάμε για αυτήν όπως λέμε «χαίρετε» και «καλημέρα σας».Δεν είναι να απορείς. Πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια ολόκληρη γενιά έχει χάσει την ελπίδα της, όχι μόνο για μια καλύτερη ζωή από εκείνη των γονιών της αλλά και για την ίδια τη χαρά της ζωής. Η απώλεια της ελπίδας είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ψυχική υγεία.
Στην Ευρώπη ο χάρτης της ψυχικής υγείας, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν αισιόδοξος. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ένα στα τέσσερα άτομα θα εκδηλώσει προβλήματα ψυχικής διαταραχής τουλάχιστον μια φορά στη διάρκεια της ζωής του, ενώ οι αυτοκτονίες παραμένουν σημαντική αιτία πρόωρου θανάτου με περισσότερους από 55.000 θανάτους τον χρόνο.Η κατάθλιψη, βασική αιτία αυτοκτονίας, υπολογίζεται να είναι την επόμενη δεκαετία η δεύτερη πιο σημαντική παγκοσμίως ασθένεια.
Σε αυτό το σκοτεινό τοπίο η χώρα μας είχε ορισμένα πολύτιμα προνόμια. Ως το 2008 ήταν μαζί με την Κύπρο από τις χώρες όπου σημειώνονταν τα λιγότερα ποσοστά αυτοκτονίας. Το σκηνικό αυτό αναμένεται να αλλάξει βίαια. Ηδη έχουν αρχίσει πλέον να σημειώνονται..

το παρόν αποτελεί απόσπασμα απο το βιβλίο του κ.Μερσινιά "the Like Life"  που θα κυκλοφορήσει τέλη του 2013/ copyright 2010

Αναμφισβήτητα όλοι μας νοιώθουμε πλέον ότι κάτι δεν πάει καλά σήμερα με τον κοινωνικό μας ιστό και την λειτουργία του. Εύκολα προσδιορίζουμε ενόχους στο πολιτικό σύστημα (που κι εμείς επιλέξαμε),  σε γενικότητες του τύπου " ο κόσμος έχει γίνει αδιάφορος" (σαν εμείς να μην ζούμε διαδραστικά με αυτόν τον κόσμο,αλλά σαν παρατηρητές του), στην εργασία που πλεόν απαιτεί πολλά και προσφέρει λίγα (δίχως να κατανοούμε ίσως ότι κάθε εργασία έχει "οροφή" πάντα σε όσα προσφέρει, οι καταναλωτικές μας απαιτήσεις άραγε έχουν "οροφή" και τέλος;), καταλήγοντας έτσι να ζούμε σε μια κοινωνία που νοιώθουμε ότι αρρωσταίνει καθημερινά.
Τι συνιστά όμως μια κοινωνία άρρωστη και μη λειτουργική; τα σημάδια είναι εντελώς συγκεκριμένα για διάγνωση μιας μη Λειτουργικής Κοινωνίας:

Εμβληματικές φιγούρες μιας κουλτούρας ανομίας και ατιμωρησίας, οι υποθέσεις «Βατοπαίδι» και «Siemens» τις τελευταίες ημέρες τροφοδότησαν ξανά το κοινό συναίσθημα του θυμού και της οργής.
«Παραγεγραμμένο» το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, ενώ για τη Siemens τα δύο μεγάλα κόμματα συνέχιζαν ως την τελευταία στιγμή τις διαπραγματεύσεις για το ποιους θα παραπέμψουν. Αν και όσο ισχύει το άρθρο 68 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την ασυλία των υπουργών το αίτημα της «τιμωρίας» ακυρώνεται στην πράξη. Η Υβρις μένει δίχως την αναγκαία Κάθαρση.
Η αναζωπύρωση συμπεριφορών όχλου είναι μια σοβαρή παρενέργεια της κατάστασης αυτής.
Η «Ψυχολογία των μαζών», το κλασικό έργο που ο γιατρός και κοινωνικός αναλυτής Γκυστάβ Λε Μπον έγραψε στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι όσο ποτέ επίκαιρο. Ο όχλος χαρίζει στο άτομο το αίσθημα....

