Ένας αγχώδης γονέας μπορεί εύκολα να μεταφέρει το άγχος του στο παιδί του. Ο γονέας λειτουργεί ως μιμητικό πρότυπο ακόμα κι αν δεν το θέλει. Η υπερπροστασία και η συνεχής επιφυλακή του γονέα προς εντοπισμό πιθανών κινδύνων και απειλών, μεταφέρεται στο παιδί. Το παιδί αισθάνεται ότι είναι ευάλωτο, ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί ανα πάσα ώρα και στιγμή, αισθάνεται αφόρητη υπερένταση και ανησυχία.

Πως μεταφέρουν οι γονείς το άγχος τους στα παιδιά;

Οι γονείς που εκφράζουν συνεχώς τους δικούς τους φόβους μπροστά στο παιδί, του μεταδίδουν άγχος. Ακόμα και ο τρόπος που θα εκφραστεί ή οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσει ο γονέας μεταφέρουν και δημιουργούν σκέψεις και συναισθήματα άγχους στο παιδί.

Μια άλλη παγίδα αφορά στην αποκάλυψη υπερβολικών πληροφοριών στο παιδί. Ένα παιδί δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί προβλήματα που μπορεί να μοιράζεται ο γονέας μαζί του π.χ. οικονομικά θέματα, οικογενειακά, επαγγελματικά κτλ, με αποτέλεσμα να μπαίνει πρόωρα και ανέτοιμο στα προβλήματα της ενήλικης ζωής.

Οι υπερβολικές απαιτήσεις αλλά και οι προσδοκίες που έχει ένας γονέας από το παιδί του είναι ένας ακόμα τρόπος με τον οποίο ο γονέας γεμίζει άγχος το παιδί...

Δεν συνεχίζει ο καλύτερος, αλλά αυτός που προσαρμόζεται!

Ο κάθε άνθρωπος, σε οποιονδήποτε χώρο και αν δραστηριοποιείται, αναπτύσσει στοιχεία τα οποία τον βοηθούν να προσαρμοστεί και εξελιχθεί. Για κάθε τομέα δραστηριοποίησης τα «απαραίτητα» στοιχεία-χαρακτηριστικά ποικίλουν, ανάλογα με τις απαιτήσεις των συνθηκών. Στο περιβάλλον του αθλητισμού, η προσαρμογή και επιτυχία των αθλητών εξαρτάται από παράγοντες που αφορούν κυρίως σε σωματικά, και τεχνικά στοιχεία, ως εκείνα που «προβάλλονται» περισσότερο. Οι αθλητές προπονούνται για να αναπτύξουν τα ανάλογα για το άθλημά τους στοιχεία δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο πώς θα βελτιωθούν όσον αφορά στη σωματική τους κατάσταση όσο και στην τεχνική τους γνώση.

Γιατί, ωστόσο, δεν έχουν κάθε μέρα την ίδια διάθεση; Ποια είναι τα στοιχεία που καθορίζουν την ανοχή τους στην κούραση της προπόνησης; Γιατί κάποιοι κατανοούν περισσότερο τις οδηγίες που δίνονται και αναπτύσσουν αντίστοιχα καλύτερη αντίληψη και ταχύτητα σκέψης; Για ποιο λόγο κάποιοι αθλητές γίνονται «καλύτεροι» από τους υπόλοιπους, ενώ ακολουθούν την ίδια προπόνηση; Και αν είναι κάποιος ταλαντούχος σε τεχνικά ή σωματικά στοιχεία, θα φτάσει απαραίτητα στην κορυφή; Γιατί για αρκετούς αθλητές, η προπόνηση είναι περιβάλλον υψηλής απόδοσης, ενώ στον αγώνα δυσκολεύονται να «βγάλουν» τον καλό τους εαυτό.

Μελετώντας την γραφή ως ένα αναφαίρετο μέρος (που προσωπικά θεωρώ προνόμιο!) της δουλειάς μου, συναντώ όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια το εξής παράδοξο: άνθρωποι μεγάλης ηλικίας γράφουν ευανάγνωστα και συνθέτουν όμορφες προτάσεις (όσο όμορφες μπορούν να είναι οι προτάσεις στις διαθήκες τελοσπάντων!) με συνεπή καθολική ροή ενώ αντίθετα άτομα νεαρής ηλικίας, έφηβοι και μετέφηβοι, έχουν μεγάλη δυσκολία όχι μόνο να εκφραστούν στο χαρτί αλλά και να διατηρήσουν σε αξιοπρεπή όρια τον γραφικό τους χαρακτήρα ∙ συχνά κρατούν το στυλό με αδέξιο τρόπο, κάνουν πολλά και σημαντικά ορθογραφικά λάθη και φυσικά έχουν πλήρη άγνοια των σημείων στίξεως.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πώς γίνεται ένας 80άρης να επικοινωνεί καλύτερα στο χαρτί από έναν 20άρη;

Κάτι τέτοιο φυσικά πριν από 20 χρόνια θα ήταν ανήκουστο αλλά παρατηρώντας την τεχνολογική εξέλιξη ιδιαιτέρως των τελευταίων 10 χρόνων θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν είναι παρά μια φυσική και λογική (!) εξέλιξη.