Για τους περισσότερους από εμάς οι διακοπές τελείωσαν. Περάσαμε όμως καλά;; Ποίες διακοπές θεωρούνται ¨καλές¨..; Κάποιοι αξιολογούν τις καλές διακοπές σύμφωνα με το πόσο πολύ χαλάρωσαν και ξεκουράστηκαν. Κάποιοι άλλοι θεωρούν καλές τις διακοπές με αυξημένη ενέργεια και ποικίλες δραστηριότητες. Άλλοι πάλι κρίνουν τις καλές διακοπές από την χρονική τους διάρκεια, την παρέα ή ακόμα και τον καιρό. Όποια και να είναι η περίπτωση το σίγουρο είναι πως οι διακοπές δεν είναι πλέον πολυτέλεια, αλλά ανάγκη!

Στις μέρες μας όπου το άγχος και οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας είναι αυξημένοι, οι διακοπές και οι μικρές αποδράσεις μπορούν να μας δώσουν μια ανάσα ξεκούρασης, η όποια έχει πολύ ευεργετικές επιπτώσεις και στην μετέπειτα ζωή μας. Σύμφωνα με έρευνες που έγιναν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού φάνηκε πως τα άτομα που φροντίζουν να πηγαίνουν διακοπές, αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα υγείας. Ακόμα καλύτερα αποτελέσματα φαίνεται να έχουν οι διακοπές στο εξωτερικό. Σύμφωνα με την έρευνα, οι μαθητές οι οποίοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό αποδίδουν καλύτερα σε εκπαιδευτικό επίπεδο και είναι πιο δημιουργικοί. Οι δε εργαζόμενοι αποδίδουν καλύτερα στην εργασία τους, είναι πιο παραγωγικοί και έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Επιπλέον, εφόσον οι διακοπές βοηθάνε να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας και να μειώσουμε τα επίπεδα του άγχους, θετικές επιπτώσεις υπάρχουν και στον τομές της υγείας (καρδιακά προβλήματα, πίεση κ.α.)

Πότε περνάμε όμως καλύτερα και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για καλές διακοπές;

Στην πλειοψηφία, ο περισσότερος κόσμος περνάει καλά στις διακοπές του. Πάνω από το 95% των ανθρώπων που πάνε διακοπές δηλώνουν ότι περνάνε καλά, ανεξαρτήτως ηλικίας ή κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου. Αυτό σημαίνει ότι τόσο τα μικρά παιδιά, όσο και οι έφηβοι ή οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι ευχαριστιούνται τις διακοπές τους. Οι διακοπές, λοιπόν δεν είναι προνόμιο των νέων ανθρώπων.

Σύμφωνα με τον ερευνητή Nawijn, υπάρχουν κάποια στάδια των διακοπών...

Συχνά λένε οτι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα υπο τύπου ευφυολογήματος. Ο γάμος όμως απο μόνος του δεν σκοτώνει τίποτα, εμείς είμαστε αυτοί που χειροτερεύουμε, καλυτερεύουμε ή κρατάμε στάσιμη μια κατάσταση. Σε πολλά παντρεμένα ζευγάρια που με επισκέπτονται κυριότερα προβλήματα είναι η επικοινωνία και απουσία σεξουαλικής ζωής. Στο θέμα της επικοινωνίας δεν θα αναφερθώ εδώ καθώς είναι κάτι που βελτιώνεται εξειδικευμένα και κατα περίπτωση σχέσεως. Στο θέμα της Σεξουαλικής αποχής που παρατηρείται όλο και περισσότερο εντός σχέσεως γάμου, κυριότερη αιτία είναι η υιοθέτηση ενός ρόλου "μητέρας" απο την γυναίκα προς τον άντρα με το πέρασμα του χρόνου. Συνηθίζει να θεωρεί ότι είναι η μόνη υπεύθυνη για την καθαριότητα και την ευταξία του σπιτιού και αυτή οφείλει να είναι όπως την εννοεί η ίδια και μόνο. αυτό φέρνει τον σύζυγο σε μια κατάσταση να αισθάνεται πολλές φορές φιλοξενούμενος στο ίδιο του το σπίτι. Επιπλέον .....