Δυστυχώς δεν με έμαθαν να αγαπώ το φύλο μου.

Από μικρή έμαθα ότι οι γυναίκες είναι «πονηρές» ενώ οι άντρες «τα λένε στα ίσα». Έμαθα ότι το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να δεχθώ ως γυναίκα είναι το να μου πουν: «Μπράβο σαν αντράκι φέρεσαι». Μου ενέπνευσαν το φόβο για το γυναικείο φύλο με καλά διαλεγμένες ιστορίες που υποτίθεται ότι καθρέφτιζαν το πόσο κακές είναι οι γυναίκες και το πόσο επιθυμούν να μου πάρουν «το γκόμενο» με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί. Άκουγα από παντού να λένε ότι ο οργασμός μου είναι σημάδι «περπατημένης» γυναίκας και δεν θα κάνει καλή εντύπωση στον άντρα που θα με δει σοβαρά. Σε αυτόν δηλαδή που θα με παντρευτεί και θα μου κάνει παιδιά. Μου είπαν ότι στον έρωτα η πραγματική μου δουλειά είναι να ευχαριστώ τον άντρα μου. Επίσης άκουγα ότι δεν πρέπει να «πάω με πολλούς» γιατί άλλη η «φύση» της γυναίκας και άλλη η «φύση» του άντρα, πώς να το κάνουμε τώρα; Έμαθα ότι υπάρχουν επαγγέλματα που γίνονται μόνο από γυναίκες και άλλα που επιτρέπονται μόνο σε άντρες.

Υπολογίζεται ότι τα άτομα που προσβάλλονται από κρίσεις πανικού ανέρχονται σε 6 εκατομμύρια στις Η.Π.Α. Οι γυναίκες είναι δύο φορές πιο πιθανό να βιώσουν κρίση πανικού όμως πιστεύουμε ότι ο αριθμός των αντρών που παλεύουν μόνοι τους με τις κρίσεις πανικού είναι υψηλότερος γιατί πολλοί από αυτούς δεν αναφέρουν τα συμπτώματα τους και δεν ζητούν βοήθεια. (Πηγή Anxiety Centre 12/9/2017)

Κάθεσαι χαμένος μέσα στις σκέψεις σου. Προσπαθείς να βρεις τρόπους και μεθόδους για να ανταπεξέλθεις στην νέα πρόκληση που ανοίγεται μπροστά σου. Θα τα καταφέρεις να σταθείς όρθιος σε αυτή τη συνέντευξη για δουλειά; Θα μπορέσεις να απαντήσεις στις ερωτήσεις χωρίς να τρέμει η φωνή σου; Θα βρεις το θάρρος να ζητήσεις στη γυναίκα που σου αρέσει να βγείτε για καφέ; Θα αντέξεις τη σύγκρουση που επιφέρει το γεγονός ότι χρειάζεται να βάλεις όρια;

Άλλο να νοιώθεις καλά, κι άλλο να γίνεις καλά.

Είναι φυσικό οι πελάτες ψυχοθεραπείας να αποζητούν εσπευσμένα την ανακούφιση από τα συμπτώματά τους, την κατάθλιψη, το άγχος και όλα τα επώδυνα συναισθήματα. Αλλά ταυτόχρονα, πολλές φορές συμβαίνει να μην θέλουν να αλλάξουν τις θεμελιώδεις άμυνες που θα τους επιτρέψουν να αναπτύξουν και να ξεπεράσουν τις ψυχολογικές τους ασθένειες. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται μια βασική αλλαγή στην ταυτότητά τους, είτε είναι θετική είτε αρνητική. Πολλές δε φορές, φοβούνται και την παραμικρή αλλαγή ακόμα κι αρνητικών πραγμάτων του περιβάλλοντός τους, απλά γιατί τους είναι οικείο. Είναι σύνηθες το αίτημα «κάντε με καλά, χωρίς να αλλάξουμε τίποτα».