Στις «Aόρατες πόλεις» του Ιταλού Καλβίνο,  η  χώρα μας θα μπορούσε να είναι μια πόλη φάντασμα. Θα την ονομάσω Οβιδία. Οι κάτοικοί της,  πρώην αιμοδότες, πρώην  ζωντανοί, έχουν μεταμορφωθεί σε φαντάσματα και πουλάνε τον αέρα που αναπνέουν, το νερό που πίνουν, την παιδεία τους,   για να  ξεπληρώσουν τους επιτήδειους  δανειστές τους που εδώ και καιρό  τους υφάρπαζαν  το αίμα τους.  Το ζήτημα είναι αν θα τα καταφέρουν. Η μόνη περίπτωση να τα καταφέρουν είναι να πιστέψουν ότι είναι ακόμα ζωντανοί. Η μόνη περίπτωση να τα καταφέρουν είναι  να μην ταυτιστούν με την απαξιωτική εικόνα των ξένων δανειστών τους και όσων από τα μέσα έχουν συμπράξει μαζί τους...

Όπως ο μέσος όρος δεν υπάρχει κατά την πιο εύστοχη διαφημιστική καμπάνια των τελευταίων καιρών, έτσι και ο μέσος διαδηλωτής δεν υπάρχει.Μπορεί ένα μωσαϊκό ετερόκλιτων στοιχείων να συνωστίζεται στους δρόμους. Ένα πολύχρωμο πολύβουο μωσαϊκό, που απαρτίζεται από απελπισμένους πεινασμένους μετανάστες, μέχρι οργισμένους έφηβους που γενικώς ήσαν και είναι εναντίον των πάντων. Μπορεί ανάμεσά τους να συνωθούνται ένα σωρό περιθωριοποιημένοι νέοι που μια αφιλόξενη μοχθηρή πόλη και μια επίσης αφιλόξενη, μοχθηρή εποχή τούς ξέβρασε σε ένα εφιαλτικό περιθώριο κι εκείνοι με τη σειρά τους (και πώς αλλιώς;) απορρίπτουν αυτούς που τους απορρίπτουν. Μπορεί κάπου εκεί να περιδιαβαίνουν και παιδιά πλούσιων οικογενειών που έχουν τα πάντα αλλά και που ταυτόχρονα αυτό το πάντα συνορεύει με το τίποτα και δεν είναι ικανό να γεμίσει το αδηφάγο μέσα τους κενό. Μου έλεγε κάποιο από αυτά τα προνομιούχα παιδιά:«Μα μπορεί να τα έχω όλα, όμως τι να τα κάνω, πώς να χαρώ, δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, γύρω μου είναι όλα μέσα σε μια φτώχεια, φτώχεια ονείρων, οραμάτων, μπορεί να μην είμαι αλλά νιώθω πάμπτωχος».
Μπορεί σκοτεινής προέλευσης κουκουλοφόροι να σπάνε αναχαιτίζοντας τον ρομαντισμό ειρηνικών διαδηλωτών,...

Της Κας Τσαλίκογλου Φωτεινής, Καθηγήτριας Ψυχολογίας στην Πάντειο και Συγγραφέως.

Πώς θα ξέρω ότι είμαι «ευτυχισμένος;». Η τυραννία της ευτυχίας συνάδει με την εποχή μας. Όσο η επιβίωση γίνεται ένα στοίχημα που δεν γνωρίζεις αν θα το κερδίσεις (ή και αν θα θελήσεις εντέλει να το κερδίσεις) τόσο και πιο επίμονα αναπτύσσονται οι περί ευτυχίας λόγοι.
Καθηγητές της ευτυχίας διδάσκουν σε φημισμένα πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ ή το Πρίνστον προωθώντας ως πεδίο έρευνας και εφαρμογής τα οικονομικά και την πολιτική της ευτυχίας.
Η «ευτυχία» ό,τι κι αν σημαίνει, οφείλει στην εποχή του ψυχαναγκασμού της μέτρησης να αποτιμηθεί.
Ζούμε σε μια εποχή όπου το κάθε τι για να υπάρξει δεν οφείλει μόνο να είναι ορατό «φαίνομαι άρα υπάρχω», αλλά και μετρήσιμο. «Μέτρησε ό,τι είναι μετρήσιμο και κάνε μετρήσιμο ό,τι δεν είναι».
Πριν από λίγες ημέρες στην Αμερική έκανε αίσθηση μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στους «Νew Υork Τimes», με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιs Ιt a Day to Βe Ηappy? Check the Ιndex». Ο ερευνητής Αdam Κramer έφτιαξε ένα Ιndex μέτρησης ευτυχίας που στηρίζεται στις λέξεις που χρησιμοποιούν οι χρήστες του facebook. Λέξεις όπως «τέλεια, μια χαρά, όλα καλά» είναι δείκτες μιας θετικής ψυχολογίας. Στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες το σκορ της ευτυχίας αυξάνεται!
Αληθινό, απλοϊκό, ή αφόρητα παιδαριώδες; Η αλήθεια είναι ότι ο πολιτισμός μας, παρ΄ ότι κάνει ό,τι μπορεί για να την προκαλέσει, αντιλαμβάνεται τη θλίψη σαν ένα έλλειμμα, ένα σφάλμα και ποτέ σαν μια αξία. Ποτέ σαν μια ψυχική κατάσταση ενάντια στις σκοτεινές επιταγές της ευτυχίας......

Της Κας Τσαλίκογλου Φωτεινής, Καθηγήτριας Ψυχολογίας στην Πάντειο και Συγγραφέως.

Δυσκολεύομαι να θεωρήσω «απολίτιστη» και βάρβαρη την εισβολή στα θέατρα. Ίσως ανήκω σε αυτούς τους ενοχικούς μεσήλικες που επιμένουν να «αφουγκράζονται τα μηνύματα της ανομίας, τα οποία τάχα περιέχουν περισπούδαστες και τολμηρές απόψεις για τα προβλήματα του τόπου» (sic). Δυσκολεύομαι να θεωρήσω ότι οι παρεμβάσεις στην πρεμιέρα της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και άλλες αντίστοιχες, αποτελούν επίθεση στην «ουσία της ίδιας της δημοκρατίας με την επίθεση στην καρδιά της, που είναι η ελευθερία της σκέψης, του λόγου και της έκφρασης, που αντιπροσωπεύει η τέχνη».
Όπως δυσκολεύομαι να θεωρήσω ότι ένα πανό στην Ακρόπολη μαγαρίζει το εθνικό μας σύμβολο. Δυσκολεύομαι να θεωρήσω ότι βλακώδεις και ευτελείς εκφράσεις όπως είναι το «σκατά στους κουλτουριάρηδες» θα οδηγήσει στο κάψιμο βιβλίων. Αυτή η αυτοεκπληρούμενη προφητεία δεν νομίζω να αντιστοιχεί σε κάτι παραπάνω από μια εισαγγελική τρομοκρατία.
Ίσως ανήκω στους απολίτιστους. Δυσκολεύομαι να πεισθώ ότι η ελευθερία της σκέψης και η ουσία της τέχνης είναι αγαθά τόσο εύθραυστα και λεπτεπίλεπτα, ώστε να κινδυνεύουν από τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Από τα βάθη των αιώνων η τέχνη δεν έπαψε να είναι το «σφυρί που θρυμματίζει την παγωμένη μέσα μας θάλασσα». Δεν έπαψε να τροφοδοτείται από την εγρήγορση ακόμα κι αν αυτή οδηγεί στην εξέγερση, από την αντίθεση με το άδικο, ακόμα κι αν αυτή η αντίθεση δεν παίρνει τις .....