Η κατάθλιψη, το στρες, οι Κρίσεις Πανικού, και τα σωματικά συμπτώματα τους, είναι συνήθως τα μεγάλα και κυριότερα θέματα στο σύνολο σχεδόν των ανθρώπων που ξεκινούν ψυχοθεραπεία, χωρίς φυσικά να λείπουν και βαρύτερες καταστάσεις όπως Διαταραχές Προσωπικότητας, Ιδεοψυχαναγκασμοί κ. α

Πίσω από κάθε μια από αυτές τις ασθένειες υπάρχει συνήθως ένα βαθύ συναίσθημα που τις συνοδεύει , όπως η απελπισία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η αίσθηση της ταπείνωσης, η διάθεση για παραίτηση. Η αρχή αυτών των συναισθημάτων όμως δεν είναι η ασθένεια, η ασθένεια είναι συνήθως το αποτέλεσμα όταν συμβαίνει με αυτόν τον τρόπο. Η αρχή τους βρίσκεται στην άσχημη συμπεριφορά που λαμβάνει το άτομο πριν την εκδήλωση της ασθένειας και για μεγάλο συνήθως χρονικό διάστημα είτε από το περιβάλλον της οικογένειας, είτε της εργασίας, είτε το κοινωνικό γενικά , είτε ακόμα και συνδυαστικά από όλους αυτούς ή κάποιους από αυτούς.

Η οικογένεια είναι το πρώτο πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται ένα παιδί. Με το που γεννηθεί ένα παιδί γίνεται μέλος του οικογενειακού συστήματος. Έρχεται σε επαφή με την μητέρα του την οποία ήδη γνωρίζει μέσω της μυρωδιάς της, των χτύπων της καρδιάς της κτλ, και θεωρεί οικεία από την περίοδο της εγκυμοσύνης. Όσο το παιδί μεγαλώνει αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να εξοικειώνεται με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, όπως είναι ο πατέρας, τα αδέρφια, ο παππούς, η γιαγιά κτλ.

Με το περήφανο ανάστημά τους, την ταχύτητα τους, τον συνδυασμό ηρεμίας και δύναμης, τα άλογα έχουν εμπνεύσει τον άνθρωπο εδώ και αιώνες. Σε πίνακες ζωγραφικής, σε ταινίες, σε βιβλία, αποτέλεσαν σύμβολα πίστης και αγάπης.

Το άλογο έχει ένα υπερ-ανεπτυγμένο ένστικτο απέναντι στον κίνδυνο και την επιθετικότητα. Θα αντιληφθούν τον αρνητισμό πολύ πριν αυτός εκφραστεί στην οποιαδήποτε μορφή του. Για αυτό και συνήθως οι εκπαιδευτές στους αρχάριους αναβάτες λένε χαριτολογώντας « είσαι καλός άνθρωπος; Εάν ναι μην το φοβάσαι το άλογο».

Πολλές φορές επικρατεί η άποψη πως τα παιδιά είναι προέκταση του γονέα και καθρέφτης τους. Η πεποίθηση αυτή αυξάνει τις προσδοκίες των γονιών από το παιδί . Έτσι οι γονείς προσδοκούν και περιμένουν από το παιδί τους να συμπεριφέρεται ορθά, σωστά, με πειθαρχία και ευγένεια, ώστε να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση και να μην τους εκθέσει το παιδί στα μάτια τρίτων, ως γονείς. Όταν το παιδί δεν ανταποκρίνεται σε αυτή την εικόνα, ο γονέας αισθάνεται πως η συμπεριφορά του παιδιού του τον προσβάλει, τον θίγει ακόμα και ότι τον αδικεί. Έτσι, ακούμε γονείς να εκφράζουν αποδοκιμασία για τη συμπεριφορά του παιδιού τους, να ντρέπονται για αυτή και να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τόσο το παιδί τους όσο και τον ίδιο τους τον εαυτό. Ακούμε γονείς να λένε «εγώ δεν σε μεγάλωσα έτσι», « που τα έχεις μάθει αυτά», « εμείς στο σπίτι δεν συμπεριφερόμαστε έτσι» και άλλα, κυρίως με σκοπό να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους στους τρίτους, ώστε να μην κακοχαρακτηριστούν ως ανεπαρκείς γονείς.

Θεωρούν δηλαδή, λανθασμένα, πώς εάν το παιδί τους συμπεριφερθεί με αγένεια ή ανωριμότητα είναι επειδή οι ίδιοι το έχουν περάσει στο παιδί τους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον παράγοντα της προσωπικότητας, του χαρακτήρα του παιδιού ή και άλλων εξωτερικών παραγόντων οι οποίοι συμβάλουν στην διαμόρφωση της συμπεριφοράς ενός παιδιού.